เจ็ดสิบปี ที่พ่ออยู่ ดูแลลูก
พ่อฝังปลูก ความดีงาม ตามที่หวัง
พ่อตั้งใจ ทำทุกสิ่ง อย่างจริงจัง
พ่อเพียงหวัง ให้ลูกลูก สุขสบาย


ทั่วถิ่นแคว้น แดนไทย พ่อไปถึง
จะหนองบึง ป่าเขา คือเป้าหมาย
ทั้งฝุ่นผง ร้อนเหลือ เหงื่อโทรมกาย
ยังไม่วาย บากบั่น ดั้นด้นเดิน


ถ้าพ่อเห็น แก่ตัว กลัวลำบาก
หรือจะมาก ร้อยพัน สรรเสริญ
คงเสพสุข มากล้น บนกองเงิน
ชีวิตเดิน ปลอดโรคภัย อีกหลายปี


จนถึงวัน เหนื่อยล้า ถึงที่สุด
พ่อจึงหยุด ลมหายใจ ไว้เท่านี้
หยุดพักกาย พักใจ ได้เสียที
ชีวิตนี้ พลีให้ลูก ทุกทุกคน


ลูกสำนึก ในมหา กรุณาธิคุณ
ใต้ใบบุญ ที่พ่อปลูก ทุกแห่งหน
ทุกคำสอน จะเก็บไว้ เตือนใจตน
จะพร่ำบ่น สอนลูกหลาน ชั่วกาลไป




“ที่ของข้าพเจ้าในโลกนี้คือ การที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า นั่นคือคนไทยทั้งปวง”





ในหลวงของคนไทย สถิตย์ในใจคนไทยทุกดวงตลอดไปตราบนานเท่านาน