สวัสดีค่ะชาวพันทิพทุกคน ต้องขอบอกก่อนเลยว่า จขกท ไม่เคยตั้งกระทู้เขียนอะไรยาวๆ หากผิดพลาดประการใด ขอโทษ ไว้ ณ ที่นี้นะคะหัวเราะ
** อาจมีการใช้สรรพนาม หนู และ จขกท สลับกันไปนะคะ
จขกท เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งค่ะ ที่ใช้ชีวิตปกติทั่วไป เรียน เล่น เที่ยว ตามประสา ตามช่วงวัย โดย ไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองเท่าไหร่นัก อ่านหนังสือพิมพ์ เสพข่าวบ้างเป็นครั้งคราว เนื่องจากว่า จขกท เกิดในยุคที่ ในหลวงของเรา ทรงมี พระชนมพรรษามากแล้ว ไม่ได้ประกอบพระราชกรณียกิจมากมาย เหมือนครั้งในอดีต ทำให้ตัวหนู ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันธ์เท่าไรนัก ทุกครั้งที่ดูทีวี ก็จะสงสัยว่า ทำไมผู้คนที่รอรับเสด็จถึงได้ร้องไห้ และ รักพระองค์มากขนาดนั้น จนมาวันนี้ก็ได้รู้แล้วค่ะ ว่าเพราะอะไร
ย้อนไปวันที่ 12 ตุลาคม 2559
ข่าวอาการประชวร ของในหลวงทำให้หนูไม่สบายใจเลยค่ะ รู้สึกใจไม่ดี ทั้งที่ปกติแล้ว ไม่ได้ติดตามข่าวพระอาการประชวร มากเท่าไรนัก คืนนั้นหนูสวดมนต์ ภาวนาให้อาการของพระองค์ทุเลา
แต่แล้ว.... ฟ้าไม่ฟังคำขอของพวกเราชาวไทย
ในวันที่13 ขณะที่หนูกำลังขับรถกลับบ้าน วิทยุตัดเข้า ช่อง รายงานจากสำนักพระราชวัง สิ้นเสียงประกาศนั้น เชื่อว่า คนไทยทุกคนน้ำตาไหล หนูก็เช่นกันค่ะ มันเจ็บข้างในไปหมด จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก พูดอะไรไม่ออกซักคำ สมองตอนนั้นมันเบลอไปหมด อยากจะไปศิริราชให้ได้ตอนนั้นเลย แต่ก็ไม่สามารถ เช้าวันที่14 จึงตัดสินใจไป ส่งพระองค์เป็นครั้งสุดท้าย ที่บริเวณประตู 8 ศิริราช รอตั้งแต่เช้าค่ะ 8โมงครึ่ง รอแล้ว รอเล่า แม้มันจะนานเกือบ9 ชั่วโมงเต็ม แต่ก็ได้เห็นน้ำใจคนไทย รอยยิ้ม การช่วยเหลือ ของ คุณลุง คุณป้า ที่คิดว่าหาไม่ได้จากที่ไหนในโลกนี้แน่นอน
สิ้นสุดการรอคอย
ช่วงเวลาประมาน 4โมง40 (ถ้าจำไม่ผิดนะคะ)
ขบวนเสด็จเคลื่อนมาอย่างช้าๆ จขกท รออย่างใจจดใจจ่อ บริเวณโดยรอบเงียบมากๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง รถตำรวจนำขบวนเคลื่อนออกไป ทำให้เห็น รถตู้โฟร์ค สีฟ้าเทา ที่ภายในมีพระบรมศพ ของบุคคลที่ชาวไทยทั้งประเทศรักยิ่ง มันที่สุดของความเสียใจแล้วค่ะ (พิมอยู่ตอนนี้ ก็จุกอก น้ำตาจะไหล) บริเวณรอบๆเสียงร้องไห้ระงม หนูก็โทษตัวเองที่ ทำไมไม่เคยมารอรับเสด็จพระองค์ในยามที่ยังมีชีวิต เกิดคำถามในใจมากมาย ขณะที่น้ำตาไหลก็ไม่หยุด สิ่งที่เห็นและรู้สึกในวันนี้ทำให้รับรู้ว่า พระองค์เป็นศูนย์รวมจิตใจ ของ ไทยทั้งชาติโดยแท้จริงค่ะ
#ขอพระองค์ทรงเสด็จสู่สวรรค์คาลัย
#ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป
ความในใจ ที่มีต่อ พ่อหลวง
** อาจมีการใช้สรรพนาม หนู และ จขกท สลับกันไปนะคะ
จขกท เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งค่ะ ที่ใช้ชีวิตปกติทั่วไป เรียน เล่น เที่ยว ตามประสา ตามช่วงวัย โดย ไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองเท่าไหร่นัก อ่านหนังสือพิมพ์ เสพข่าวบ้างเป็นครั้งคราว เนื่องจากว่า จขกท เกิดในยุคที่ ในหลวงของเรา ทรงมี พระชนมพรรษามากแล้ว ไม่ได้ประกอบพระราชกรณียกิจมากมาย เหมือนครั้งในอดีต ทำให้ตัวหนู ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันธ์เท่าไรนัก ทุกครั้งที่ดูทีวี ก็จะสงสัยว่า ทำไมผู้คนที่รอรับเสด็จถึงได้ร้องไห้ และ รักพระองค์มากขนาดนั้น จนมาวันนี้ก็ได้รู้แล้วค่ะ ว่าเพราะอะไร
ย้อนไปวันที่ 12 ตุลาคม 2559
ข่าวอาการประชวร ของในหลวงทำให้หนูไม่สบายใจเลยค่ะ รู้สึกใจไม่ดี ทั้งที่ปกติแล้ว ไม่ได้ติดตามข่าวพระอาการประชวร มากเท่าไรนัก คืนนั้นหนูสวดมนต์ ภาวนาให้อาการของพระองค์ทุเลา
แต่แล้ว.... ฟ้าไม่ฟังคำขอของพวกเราชาวไทย
ในวันที่13 ขณะที่หนูกำลังขับรถกลับบ้าน วิทยุตัดเข้า ช่อง รายงานจากสำนักพระราชวัง สิ้นเสียงประกาศนั้น เชื่อว่า คนไทยทุกคนน้ำตาไหล หนูก็เช่นกันค่ะ มันเจ็บข้างในไปหมด จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก พูดอะไรไม่ออกซักคำ สมองตอนนั้นมันเบลอไปหมด อยากจะไปศิริราชให้ได้ตอนนั้นเลย แต่ก็ไม่สามารถ เช้าวันที่14 จึงตัดสินใจไป ส่งพระองค์เป็นครั้งสุดท้าย ที่บริเวณประตู 8 ศิริราช รอตั้งแต่เช้าค่ะ 8โมงครึ่ง รอแล้ว รอเล่า แม้มันจะนานเกือบ9 ชั่วโมงเต็ม แต่ก็ได้เห็นน้ำใจคนไทย รอยยิ้ม การช่วยเหลือ ของ คุณลุง คุณป้า ที่คิดว่าหาไม่ได้จากที่ไหนในโลกนี้แน่นอน
สิ้นสุดการรอคอย
ช่วงเวลาประมาน 4โมง40 (ถ้าจำไม่ผิดนะคะ)
ขบวนเสด็จเคลื่อนมาอย่างช้าๆ จขกท รออย่างใจจดใจจ่อ บริเวณโดยรอบเงียบมากๆ ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง รถตำรวจนำขบวนเคลื่อนออกไป ทำให้เห็น รถตู้โฟร์ค สีฟ้าเทา ที่ภายในมีพระบรมศพ ของบุคคลที่ชาวไทยทั้งประเทศรักยิ่ง มันที่สุดของความเสียใจแล้วค่ะ (พิมอยู่ตอนนี้ ก็จุกอก น้ำตาจะไหล) บริเวณรอบๆเสียงร้องไห้ระงม หนูก็โทษตัวเองที่ ทำไมไม่เคยมารอรับเสด็จพระองค์ในยามที่ยังมีชีวิต เกิดคำถามในใจมากมาย ขณะที่น้ำตาไหลก็ไม่หยุด สิ่งที่เห็นและรู้สึกในวันนี้ทำให้รับรู้ว่า พระองค์เป็นศูนย์รวมจิตใจ ของ ไทยทั้งชาติโดยแท้จริงค่ะ
#ขอพระองค์ทรงเสด็จสู่สวรรค์คาลัย
#ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป