ดิฉันตอนนี้ก็อายุ 22 ปี แต่ก่อน ตอนเด็กๆฉันไม่รู้เลยว่าพระองค์ คือใคร ก็เห็นท่านตามธนบัตร ตามสมุดที่ได้แจกฟรี จนพอได้รู้เรื่องขึ้น  ตอนนั้นฉันไม่สบายด้วยโรคไตอักเสบ ก็มีโอกาสได้รับการรักษาที่ศิริราช บ่อยครั้งที่หมอนัด แล้วพระองค์ท่านทรงรักษาการประชวรที่ศิริราช แม่พาฉันไปลงนามถวายพระพร ให้พระองค์ทรงพระเจริญ
ตอนนั้นก็มีผู้คนมาลงนามมากมาย และฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคนไทยจึงรักในหลวงสักเท่าไหร่ ไม่รู้เลยว่าพระองค์ท่านทำเพื่อคนไทยมากขนาดไหน พอมาตอนเมื่อปลายปี 57 วันที่ 29 ธันวาคม 2557 ตอนนั้นอำม่าฉันมาหาหมอที่ ร.พ.ศิริาช ปิยมหาราชการุณย์ ตามหมอนัดปกติ พอรอตอนจ่ายเงิน รอรับยา สักพักมีเสียงตามสาย ฉันแค่พอรู้ว่ามีเจ้าเสด็จมา ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าในหลวงจะเสด็จมา ฉันก็ได้ไปลงนั่งกับพื้นตรงช่วงกลางๆ พอในหลวงเสด็จฉันได้ยินเสียงตนอื่นพูด ทรงพระเจริญแล้วก้มกราบ ฉันอยู่ดีดีน้ำตาก็ไหลเลย ฉันตื้นตันใจมากที่วันนั้นได้รับเสด็จถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันได้เห็นพระพักตร์พระองค์อย่างใกล้ ฉันตื้นตันใจทำไรไม่ถูก ฉันคิดว่าฉันโชคดีที่ได้รับเสด็จ ถือว่าเป็นของขวัญวันปีใหม่ที่วิเศษๆมากๆค่ะ
เหตุการณ์ที่กล่าวมา คือ
จนถึงวันที่พระองค์ท่านสวรรคต ฉันก็ยังระลึกเหตุการณ์วันนั้นแล้วตื้นตันใจมากๆค่ะ ฉันอยากบอกว่า ฉันยังคิดถึงพระองค์ท่าน ไม่อยากให้วันพระราชพิธีถวายพระเพลิงบรมศพเลยค่ะ ทุกวันนี้ฉันฟังเพลง ดูที่พระองค์ทรงงานให้กับพสกนิกรไปตามสถานที่ต่างๆ ฟังเรื่องที่พระองค์ทรงพระมหาธิคุณ เกี่ยวกับเด็กๆที่เขียนจดหมายไปถึงพระเจ้าอยู่หัว ฉันน้ำตาไหลออกมาทุกที ฉันอยากให้พระองค์อยู่กับคนไทยนานๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว ฉันจะทำความดี และน้อมนำเอาคำสอนของพ่อมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันนะคะ