ผมชอบบทกวีของเนาวรัตน์   อ่านบทกวีของเนาวรัตน์หลายเล่ม  
จึงจดจำบทกวีของเขาได้พอสมควร

ซดยาดองลดความหล่ออยู่ดี ๆ  ผมก็นึกถึงบทกวีของเนาวรัตน์ขึ้นมา
แล้วก็ครุ่นคำนึงว่า   6 ตุลาคม ที่ผ่านมา  เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์  ทำอไร อยู่ที่ไหนหนอ (ผมไม่ได้ติดตามข่าว)

บทกวีของเนาวรัตน์ที่ผมนึกถึง  คือ  วันฆ่านกพิราบ   
ที่เนาวรัตน์ได้แรงดาลใจในการเขียนจากเหตุการณื 6 ตุลาคม 2519








กาลเวลาผ่าน   ความคิดเปลี่ยน
ไม่น่าเชื่อว่า  คนที่เชิดชูระบอบหนึ่ง  จะหันไปซบระบอบหนึ่ง
คนที่เห็นอกเห็นใจผู้ทุกข์ยาก  จะมองว่าผู้ทุกข์ยากคือคนโง่งมที่หลงเพริดไปกับทุนสามานย์

คน ๆ หนึ่งที่บอกว่ารังเกียจทุนสามานย์  มองเห็นนักการเมืองบางคนเป็นตัวกัดกินประเทศไทย
จะไปยืนเคียงข้างกับแป๊ะลิ้ม  กับเทพเทือก   

คน ๆ หนึ่งที่พร่ำเพียรบอกเล่าต่อชนชั้นปกครองเสมอว่า  ธรรมคืออำนาจ มิใช่อำนาจคือธรรม
แต่กลับสวามิภักดิ์..................................... (เซนเซอร์)

ฯลฯ



กวีก็คือคน  หาใช่เทวดาที่ไหน

แต่กวีที่เหยียบบันไดชนชั้นผู้ถูกปกครองขึ้นสู่หอคอย
ไยลืมจุดเริ่มต้น  และมองบันไดที่เคยเหยียบอย่างไร้ค่า



ตถตา







ร้องพะเลงดีกั่ว


ประสาหนุ่มขี้อาย  ไม่กล้าเอ่ยปากฝากรักใคร   อาศัยยาดองปลอบใจเหงาไปวัน ๆ ยันสว่าง