หนทางแห่งหอยทาก

ในหญ้ารกนั้นมีทาง
เปลี่ยวอ้างว้างไร้คนเดิน
ทากน้อยจึงทาเงิน
เป็นเงางามวะวามไว้

รอว่าสักวันหนึ่ง
ซึ่งตะวันอันอำไพ
จะเกรี้ยวกราดและฟาดไฟ
ประลัยหญ้าลงย่อยยับ

เมื่อนั้นแหละเงินงาม
รวีวามจะตามจับ
เพชรผกายจะฉายวับ
ขับเงินยวงแห่งช่วงทาง

และทากน้อยจะถมเนื้อ
เพื่อภาวะแห่งผู้สร้าง
ระเหิดหายละลายร้าง
อย่างเคยเคยทุกคราวครั้ง

ทางนั้นจึ่งปรากฏ
ทอดไปจรดที่ใจหวัง
ตราบใดที่หญ้ายัง
ก็บังใจที่ไขว่คว้า

การเกิดต้องเจ็บปวด
ต้องร้าวรวดและทรมา
ในสายฝนมีสายฟ้า
ในผาทึบมีถ้ำทอง

มาเถิดมาทุกข์ยาก
มาบั่นบากกับเพื่อนพ้อง
อย่าหวังเลยรังรอง
จะเรืองไรในชีพนี้

ก้าวแรกที่เราย่าง
จะสร้างทางในทุกที่
ป่าเถื่อนในปฐพี
ยังมีไว้รอให้เดิน ฯ

(เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)