เดือนดับในดวงตา   ให้คิดถึงเพียงใดใจจะขาด ก็มิอาจไปตามความคิดถึง ห้ามมาหาแต่อย่าห้ามความคะนึง จะดื้อดึงโดยถ้อยร้อยรำพัน   คิดเสมอเมื่อใจใฝ่ถึงเขา สายตาเศร้าเฝ้าเตือนว่าเหมือนฝัน แววอาวรณ์อ่อ

ขอบทกวีของท่าน เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่แต่งในรูปของ อินทรวิเชียรฉันท์ ครับ ผมเคยอ่านเจอ แม้จะเป็นบทเดียวก็ตาม แต่ก็ยังอยากอ่าน อยากศึกษาแนวการแต่งของท่านในรูปแบบอินทรวิเชียรฉันท์ครับ หรือ จะกรุณาแนะน

หลังตุลาคม 2514   เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์  จารบทกวี "ใบไม้ปา" ถึงจิตร  ภูมิศักดิ์  ไว้ว่า ใบไม้ร่วงหนึ่งใบในราวป่า ยังดีกว่าใบไม้เหลืองในเมืองหลวง ที่รอปลิดหล่น

เมฆนุ่มเป็นผ้านวม มาห่มฟ้าให้หายหนาว ดึกตื่นก็เก็บดาว มากอดไว้กับอกเดือน คลี่หมอกมาห่มภู ยะเยือกอยู่รางรางเลือน สะทกสะท้านเหมือน จะสั่นเทาในแดดทอ ดอกไม้ก็ห่มไม้ ระดาดไล้เรณูลออ โลมละมุมให้อุ่นพอ เป็นเ

ขอเปลี่ยน บรรยากาศ ครับ กลบท ฉันท์ เป็น กลอน ที่ใส่เกณฑ์บังคับ ลหุ ไว้ ใน บางตำแหน่ง นอกนั้น จะเป็น ครุ หรือ ลหุ ก็ได้ ผัง รูปแบบ จำนวนคำ ไม่กำหนดเคร่ง กลบท อินทาธิกร  (ลหุ บังคับ ๔) จาก "