ภาพนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากบทกวีของอาจารย์เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ ในวารีดุรียางค์ บทหนึ่งที่ว่า

หางนกยูงระย้าเรี่ยคลอเคลียน้ำ้
แพนดอกฉ่ำช้อยช่อวรวิจิตร
งามดุจเปลวเพลิงป่ามานิรมิต
สร้อยโสพิตอภิรุมพุ่มหัวใจ

ได้เห็นบทกวีนี้ครั้งแรกในข้่อสอบเอ็นทรานซ์ (นานมากแล้วแสดงถึงอายุจขกท อ่าๆๆ)
ประทับใจจนต้องนั่งท่องอยู่นานเพื่อให้จำขึ้นใจ พอมารู้ทีหลังว่าอยู่ในวารีดุริยางค์ก็ซื้อหนังสือมาเก็บไว้
พอมาได้วาดภาพก็เลยลองเอามาถ่ายทอดดูว่าภาพที่คิดไว้น่าจะประมาณนี้
ฝากด้วยนะคะ ช่วงนี้ดอกหางนกยูงบานสะพรั่งพอดีน่าจะเข้ากับยรรยากาศ