"ไทยแท้ แซ่ล้วน"ที่อิงแอบกับศาสนาและเข้ากันได้ดีกับจริตของพวกพุทธไทย จนกลายเป็นกระแส ทั้งๆที่จีนแผ่นดินใหญ่และไต้หวัน ไม่มีประเพณีนี้
ที่นั่นอาหารเจเป็นเรื่องของหลวงจีน เป็นเรื่องของวัด ใครต้องการกินเจก็ไปที่วัดก็แค่นั้น ในทางพุทธศาสนา(เถรวาท)ไม่ให้ความสำคัญต่อเรื่องนี้
ครั้งหนึ่งพระเทวทัตทูลเสนอให้พระพุทธเจ้าบัญญัติว่าสงฆ์ต้องฉันเจ/มังสวิรัติเท่านั้น

พระพุทธองค์ไม่อนุมัติ ด้วยเหตุว่าจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากทั้งพระและชาวบ้าน เพียงแต่มีข้อกำหนดว่าเนื้อสัตว์ที่ฉันได้นั้นต้องไม่ถูกฆ่าเพื่อใส่บาตร
หรือแม้แต่สงสัยว่าน่าจะถูกฆ่าเพื่อใส่บาตรก็ฉันไม่ได้ แต่มีเนื้อจำนวนหนึ่งที่บัญญัติไว้ว่าห้ามฉันเด็ดขาด ถ้าปราศจากข้อสงสัยดังกล่าวแล้วก็ให้เห็นว่า
"สักแต่เป็นอาหาร"เท่านั้น ปัจจัยหนึ่งที่ช่วยกระพือกระแสกินเจนอกจากเรื่องสื่อสารมวลชนแล้วก็คือเรื่องธุรกิจ ไม่เชื่อก็ดูยอดจำหน่ายพวกซีอิ้วขาว
หรือพวกผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองซิ นี่ล่าสุดมีอาหารหมาเจแล้ว ต่อไปก็คงมีอาหารแมวเจ ขนาดหมาแมวยังไม่ตกกระแสเลย น่ารักจริงๆประเทศนี้

Somrit Luechai