ดิฉัน เป็นคนคิดมากค่ะ แฟนไม่บอกอะไรก็คิดมาก คิดไปไกลว่า ครั้งนี้ฉันยอมเธอ ครั้งต่อไปฉันก็ต้องยอมสินะ ฉันไม่สำคัญ ฉันเป็นของตายสินะ
คบมา 5 ปี กว่าค่ะ

ดิฉันจะเล่าเรื่องนิสัยเสียดิฉันแบบย่อๆค่ะ ดิฉัน เคยพูดและร้องไห้ไปด้วย ว่าดิฉันทำได้ทุกอย่าง แต่ทำให้เธอรักไม่ได้

ดิฉันเรียนเทคนิคการแพทย์ตอนนี้อยู่คนละมหาลัยค่ะ เขาเรียนบัญชีที่ราชภัฎทุกๆเวลาที่ว่าง ดิฉันอยากคุยกับเขาตลอดเวลา ดิฉันไม่เคยเบื่อเขาเลย

พอดิฉัน ลองคุยกับคนที่ดิฉันไม่ได้คิดอะไรด้วยมาก แต่เขาชอบดิฉัน เขาอยากคุยกับดิฉันตลอดเวลา ดิฉันกับรู้สึกเบื่อ รำคาน

คงจะเป็นแบบเดียวกับแฟนเขาที่รู้สึกกับดิฉัน ดิฉันโกรธแล้วไม่หาย เจ็บอยู่ในใจ จนเป็นโรคซึมเศร้าต้องกินยา ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับ ปจด.หรือเปล่า

เขาเอาเงินให้ผู้หญิงที่เป็นญาติกันยืม แต่ไม่บอกดิฉัน ดิฉันก็ร้องไห้น้อยใจว่า มีไรทำไมไม่บอก เขาก็ถาม ต้องให้บอกทุกก้าวเลยเหรอ ดิฉันเจ็บค่ะ

รู้ตัวว่าเยอะ แต่รักคนอื่นไม่ได้ ดิฉัน ยอมลาออกจากผู้นำเชียร์ของคณะสหเวชศาสตร์ เพราะไม่มีเวลาคุยกับเขา ดิฉัน มีคนมาชอบ แต่รักใครไม่ได้เลย

ไอคิวสูง แต่อีคิวต่ำ อยู่คนเดียว เพื่อนก็เข้าไม่ได้ เหงา ต้องหาคนคุย อยู่คนเดียวไม่ได้ กลัว เหมือนจะตาย แต่ไม่กล้าโทรหาแม่

หนูรักแม่ค่ะ หนูไม่อยากทำให้แม่เครียดไปด้วย หนูพยายามสอบได้ที่ 1 ทุกปี เพื่อแม่ อยากให้แม่ภูมิใจ หนูไม่มีที่ปรึกษาเลยค่ะ

ดิฉันควรทำยังไงดีคะ อยากรู้ว่าต้องเริ่มตรงไหน เขาจะคิดว่าเราเป็นของตายหรือเปล่า เขาจะทิ้งเราหรือเปล่า ทำไมหนูไม่โตสักที

หนูให้พื้นที่เขาไม่ได้ หนูไม่รู้จะทำยังไง ใจมันแบบ "ไม่เอา ไม่ยอมๆ จะคุยกับเธอ ไม่ให้ไปหาคนอื่น อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา ขออยู่ด้วยได้ไหม"

คนอื่นเขายังคุยกับแฟนได้เลย ทำไมแกคุยไม่ได้ง่ะ ทำไมไม่ตื่นเช้าๆหน่อย จะได้คุยกันนานขึ้น รักจนขาดไม่ได้ อยากรู้ว่าเขาขาดเราได้ไหม

แต่ไม่กล้าทำ ไม่กล้าหายไป ไม่กล้าเลิก เขาพูดทำร้ายจิตใจก็ไม่กล้า ร้องไห้ มันเจ็บ เจ็บลึก แต่ไม่ยอมปล่อย อยากอยู่กับคนนี้

ต้องปรับตัวยังไงดีคะ หนูให้พื้นที่เขาไม่ได้ หนูไม่อยากเสียเขาไป