สวัสดีครับ นี่คือกระทู้เเรกของผม กระทู้ที่ผมตั้งเเน่นอนครับมันต้องเกี่ยวกับความรัก ผมจะเข้าเรื่องกันเลยนะครับ ผมชอบรุ่นพี่คนนึงผมจะใช้ชื่อเเทนว่า เอฟ ละกันนะครับ ผมย้ายโรงเรียนไปเรียนที่โรงเรียนอื่นตอน ม.1 ตอนนี้ผมอยู่ ม.6 เเล้วครับ ผมชอบพี่เอฟมา 5 ปีเเล้วครับ วันเเรกที่ผมเจอพี่เอฟผมรู้สึกว่ามันเหมือนในหนังมากๆเลยครับ ตอนนั้นคุณครูขออาสาสมัครเดินไปปริ้นงาน ซื่งผมจะไม่ไปก็ได้ เเต่ผมกลับเลือกที่จะไป เมื่อผมกำลังเดินไปปริ้นเอกสารให้คุณครู มีพี่ผู้หญิงคนนึง วิ่งเเซงผมไปด้านหน้าเเล้วไปเปิดกระโปรงเพื่อนของพี่เขา ในตอนนั้นผมยังไม่เห็นหน้าพี่เอฟหรอกครับ อยู่ๆก็มีลมพัดมาอย่างเเรงมากเลยครับทั้งๆทีก็มีตึกล้อมรอบอยู่เเล้ว ลมพัดมาทำให้กระดาษในมือผมปลิวไปโดนพี่เอฟ ผมก็รีบวิ่งไปขอโทษเเล้วรีบวิ่งเก็บเอกสาร พี่เอฟก็ช่วยผมเก็บนะครับ (ยังมีที่เหมือนในหนังอีก 55555) พี่เอพสกิดไหลผมเเล้วยืนกระดาษมาให้ พอผมหันมาเท่านั้นเเหละผมเหมือนหลุดออกไปจากโลกนี้ไปทันทีเลย พี่เขาเป็นคนเเรกที่ทำให้ผมจ้องพี่เขาไม่หยุดเลย 55555 เเต่พี่เขาไม่สังเกตหรอกครับ สิ่งเเรกที่ทำให้ผมละสายตาไม่ได้เลย คือ ดวงตาของพี่เอฟครับ ทำไมผมถึงละสายตาจากพี่เอฟไม่ได้เลย ผมนั่งคิดอยู่นานเลยยยย วันนั้นหลังจากที่ผมกลับบ้านผมก็รีบไปค้นหาเฟสของพี่เอฟทันทีเลยครับ  ใช้เวลาไม่ถึงนาทีจริงๆเลยครับ พอเปิดเฟสมาผมก็เจอเฟสของพี่เอฟเลยครับมันเป็นเฟสเเรกที่ขึ้นตรงโพสเเนะนำเพื่อน ตอนนั้นรู้สึกดีมากๆเลยครับ รู้สึกเหมือนโชคชะตาเข้าข้าง เเต่ผมไม่ได้เเอดไปหรอกครับ ผมไม่กล้า ผมได้เเต่ส่องเฟสพี่เอฟอยู่นานหลายวัน ตอนที่ผมอยู่ที่โรงเรียน ผมพยายามไปหาโต๊ะกินข้าวที่นั่งใกล้พี่เอฟให้ใกล้มากที่สุด เพื่อที่ผมจะได้มองดูพี่เอฟ จนผมมั่นใจเเล้วว่า ผมชอบพี่เอฟ ผมไม่เคยตกหลุมรักผู้หญิงง่ายขนาดนี้มาก่อนเลยครับ ผมเกลียดตัวเองมากๆเลยครับเวลาที่ผมไปส่องเฟสพี่เอฟเเล้วผมทำได้เเค่ส่องเฟสเท่านั้นผมอยากทำได้มากกว่านี้ ผ่านไป 2 อาทิตย์ผมก็ยังคงไม่ได้เเอดพี่เอฟไปเลยครับ จนวันนึงผมรู้สึกว่าผมควรที่จะเเอดพี่เอฟไป พอแอดพี่เอฟไปไม่ถึง 30 วินาทีพี่เขาก็รับเเอดเลย เฟรนลี่มากเลย ผมไปกดไลค์ตลอดเเละทุกๆโพสต์ที่พี่เอฟโพสต์ผมก็ไปไลค์ๆ จนเพื่อนสนิทของผมมันชื่อว่า โอ๊ต ในที่สุดมันก็รู้ว่าผมชอบพี่เอฟ มันเป็นคนที่เข้าเรียนบ้างไม่เข้าเรียนบ้าง ในโรงเรียนของผมจะมีสถานที่หนึ่งที่จะมีนักเรียนไปนั่งกันเฉพาะกลุ่มดังๆ หรือคนรวยๆที่อยู่ห้องเรียนพิเศษ เพื่อนผมก็ชอบไปอยู่ที่นั่นเเหละครับเเละหนึ่งในนั้นก็มีพี่เอฟด้วย โอ๊ตมันสัญญากับผมว่าจะไม่บอกใครผมเชื่อมันครับ มีวันนึงผมเดินลงมาจากตึกกับโอ๊ดเเล้วเจอพี่เอฟกำลังนั่งอยู่กับพี่ฟ้า ซึ่งพี่ฟ้าก็คือรุ่นพี่ที่อยู่เรียนเดียวกันกับพี่เอฟ เเละผมก็บังเอิญสนิทกับพี่ฟ้าด้วย อยู่ๆผมก็เดินเข้าไปพูดว่า 'พี่ฟ้าพี่... ถ่ายรูปด้วยดิ" พี่เอฟเเละพี่ฟ้ามองมาที่ผม เเล้วต่างคนต่างพูดกันว่ามาเดี๋ยวพี่ถ่ายให้เอง ประมาณว่าเกี่ยงกัน พี่ฟ้าก็ดูเหมือนจะรู้ว่าผมชอบพี่เอฟเเหละครับ ผมพูดขึ้นมาว่าขอถ่ายรูปกับพี่เอฟ เเต่พี่เอฟกลับบอกผมว่าไว้โอกาสหลังดีกว่านะน้อง ผมรีบตอบครับเเล้วรีบวิ่งไปที่อื่นเลยครับ ความรู้สึกในตอนนั้นคือเสียใจเเละดีใจ มันมี 2 ความรู้สึกในเวลานั้น เสียใจที่พี่เขาปฏิเสธ เเละดีใจที่ผมได้คุยกับพี่เอฟตัวต่อตัว หลังจากนั้นประมาณ 1 เดือนกว่าผมก็ทำได้เเค่ส่องเฟอพี่เเอฟไปอยู่อย่างนั้น จนถึงวันเกิดพี่เอฟ คือวันที่ 15 กรกฎาคม มีคนไปเเฮปปี้เบิร์เดย์พี่เอฟเต็มไปหมดเลยครับ ผมอยากทักะี่เขามาดเลย จน 3 ทุ่มผมถึงได้ทักเเชทพี่เอฟไปบอกเเฮปปี้เบิร์เดย์ พี่เขาตอบเร็วมากเลยครับ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับพี่เขาไปอีกเลย จนถึงวันนึงไอโอ๊ตมันบอกให้ผมไปใลค์โหดเลย ผมเลยไปใลค์โหด เเต่ไม่มีโพสต์ให้ไลค์เลยเพราะผมใลค์ไปหมดดลเวผมเลยเอาไลค์ออกเเล้วไลค์ใหม่ พี่เขาทักมาจริงๆครับ จากนั้นเราก็คุยกันตั้งเเต่นั้นมากเลยครับ ผมมีความสุขมากๆเลย พี่เขาชวนผมคุยด้วย มีวันนึงที่ไอโอ๊ตได้มาบอกผมว่าพี่เอฟถามถึงเรื่องของผมด้วย ถามว่าผมเป็นคนยังไง ผมเขินมากเลยครับ ผมพยายามที่จะชวนพี่เขาคุย เราคุยกันทุกๆวันจนมีวันนึงพี่เขาได้อัพรูปไปเที่ยวที่จีนผมไม่ทักพี่เอฟไปครับ ผมอยากให้พี่เอฟมีความสุขกับการเที่ยวที่จีน พอพี่เอฟกลับมาที่จีนเเล้วผมถามพี่เอฟว่า ผู้ชายจีนอะหล่อไหมๆ พี่เอฟก็ตอบว่า ชายไทยหล่อกว่าตั้งเยอะเลย พี่เขาเฟรนลี่จริงๆครับ ผมเป็นเด็กเเว่นครับ กรอบดำขาฟ้า ก่อนไปเรียนวิชาถัดไปผมได้ไปเเลกชิบเเละตรงนั้นก็เป็นสถานที่ที่พวกพี่เอฟชอบอยู่กับครับ ผมเจอพี่ฟ้า พี่เอฟ เเละคนอื่นๆอีกเยอะ พี่ฟ้ายืนขนมให้ผมครับเเต่ผมไม่ได้เอาเพราะตอนนั้นผมกำลังเขินอยู่ หลังจากเดินออกมาผมได้รู้ว่า พี่เอฟเรียกผมว่า เห่ยเเว่นฟ้า ผมชอบคำนี้มากๆเลยครับ ผมคุยกับพี่เอฟทุกๆวัน ผมคุยกับพี่เอฟได้ 6 เดือน ช่วงเวลาหลังจากนี้ ผมเกลียดมันมากเลยครับ ในตอนนั้นผมกับพี่เอฟไม่เหมือนเดิมครับพี่เขาไม่ชวนคุยเหมือนเมื่อก่อน ผมรู้สึกแปลกๆ เเล้วผมก็มารู้ทีหลังว่าพี่เอฟได้มีรักใหม่กับพี่รุ่นเดียวกัน พี่เขาหล่อกว่าผมมากเลยครับ เป็นนักกีฬา หล่อ บ้านรวยมีฐานะเท่าพี่เอฟเลยครับ ผมจะเรียนพี่คนนั้นว่าพี่ เพ้นท์ละกันนะครับ ตอนที่โอ๊ตมาบอกให้ผมทำใจเรื่องนี้บ้าง ผมหัวใจสลายเลยครับ ในตอนนั้นผมไม่ได้ชอบพี่เอฟเเล้วเเต่ผมรู้สึกรักไปแล้วอ่ะครับ ผมเศร้าเเล้วพยายามที่จะไม่ทักพี่เอฟไปแต่สุดท้ายผมก็ทักไปคุยครับ ช่วงนั้นผมรู้สึกเเย่มากเลยครับผมจึงไปเที่ยว ร้องคาราโอเกะ เล่นเกม ซื้อเสื้อผ้า กินไอติม จนรายการสุดท้ายคือหนังครับ ผมไม่ชอบหนังผีครับผมกลัวเต่เมื่อตอนที่ไปดูโปรเเกรมหนังอยู่ผมก็ไปเจอพี่เอฟฃซื้อตั๋วหนังอยู่ครับ จนอยู่ๆผมก็ไปถามพนักงานว่าพี่เอฟซื้อตั๋วหนังที่นั่งเบอร์อะไร ผมก็ไปซื้อที่นั่งติดกับพี่เอฟเเหละครับ นั่งเรื่องนั้นเป็นหนังผีครับเเต่ผมเลือกที่จะดู ผมซื้อที่นั่งติดกับพี่เอฟ เเต่ผมไปนั่งอีกเเถวครับนั่นคือสิ่งที่ผมคิดไว้ พี่เอฟมาดูหนังคนเดียวครับ ผมเลือกที่จะถ่ายรูปตั๋วหนังลงในไอจี ผมไม่นึกว่าพี่เขาจะเห็น พี่เขารีบลุกไปที่เคาท์เตอร์ ผมเดาได้เลยครับว่าพี่เขาต้องเปลี่ยนที่นั่งเเน่นอน วันนั้นคนดูในโรงมีเเค่ 7 คนครับ ผมเเละเพื่อนของผม อีก 2 คน เเละพี่เอฟ พอเข้ามาในโรงจริงด้วยครับพี่เขาไปนั่งอีกเเถวเลย ผมรู้สึกว่สผมหน้าด้านมากเลยครับที่ทำอย่างนั้น พอออกมาจากโรงในคืนนั้นผมก็ทักพี่เอฟไปขอโทษเรื่องนี้พี่เอฟก็ตอบผมว่าไม่เป็นอะไร เเต่ผมรู้ครับว่าความสัมพันธ์มันไม่เหมือนเดิมอีกเเล้ว ผมรู้สึกผิดมากๆเลยครับ ผมก็ยังเลือกที่จะทักไปคุยเเม้ว่าพี่เขาจะตอบน้อยลงขึ้นทุกวันๆ จนถึงปีใหม่ ผมก็ทักไปบอกเเฮปปี้นิวเยียร์ สิ่งที่ผมได้รู้ก็คือพี่เอฟไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนเเล้วรวมทั้งพี่เพ้นท์ด้วยครับ เจ็บไปอีก จนทางโรงเรียนจัดงานกิจกรรม เปิดร้านขายของเเต่ละห้อง มีซุ้มจดหมายส่งรักผมเขียนเเล้วส่งไปให้พี่เอฟครับ พี่เข่อัพลงไอจีด้วยเเหละเเต่ไม่ได้มีเเค่ของผมคนเดียวหรอกนะครับ มีของคนอื่นอีก ในวันนั้นโรงเรียนเลิกเร็วครับ ผมรู้สึกผมบ้านมากๆเลยครับ อยู่ๆผมก็นั่งซ้อมมอไซด์เพื่อนเเล้วขับไปตามหาบ้านพี่เอฟ ผมรู้เเค่ว่าพี่เอฟอยู่บ้านจัดสรรนี้ พร้อมกับรูปประจำตัวของพี่เขาที่มีรั้วบ้านติดอยู่ด้วยเล็กน้อย ผมกับเพื่อนใช้เวลาขับหาประมาณ 1 ชม.ก็เจอ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าที่ผมทำไปทั้งหมดนี้มันคืออะไร ผมได้อัดวิดีโอตอนที่เจอบ้านพี่เอฟไว้ด้วยครับ มันบ้ามากเลยใช่ไหมครับ จนผ่านไปจนถึงเดือนกุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ ผมไปสารภาพกับพี่เอฟในเฟสครับ พี่เขาเเค่ตอบว่าขอบคุณนะ เเค่นั้นเเหละครับ วันนั้นผมรู้สึกว่าผมอกหัก เมื่อถึงงานปัจฉิมของพี่ ม.3 เเละ ม.6 พี่เอฟอยู่ ม.3 ครับ เเล้วผมรู้ว่า ม.4 พี่เขาไปต่อที่เชียงใหม่ วันนั้นผมทำได้เเค่มอง วันนั้นผมอยากทำให้มากกว่านั้นเเต่ก็ไม่ได้ครับ ทุกๆอย่างจบลงเเล้วครับ ผมอยากทักพี่เอฟไปมากๆเลย เเต่ก็ไม่ได้ ผมไม่อยากให้อะไรๆมันเเย่ลงกว่านี้อีกแแล้ว หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ในปัจจุบัน ผมทำใจเเล้วเเหละครับ เรื่องราวที่ผมเล่าในวันนี้ผมต้องการเเค่จะบอกทุกๆคนที่กำลังมีความรัก มีเเฟนเเล้ว อกหัก หรืออะไรก็ตามเเต่ เชื่อเถอะครับว่าเวลามันไม่ได้ช่วยให้ลืมอะไรเลย เราจะจำเรื่องราววันนั้นได้ดีเเต่เวลามันจะช่วยให้เรารู้อะไรหลายอีกเยอะเลย เมื่อเทียบกับวันนี้ที่ผมคิดได้ก็คือการได้รับมิตรภาพพี่น้องที่ดี การได้รับบทเรียนใหม่เเละอะไรๆอีกเยอะเเยะ ในตอนนี้ผมยังคงติกตามข่าวสารของพี่เอฟอยู่นะครับ ถึงเเม้ว่าพี่เอฟจะอันฟอลไอจี เลิกติดตามเฟสเเต่ไม่ได้อันเฟรนด์ ถึงแม้จะไม่ได้คุยกันเเล้ว เเต่วันนี้ผมก็ได้บทเรียนที่ดีหลายๆอย่างเลยเเหละครับ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมก็จะทำเเบบเดิมเเหละครับ พี่เขายังคงเป็นหนึ่งในความทรงจำของผมอยู่เสมอเเหละครับถึงเเม้เราจะเป็นพี่น้อง คนรู้จัก หรือคนธรรมดา ยังไงคนในอดีตก็คือบทเรียนของเราเเหละครับ บทเรียนที่ดีใช่ว่าจะต้องได้จากเรื่องที่มีความสุขอย่างเดียวนะครับ บทที่ดีเเละมีคุณค่าให้เเง่คิดอะไรต่างๆก็ต้องได้จากน้ำตา ความเสียใจของเราเองนี่เเหละครับ สู้ๆกับความรักของคุณกันนะครับ รักษาคนรักของคุณไว้ให้ดีนะครับ เเล้วผมขอเเนะนำสำหรับคนที่กำลังอกหักอยู่นะครับอย่างที่ผมพูดไป ว่าเวลามันไม่ได้ช่วยลืมอะไรเลย มันทำให้ความรักที่เราเสียใจในครั้งเป็นบทเรียนสำหรับเรานะครับ ในอนาคตเรายังต้องเจอผู้คนอีกมากมาย เรายังไม่ได้เห็นโลกความเป็นหรอกครับ ผมว่าประสบการณ์ของผมที่เอามาเล่านี้ช่วยให้คนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนั้นจะได้รู้อะไรที่ดีๆนะครับ
ปล.เเสดงความคิดเห็นว่าคุณคิกอย่างไร หรือถามผมได้นะครับ
                                                 ขอบคุณครับ