สวัสดีค่ะ

หลังจากอึดอัดมานานเลยอยากระบายค่ะ
จะว่าเอาความในออกก็ได้
หรือจะเหมือนความคิดเด็กก็ได้
แต่ในฐานะคนที่ต้องดูแลครอบครัวในอนาคตเลยคิดหนักค่ะ

ไม่สาวความยาว เล่าเลยนะคะ
*พิมพ์ในโทรศัพ์อาจจะอ่านยากนะ

เหตุเกิดจากเดือนม.ค. - พ.ค. เราไปฝึกงาน
ญาติที่ค่อนข้างสนิทเขาท้อง คลอดลูกเลยมาอาศัยบ้านเราค่ะ
แรก ๆ เขาว่าจะอยู่เเค่ 4 เดือน นานไป เข้าเดือนที่ 9 ยังไม่ไปเลยค่ะ
นั่นไม่ใช่ปัญหาหลัก ปัญหาหลักคือเงินกับความไม่สบายใจของเรากับคนในบ้านค่ะ
ครอบครัวเราค่อนข้างจน มีแม่เป็นเสาหลักเงินเดือนแค่หลักพัน มีหนี้มหาศาล
แม่ต้องรับภาระทั้งเรา น้อง เขา และหนี้ โดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย กินอยู่ใช้ไปวัน ๆ
คนที่ช่วยภาระนี้คือพ่อของเขา (ลุงของเราค่ะ) ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่พอเพราะเราก็ฝึกงานต่างถิ่น และตอนนั้นยังไม่ได้งานด้วย
เขาค่อยเริ่มมาให้เงินแม่เราตอนหลัง ๆ ค่ะ
ดูจากจำนวนเงินก็ไม่พอค่าใช้จ่ายอยู่ดี

พอฝึกเสร็จ กลับบ้าน เราก็เริ่มเครียด ทั้งที่อยู่บ้านตัวเองแท้ ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก
งานก็ต้องรีบหา จะได้แบ่งเบาภาระแม่ หาไม่ได้ สัมฯ ไม่ผ่าน แม่ก็เริ่มกดดัน
เราก็แทบร้องเพราะแม่ระบายเรื่องหนี้ให้ฟังทุกวัน เรื่องค่าใช้จ่ายไม่พอ เรื่องนั่น นู่น นี่
ซึ่งเราคิดว่าไม่ยุติธรรมกับเราหน่อย ๆ เราอยากกลับมาอยู่บ้านหางานสบาย ๆ ใจ แต่กลับมาเครียดเพราะค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น แต่เราตอนนั้นเพิ่งจบหมาด ๆ ยังไม่ได้งาน บางคนเขามีงานรองรับแล้ว อะไรทำนองนี้
เราเคยพูดกับแม่เรื่องเขา แม่กับย่าก็เกรงใจลุง ลุงเองก็ช่วยอะไรบ้านเรามากมาย
แต่เรารู้สึกเหมือนเอ็นดูเขา เอ็นเราขาด
(แฟนญาติยังไม่พาลูกกับเมียไปรู้จักฝ่ายผู้ชายเลยค่ะ) แถมบางทีเขาลากแฟนมาอยู่เป็นอาทิตย์ ๆ อีก เจ้าบ้านก็รับไปเถ้อะ เงินแทบหมุนไม่ทัน
คนนอกมาอยู่สบายใจเฉิบ คนในควรอยู่อย่างสบายใจกลับเสียสุขภาพจิตทุกวัน ๆ
(เรื่องหางานไม่ได้แล้วมาอยู่บ้านไปวัน ๆ ประมาณนี้ค่ะ)

ตอนนี้เราเพิ่งได้งาน ย้ายออกมาอยู่คนเดียว
เราควรดีใจที่ได้งานกลับรู้สึกผิดอีกเพราะใช้เงินเยอะ (เราดื้ออยากมากรุงเองค่ะ) ต้องประหยัดสุด แค่ค่าเดินทาง 1 วันก็ปาไปร้อยกว่า แถมรู้สึกเหมือนทิ้งแม่ไว้คนเดียว
ตอนนี้คงได้แต่พยายามทำให้ผ่านโปร
แถมระบายอะไรกับแม่ก็ไม่ได้
พอแม่พูดว่า 'พยายามเข้า หนูจะได้ช่วยแม่' คำนั้นกลับกลายเป็นคำบั่นทอนจิตใจเราไปเลยค่ะ
ไม่รู้ทำไมว่าการให้กำลังใจของแม่ไม่เคยส่งมาถึงเราสักที

ตอนนี้ได้ยินว่าแฟนญาติจะทำเรื่องบลา ๆ ๆ
จะได้ย้ายออกไปอยู่บ้านเขาสักที
เราก็ได้แต่ภาวนาว่าไปเถอะ เราสงสารแม่ สงสารตัวเองเองด้วย
แต่พอคุยเรื่องนี้กับแม่ ก็ได้แต่คุยเท่านั้น ย่ากับแม่สงสารลุงกับเด็กน่ะค่ะ
เราก็เลยเป็นคนเห็นแก่ตัวไปเลย
ยิ่งเขาเคยพูดว่าจะมีคนมาทำร้ายอะไรครอบครัวเขารึเปล่า...
เรายิ่งไม่ชอบใจ เพราะตอนนี้เขาอยู่กับครอบครัวเรา ที่พูดออกมามันจะตีความหมายเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ

จริง ๆ เรื่องยาวมาก แต่หลัก ๆ คงมีแค่นี้
เรายอมรับว่าแอบน้อยใจคิดว่าแม่กับย่ารักเขามากกว่าเรา เพราะพวกเขาเลี้ยงญาติเราตอนเด็ก ๆ แล้วย่านี่ยิ่งเป็นคนรักหลานคนอื่นมากกว่าหลานที่คอยดูแลเขาอย่างเรากับน้องด้วยค่ะ คิดแล้วน้อยใจจริง ๆ

/อยากแท็กสุขภาพจิต แต่คิดว่าไม่ดีกว่า 555

อาจจะเขียนมึน ๆ ไปหน่อนมีความคิดเห็นหรือติหรือแนะนำอะไรก็ได้นะคะ ตอนนี้อยากรู้วิธีขจัดความท้อแท้น้อยอกน้อยใจของตัวเองมากค่ะ

ป.ล. ถ้ากระทู้นี้ถึงหูญาติ เราอาจจะขอลบ เพราะคนที่ลำบากใจคงเป็นคนอยู่บ้าน แต่คนนอกบ้านก็อยากระบาย ขอบคุณค่ะ