วันนี้ผมจะมาแชร์ประสบการ์ณ ความรักที่พึ่งผ่านมาไม่นานนี่นะครับ ซึ่งมันมาจากความรู้สึกจริงๆ ที่อยากจะบอกให้ทุกๆคนฟัง มันเริ่มจาก....
วันนั้นแม่ผมให้ไปช่วยขายของที่ตลาดแห่งหนึ่ง ซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะอยากไป (เป็นคนขี้เกียจครับ ประมาณว่า เห็นงานเป็นลม เห็นนมขนลุกซู่ 555 มีแต่สู้ตายไม่ใช่หรอวะ !!!)
พอผมไปถึง ก่อนจะถึงร้านของแม่ ผมก็เหลือบไปเห็นร้านๆหนึ่ง เป็นร้านที่ปูพื้นขายเคส และก็ได้เห็นคนขาย
ผมก็เข้าใจเลยว่าคำว่า รักแรกพบเป็นยังไง (เสี่ยวไปที) จากนั้นผมก็ไปเฝ้าร้านของแม่สักพัก ได้ยินเสียงแม่คุยกับใครก็ไม่รู้เป็นเสียงผู้หญิง ผมก็ลุกขึ้นไปดู ปรากฎเป็นคนขายเคส ที่ผมมองตั้งแต่ตอนมา ผมก็นึกในใจ "โห รู้จักกับแม่ด้วย ง่ายละทีนี้"
พอแม่กลับมาที่ร้าน (รีบสอบสวนแม่อย่างรวดเร็ว ประดุจว่าผมเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนัน) ผมเลยรู้มาว่าเธอชื่อ บี นามสมมุติ เธอแก่กว่าผมหนึ่งปี (โอ้โหวว ชอบเลยสิงานนี้ แก่ๆ เนี่ยผมชอบ)
จาก วันนั้นมาผมเลิกเรียนจาก มอ มาผมก็รีบไปช่วยแม่ขายของ (เป็นคนดีไหมครับ ? 555 ป่าวเลย แต่ที่ไปเนี่ยมันมีเหตุผลอื่น)
ผมก็แอบมองบี จากร้านของแม่ ทำยังงี้ ทุกๆวัน ทุกๆวัน จนวันหนึ่ง แม่โทรบอกผมว่าวันนี้รีบกลับนะจะให้มาช่วยขาย(ก็เหมือนเคยครับ เป็นลูกกตัญญ)
ผมเลยรีบตกลงไป และรีบไปที่ร้าน แต่ร้านที่แม่ผมให้เฝ้าเนี่ยไม่ใช่ร้านของแม่ผม แต่เป็นที่ติดกับ กับ กับ!!!! พระเจ้า!!!!!! ผมได้นั่งขายใกล้ๆ กับ บี ที่นั่งขายเคส อยู่ล๊อคข้างๆ ผมไม่พูดพรํ่าทำเพลงเลยครับ รีบแทรกตัวไปนั่งข้างๆ ซึ่งจริงๆ แล้วเขาก็รู้จักผมอยู่แล้ว เพราะแม่ชอบไปคุยเล่านู้นเล่านี่ เกี่ยวกับผมให้ฟัง
บี ทักผมอย่างรวดเร็ว (ผมแบบ โห้ววววว ดูเฟรนลี่ น่ารักมากกก) จากนั้นผมก็ ชวนบีคุยถามว่าเรียนที่ไหนอยู่ปีอะไร บ้านอยู่ไหน บ้านเลขที่เท่าไหร่ ( บีคงคิดในใจนี่ถาม จะเอาไปกรอกใบสมัครงานฟร่ะ) คือเราก็คุยกับแบบเพื่อนที่ขายของด้วยกัน คือแบบ บีเป็นผู้หญิงที่แปลกๆ เป็นคนไม่เล่นเฟส เธอเป็นคนเงียบๆ แต่ก็มีความน่ารักนะ เวลาซื้ออะไรมาเนี่ยจะซื้อ เผื่อผมตลอด ผมก็ยิ้มหน้าบานสิครับรออะไร
ซึ่งเธอไม่รู้เลย ว่าจากที่ผมชอบอยู่แล้ว พอเจอความแปลกของเธอเนี่ยผมยิ่ง ชอบเธอเข้าไปใหญ่เลย (ผมจึงตั้งเป้าหมายในใจคนเนี้ยแหละ กูจะเอามาเป็นแฟนให้ได้) จากนั้นมา ผมทำคะแนน ทุกๆวันเลยครับ ทั้งซื้อนํ้ามาฝาก ทั้งซื้อขนมมาให้ (ถ้าผมทำคะแนนแบบนี้ในวิชาที่เรียน ผมคงได้ A ไปแล้วอะ)
เอาละไหนๆ จะจีบมันก็ต้องคุยกันสิวะ อ่าว!!! เขาไม่เล่นเฟส นี่หว่า แต่เห้ย! จะคุยกันนี่มันต้องมีแต่เฟสหรอวะ ผมเล่นนึกขึ้นมาได้ Line ไง ไม่งั้นเขาจะรับออเดอร์ลูกค้ายังไง ผมใช้เวลาหลายวันมาก ที่จะใช้ความกล้าที่จะเข้าไปขอไลน์ หาโอกาสดีๆ แต่นานจนแบบท้อใจเลย แต่อยู่ดีๆ วันหนึ่งบีเดินมานั่งเล่นที่ร้านผม แล้วยื่นโทรศัพท์ ขอไอดีไลน์หน่อย(ตอนนั้นผมดีใจมากอะแบบ โหวจะขอเขาแต่เขาก็ดันมาขอเองซะงั้น แต่ผมก็คิดแหละครับว่า เธอก็คงขอไปแบบเป็นเพื่อนมากกว่าเอาไว้ถามนู่นนี่นั่น) พอต่างคนต่างกลับบ้าน แต่พอผมถึงบ้านเสร็จอย่างแรกเลย ครับ "LINE ได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้ารักนางมากนัก ได้โปรดขอให้ความรัก ของข้าสมหวังด้วยเถิด" ผมรีบทักไปเลยครับ จากนั้นเราก็คุยกัน จนเป็นวัน จนเดือน จน2 เดือน แต่ที่ผมแบบ ข้องใจมาก
คือ บีเนี่ยถ้าผมไม่ทักไปเนี่ย คือจะไม่ทักมาเลย ผมต้องเป็นฝ่ายชวนคุยตลอด เป็นเพราะว่าเธอแปลก หรือ เป็นเพราะเขาไม่อยากคุยกับผมวะ 5555
แล้วมาจนวันหนึ่งซึ่งผมเนี่ยเตรียมใจไว้แล้วแบบ วันนี้จะบอกว่าเรากำลังจะทำอะไรอยู่นะเว้ย ผมทักไปถามเธอเลย ถามแบบโค้งๆ 555 อ้อมๆนั่นแหละครับ "ผม : บี เวลาผู้ชายจีบผู้หญิงเนี่ยผู้หญิงจะดูออกป่ะ"
"บี: ออกดิ"
"ผม:แล้วดูเราออก ป่ะ"
"บี: ออกดิ"
จากนั้นผมวิ่ง รอบบ้านเลยครับ (ก็คนมันตื่นเต้น)
แต่แล้วบีก็ตอบ มาข้อความๆ หนึ่ง จากมะกี้ ตื่นเต้น ใจผมนี่ตกไปตาตุ่มเลยครับ เธอบอกว่า
"บี:แต่เราไม่อยากให้เธอเสียเวลา หรือเสียใจ อะไร ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ"
ผมก็ตอบเธอไปสั้นๆ แบบคนเจียมตัวก็ได้แต่เจียมใจ
"ผม:ได้ ดิยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน"
จากนั้นผมก็ไม่ได้ ทักไลน์ไปหาบีเลย นานทีก็จะทักไป (ก็คนมันคิดถึง)แต่ก็ยังเจอกัน ที่ตลาด อยู่บ่อยๆ เธอก็ยังซื้อนู่นซื้อนี่มาฝาก
เธอก็ยังน่ารักของเธออยู่แบบนี้ ผมเลยพูดกับตัวเอง "เป็นห่วงเธอแบบแฟนใกล้ๆไม่ได้ งั้นเราขอเป็นห่วงเธอไกลๆแบบเพื่อนที่จริงใจดีกว่า"
ขอบคุณที่อ่านจน จบนะครับ แต่ถ้าบี ดูอยู่เนี่ย ก็รู้ไว้เลยนะ ว่า "ไม่รักไม่เป็นไร ฉันเข้าใจและไม่เคยโกรธเธอ" แหน่ะ!!! พี่แหนมก็มา
วันนี้จะมาแชร์ประสบการ์ณเรื่อง ไม่รักไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ
วันนั้นแม่ผมให้ไปช่วยขายของที่ตลาดแห่งหนึ่ง ซึ่งร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะอยากไป (เป็นคนขี้เกียจครับ ประมาณว่า เห็นงานเป็นลม เห็นนมขนลุกซู่ 555 มีแต่สู้ตายไม่ใช่หรอวะ !!!)
พอผมไปถึง ก่อนจะถึงร้านของแม่ ผมก็เหลือบไปเห็นร้านๆหนึ่ง เป็นร้านที่ปูพื้นขายเคส และก็ได้เห็นคนขาย
ผมก็เข้าใจเลยว่าคำว่า รักแรกพบเป็นยังไง (เสี่ยวไปที) จากนั้นผมก็ไปเฝ้าร้านของแม่สักพัก ได้ยินเสียงแม่คุยกับใครก็ไม่รู้เป็นเสียงผู้หญิง ผมก็ลุกขึ้นไปดู ปรากฎเป็นคนขายเคส ที่ผมมองตั้งแต่ตอนมา ผมก็นึกในใจ "โห รู้จักกับแม่ด้วย ง่ายละทีนี้"
พอแม่กลับมาที่ร้าน (รีบสอบสวนแม่อย่างรวดเร็ว ประดุจว่าผมเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนัน) ผมเลยรู้มาว่าเธอชื่อ บี นามสมมุติ เธอแก่กว่าผมหนึ่งปี (โอ้โหวว ชอบเลยสิงานนี้ แก่ๆ เนี่ยผมชอบ)
จาก วันนั้นมาผมเลิกเรียนจาก มอ มาผมก็รีบไปช่วยแม่ขายของ (เป็นคนดีไหมครับ ? 555 ป่าวเลย แต่ที่ไปเนี่ยมันมีเหตุผลอื่น)
ผมก็แอบมองบี จากร้านของแม่ ทำยังงี้ ทุกๆวัน ทุกๆวัน จนวันหนึ่ง แม่โทรบอกผมว่าวันนี้รีบกลับนะจะให้มาช่วยขาย(ก็เหมือนเคยครับ เป็นลูกกตัญญ)
ผมเลยรีบตกลงไป และรีบไปที่ร้าน แต่ร้านที่แม่ผมให้เฝ้าเนี่ยไม่ใช่ร้านของแม่ผม แต่เป็นที่ติดกับ กับ กับ!!!! พระเจ้า!!!!!! ผมได้นั่งขายใกล้ๆ กับ บี ที่นั่งขายเคส อยู่ล๊อคข้างๆ ผมไม่พูดพรํ่าทำเพลงเลยครับ รีบแทรกตัวไปนั่งข้างๆ ซึ่งจริงๆ แล้วเขาก็รู้จักผมอยู่แล้ว เพราะแม่ชอบไปคุยเล่านู้นเล่านี่ เกี่ยวกับผมให้ฟัง
บี ทักผมอย่างรวดเร็ว (ผมแบบ โห้ววววว ดูเฟรนลี่ น่ารักมากกก) จากนั้นผมก็ ชวนบีคุยถามว่าเรียนที่ไหนอยู่ปีอะไร บ้านอยู่ไหน บ้านเลขที่เท่าไหร่ ( บีคงคิดในใจนี่ถาม จะเอาไปกรอกใบสมัครงานฟร่ะ) คือเราก็คุยกับแบบเพื่อนที่ขายของด้วยกัน คือแบบ บีเป็นผู้หญิงที่แปลกๆ เป็นคนไม่เล่นเฟส เธอเป็นคนเงียบๆ แต่ก็มีความน่ารักนะ เวลาซื้ออะไรมาเนี่ยจะซื้อ เผื่อผมตลอด ผมก็ยิ้มหน้าบานสิครับรออะไร
ซึ่งเธอไม่รู้เลย ว่าจากที่ผมชอบอยู่แล้ว พอเจอความแปลกของเธอเนี่ยผมยิ่ง ชอบเธอเข้าไปใหญ่เลย (ผมจึงตั้งเป้าหมายในใจคนเนี้ยแหละ กูจะเอามาเป็นแฟนให้ได้) จากนั้นมา ผมทำคะแนน ทุกๆวันเลยครับ ทั้งซื้อนํ้ามาฝาก ทั้งซื้อขนมมาให้ (ถ้าผมทำคะแนนแบบนี้ในวิชาที่เรียน ผมคงได้ A ไปแล้วอะ)
เอาละไหนๆ จะจีบมันก็ต้องคุยกันสิวะ อ่าว!!! เขาไม่เล่นเฟส นี่หว่า แต่เห้ย! จะคุยกันนี่มันต้องมีแต่เฟสหรอวะ ผมเล่นนึกขึ้นมาได้ Line ไง ไม่งั้นเขาจะรับออเดอร์ลูกค้ายังไง ผมใช้เวลาหลายวันมาก ที่จะใช้ความกล้าที่จะเข้าไปขอไลน์ หาโอกาสดีๆ แต่นานจนแบบท้อใจเลย แต่อยู่ดีๆ วันหนึ่งบีเดินมานั่งเล่นที่ร้านผม แล้วยื่นโทรศัพท์ ขอไอดีไลน์หน่อย(ตอนนั้นผมดีใจมากอะแบบ โหวจะขอเขาแต่เขาก็ดันมาขอเองซะงั้น แต่ผมก็คิดแหละครับว่า เธอก็คงขอไปแบบเป็นเพื่อนมากกว่าเอาไว้ถามนู่นนี่นั่น) พอต่างคนต่างกลับบ้าน แต่พอผมถึงบ้านเสร็จอย่างแรกเลย ครับ "LINE ได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้ารักนางมากนัก ได้โปรดขอให้ความรัก ของข้าสมหวังด้วยเถิด" ผมรีบทักไปเลยครับ จากนั้นเราก็คุยกัน จนเป็นวัน จนเดือน จน2 เดือน แต่ที่ผมแบบ ข้องใจมาก
คือ บีเนี่ยถ้าผมไม่ทักไปเนี่ย คือจะไม่ทักมาเลย ผมต้องเป็นฝ่ายชวนคุยตลอด เป็นเพราะว่าเธอแปลก หรือ เป็นเพราะเขาไม่อยากคุยกับผมวะ 5555
แล้วมาจนวันหนึ่งซึ่งผมเนี่ยเตรียมใจไว้แล้วแบบ วันนี้จะบอกว่าเรากำลังจะทำอะไรอยู่นะเว้ย ผมทักไปถามเธอเลย ถามแบบโค้งๆ 555 อ้อมๆนั่นแหละครับ "ผม : บี เวลาผู้ชายจีบผู้หญิงเนี่ยผู้หญิงจะดูออกป่ะ"
"บี: ออกดิ"
"ผม:แล้วดูเราออก ป่ะ"
"บี: ออกดิ"
จากนั้นผมวิ่ง รอบบ้านเลยครับ (ก็คนมันตื่นเต้น)
แต่แล้วบีก็ตอบ มาข้อความๆ หนึ่ง จากมะกี้ ตื่นเต้น ใจผมนี่ตกไปตาตุ่มเลยครับ เธอบอกว่า
"บี:แต่เราไม่อยากให้เธอเสียเวลา หรือเสียใจ อะไร ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ"
ผมก็ตอบเธอไปสั้นๆ แบบคนเจียมตัวก็ได้แต่เจียมใจ
"ผม:ได้ ดิยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน"
จากนั้นผมก็ไม่ได้ ทักไลน์ไปหาบีเลย นานทีก็จะทักไป (ก็คนมันคิดถึง)แต่ก็ยังเจอกัน ที่ตลาด อยู่บ่อยๆ เธอก็ยังซื้อนู่นซื้อนี่มาฝาก
เธอก็ยังน่ารักของเธออยู่แบบนี้ ผมเลยพูดกับตัวเอง "เป็นห่วงเธอแบบแฟนใกล้ๆไม่ได้ งั้นเราขอเป็นห่วงเธอไกลๆแบบเพื่อนที่จริงใจดีกว่า"
ขอบคุณที่อ่านจน จบนะครับ แต่ถ้าบี ดูอยู่เนี่ย ก็รู้ไว้เลยนะ ว่า "ไม่รักไม่เป็นไร ฉันเข้าใจและไม่เคยโกรธเธอ" แหน่ะ!!! พี่แหนมก็มา