อยากรู้ว่าทุกคนๆจะทำอย่างไงกับเหตุการณ์แบบนี้ แม้ตัวเราก็จัดการกับความรู้สึกตัวเราเองไม่ได้

เรื่องมีอยู่ว่า..เอ(นามสมมติเรา)ชอบบี(นามสมมติ) (ก่อนหน้านั้นแอบปลื้มรุ่นพี่ม.6คนนึงอยู่แต่พี่เค้ามีแฟนแล้ว เอเลยไม่ได้อะไรมาก พี่เค้าน่ารักมาก แต่เอหน้าตาไม่ดีเลยแหละ เลยเจียมตัว แหะๆ ตอนนั้นเราอยู่ม.4อยู่นะ) บีเป็นเพื่อนของเพื่อนอยู่คนละห้องกับเอ เอเจอบีตอนนั้นความรู้สึกเอก็แบบ เห้ย น่ารักดีแฮะ แบบถูกชะตา ก็ยังไม่อะไร ผ่านไป..หลังจากเจอครั้งนั้น เวลาไปเรียน จะเจอบ่อยมาก เจอทั้งวันเลย เอก็มองบี (ตอนนั้นยังไม่ได้คุยกันนะ บียังไม่รู้เอเลยแหละ รู้เป็นเพื่อนของเพื่อนธรรมดา) เอดีใจทุกครั้งที่เจอบี แอบมองบี คือเหมือนคนทั่วไปอ่ะ เจอคนที่ชอบก็ยิ้มหน้าบานมีความสุขกันไป5555 เอทำแบบนี้ทุกวัน จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน…

เปิดเทอม..ขึ้นม.5
ก็ทำเหมือนเดิม คราวนี้เอหาเฟซบีเจอแล้วแอดไป แต่มันเหมือนละครน้ำเน่า เอไปเรียนพิเศษซึ่งบีเรียนอยู่ก่อนแล้ว แอบดีใจนิดนึง (ไม่นิดหรอก) เอไปที่เรียนพิเศษ คนก็เยอะอ่ะนะ เอก็มองหาที่นั่ง เพื่อนเอคนนึงที่รู้จักก็เรียกไปนั่งด้วย เอก็ไปนั่ง เอนั่งเสร็จก็มองหาบี พอเห็นบี ตรงข้ามบีเพื่อนเอที่เรียนห้องเดียวกับบีนั่งอยู่ ข้างๆว่างอยู่ เอก็กำลังจะเรียกเพื่อนจะถามว่ามีใครนั่งไหมจะไปนั่งด้วย ยังไม่ทันจะเรียกเลย. เพื่อนห้องเอมา เรียกมันว่าซี(นามสมมติ)ละกัน พอดีแฟนมันนั่งแถวนั้น ก็บอกซีให้ไปนั่งตรงนั้น เอเซ็งเลย-_-  ก็น่ะ ใกล้แค่นี้ก็ยังดีวะ ผ่านไปประมาณหลายเดือนอยู่ บีก็ยังไม่รับแอด แล้ววันนึง บีก็เขียนในวงเล็บว่า”เพื่อนเต็มกดติดตาม” เรา..ปัดโธ่ แอดตั้งนานไม่รับ เอยกเลิกคำขอเลย เซ็ง! เช้ามาเอก็เปิดเฟซมา เจอบีแอดมา เอ้าอะไรวะน่ะ ดีใจซิครับ รับแอดอย่างเร็ว แล้วเอก็แอบมองบีทุกวันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือส่องเฟซ555 แต่ยังฮ้ะยัง อย่าพึ่งลืมไอ้ซี มันดันปลื้มบีขึ้นมาไอ้เวน ถามให้รอบห้องเลยใครมีเฟซบีบ้าง โธ่ ข้าหามาตั้งนานกว่าจะกล้าแอดกว่าจะเป็นเพื่อน มีมารหัวใจโผล่มาอีกมีแฟนแล้วนะน่ะ ก็หน้าตามันโอเคอ่ะฮ้ะ ใจขึ้นเลยแยากจะตะโกนด่าว่ามุงมีแฟนแล้วนะเห้ย!! แต่ก็นะ นิ่งไว้ ไม่มีใครรู้ว่าเราชอบบีอยู่ เฮ้อ.. เอก็ทำแอบมองทุกๆวันจนเวลาผ่านไปใกล้ปิดเทอมอีกแล้ว อ่อลืมบอกไปเอไม่เคยบอกใครเลยนะแม้แต่คนเดียว เวลาเอแอบชอบหรือแอบปลื้มใครไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย พอใกล้ปิดเทอม บีสมัครไปติวที่กรุงเทพฯ เอรู้ จะรออะไรเล่า บีไปไหน เอไปด้วย เอก็ชวนเพื่อนสมัครไป ไม่ต้องอยู่ด้วยกันหรอก ขอแค่ได้รู้ว่าบีอยู่ตรงไหน แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุขแล้ว ก็นะ..เอพักบ้านเพื่อน ส่วนบีเช่าหออยู่ เอก็เจอบีแวบๆ เห็นไกลๆก็ยังดีกว่าไม่เห็น จนวันนึงเอมากินข้าวเช้าที่โรงอาหารเจอบีกับเพื่อนกินอยู่ พอดีรู้จักเพื่อนในนั้นก็เลยไปนั่งกินด้วย เอนั่งใกล้บี แบบหืม..ไม่เป็นอันจะกิน ดีใจตื่นเต้นบ้าบอไรไม่รู้ เอแอบมองบีตลอด เวลาที่มีความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เราก็แยกย้ายกันไป หลังจากนั้นก็ไม่เห็นบีเลย จนกลับบ้าน โรงเรียนเปิดพอดี เอเริ่มคิด ว่าเราเป็นเอามากไปแล้วนะ เพ้อถึงแต่บี อะไรก็บี จนเอเคยแอบเคืองซีที่ชอบพูดถึงบี อ่ะ..เวลาก็ผ่านไป จะไปเร็วล่ะ ข้ามรายละเอียดอื่นๆไปเลยละกัน ตอนนั้นก็ใกล้จะจบม.5. ละ เอคิดว่าต้องลองทำอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็ดีกว่สไม่ทำไรเลย จะมาเสียดายทีหลัง เราก็เอาวะ ตัดสินใจทักบีไป บีก็ตอบมานะ บีเป็นคนเฟรนลี่ มีเพื่อนเยอะ เอดีใจมาก คราวนี้เอทักไปทุกวันเลย ชวนคุยไปไรไป ผ่านไป2เดือน โรงเรียนปิดเทอมแต่จัดติวเพื่อเตรียมสอบ คือตอนนี้แหละที่มีโอกาสใกล้บีมากขึ้น  แต่พอจบการติวปิดเทอมใหญ่ คราวนี้บีเริ่มไม่ตอบเอล่ะ เราก็เอาละ บีคงรำคาญเรา เราทักไปบีตอบข้ามวันตอบบ้าง จนคืนนั้นบีตอบกลับตอนหนังจบมาคุยเรื่องเพลง โอเคเราก็บอกว่าเออยังรักคนนั้นอยู่หรอ รักเค้ามากหรอ ก็บอกไปว่ารักตัวเองดีกว่า ยังมีคนที่รักบีอีกเยอะแยะ บลาๆๆๆ บีส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมา แล้วบอก ขอบคุณนะ คือเรานี่ใจสั่นเลยบีรู้พูดแบบนี้หมายความว่าไงแน่วะน่ะ รู้เปล่าวะว่าเอชอบบี  ก็คุยไปสักพัก เอเริ่มแบบเห้ยไรวะ ทำไมความรักเล่นตลกจัง เราพิมพ์ไปเลยนะ แล้วบีหัวเราะ แล้วถามเอชอบใครว้า เราจะบอก แต่ก็นะ..เอาวะ บอกไป ชอบบีนะ บีบอก ว่าละ เอ้าอะไรๆ แกล้งถามอ่อ จากที่ใจสั่นนี่หน้านิ่งเลย จะร้อง บีส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มมา บอกขอบคุณนะ แต่เป็นเพื่อนดีกว่า เป็นคำปฏิเสธที่น่ารักมาก ไอ้เรานี่หัวใจจะวายตาย หลังจากนั้น ก็ยังทักไปหาบีแทบทุกวันนะ ผ่านไปประมาณเดือนนึง เหมือนเดิมไม่ค่อยตอบ จนเราส่งรัวๆไปเลย แล้วเอโพสต์ ไม่อยากคุยก็บอกแต่อย่าไปดิ ประมาณนี้ เค้าส่งมาประมาณ ไม่อยากคุย ไม่อยากให้เราทักไป ประมาณนี้ เราก็โอเคเป็นอันว่าเข้าใจ  ก็ไม่ทักละ น้ำตาแห่งความเสียใจจากบีไหลลงอาบหน้าครั้งแรก ไม่คิดว่าจะร้องไห้เพราะความรักเล้ย รู้ตัวทันทีมันมากกว่าชอบแล้ว เผลอไปรักบีมากมายเลย ก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์บีก็ทักมา ก็เป็นแบบนี้ไปหลายเดือน แต่เราช่วยบีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการบ้านที่ทำไม่ทัน ที่เราทำได้ ก็ช่วยตลอด บางทีเราไม่ได้ทำของเราเลยเพราะดึกมันง่วง เอรู้นะบีคุยหลายคน เป็นแบบนี้ไปประมาณ5-6เดือน จนบีมีแฟน ก็เลยไม่ทักบีเลย บีก็ทักมาบ้าง ถามบ้าง คุยบ้าง อ่อตอนนี้เพื่อนเรารู้นะ รู้มาหลายเดือนละ เพื่อนก็ปลอบ บอกให้ตัดใจ แต่ไม่เคยทำได้เลย ร้องไห้ตลอดช่วงนั้น ก่อนหน้านี้ทะเลาะกับซีอย่างรุนแรงเพราะมันจะจีบบีทั้งที่มันรู้แล้วว่ากรูชอบ เพื่อนกันทำใจไม่ได้ ถึงแม้ว่าบีไม่ได้เราก็เถอะ จนผ่านมาอีกหลายเดือนก็มาคุยบ้าง ทักทายบ้าง แต่จะห้ามไม่ทัก จนบีเลิกกับแฟน เราก็คุยเป็นเพื่อนนะ เราไปหาบีตลอดที่ว่างไปได้และบีอนุญาต แต่เราต้องเลิกไปเจอ ไปหา คุยแล้ว เพราะบีก็มีแฟนใหม่อีก บีมีแฟนใหม่หลายคนละ เอยังลืมบีไม่ได้เลย เอรักบีมาก ไม่เคยรักใครเท่าบีเลย เพื่อนเราด่าตลอดนะ เลิกปลอบใจหันมาด่าแทน มันเป็นห่วงเรา บางทีมันว่าบีจนเราไม่พอใจก็มีนะ55 เรามึน ไม่ยอมเลิกรักบีสักที จนทุกวันนี้ก็ไม่ได้คุยกับบีแล้วแหละผ่านมานาน ไม่รู้ว่าจะได้คุยเล่นที่เคยคุยสนุกหรือเปล่า ฮ่าๆๆก็ไม่อยากไปรบกวนเวลาอันมีค่าของบี ดีไม่ดีจะเสียใจเองอีก เวลาที่หลายๆปี มันเร็วจนไม่รู้ว่าไปรักบีเข้าอย่างจังตอนไหน ผ่านมาหลายปีละ ยังรักบีเสมอนะ แต่เอคงต้องตัดใจเนอะ เออยู่ๆข้างๆบีเสมอ อย่าลืม เอเคยบอกบีไว้ เอยังทำตามคำพูดเสมอ..
หน้าตาไม่ดีก็งี้รักให้ตายสุดท้ายคนอื่นคาบไป- โฮะๆๆๆๆ

เรื่องคร่าวๆก็มีเท่านี้..มีใครรักมั่นคงกระพันเหมือนกันบ้างทั้งๆที่เค้าไม่แลเราเลย