* สปอยล์เนื้อหาบางส่วนครับ
** นี่เป็นการรีวิวภาพยนตร์ครั้งแรกในชีวิต ตอนพิมพ์เหมือนพยายามพรั่งพรูความรู้สึกผ่านตัวหนังสือ
ถือเสียว่าอ่านไดอารี่ละกันครับ ผิดพลาดส่วนใด ขออภัยล่วงหน้ามา ณ ตรงนี้เลยครับ
*** รีวิวนี้มาจากทัศนคติส่วนตัว อันก่อจากนิสัยและวิธีคิดพื้นฐานของคนรีวิว ซึ่งอาจทำให้ไม่ตรงกับที่คนอื่นรู้สึกครับ
**** หากรู้สึกว่าอ่านแล้วทำไมช่างติ ให้เข้าใจว่า จขกท.ค่อนข้างชอบมากกกกกก
ส่วนดีเยอะมากจนพูดไม่หมด ขอเน้นเฉพาะที่รู้สึกแปลกๆละกันครับ

เปิดเรื่องมา เล่าความเป็นมาและชีวิตของเด่นชัย ยอมรับว่าโคตรน่าเบื่อ โคตรขัดใจ และโคตรไม่เป็นธรรมชาติ
แม่มเป็นผู้ชายที่ปฏิสัมพันธ์กับใครแทบไม่เป็น ขวางโลก เหมือนจะพูดตรงๆ แต่จริงๆวิธีลำดับความคิดเวลาพูดคุยห่วยมาก
ไม่มีไหวพริบในการใช้ชีวิตและปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ซึ่งไม่ค่อยเมคเซนส์เท่าไหร่ คนเรามันจะเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ
แต่ก็เป็นที่มาว่าทำไมเด่นชัยจึงไม่มีใครคบ พอดูไปได้สัก 5นาที ก็คิดได้ว่า
เออ ผู้กำกับและทีมเขียนบทเก่งว่ะ โลกนี้มันกว้างใหญ่ และคนแบบนี้มันมีอยู่จริงนะเว่ย
ผู้กำกับสามารถเค้นเอาองค์ประกอบและรายละเอียดของคนแบบนี้ออกมาได้หมด แทบจะครบเลย
และนี่แหละคือธรรมชาติของคนแบบนี้ จนเราสามารถรู้สึกได้อย่างที่นุ้ยและคนรอบข้างเด่นชัยรู้สึก
เสมือนเราอยู่ในออฟฟิศนั้นจริงๆและต้องจำใจดูชีวิตของเด่นชัยช่วงเปิดตัวนี้

ช็อตต่อมาเป็นช็อตที่เด่นชัยและนุ้ย มีปฏิสัมพันธ์กันผ่านการซ่อมปริ๊นเตอร์และพูดคุยกันเล็กน้อย
จนทำให้เด่นชัยรู้สึกชอบนุ้ย เพราะรู้สึกได้ถึงความสำคัญที่นุ้ยมอบให้เพราะเรียกชื่อถูก
และอยากฟังเรื่องที่เด่นชัยพล่ามเรื่อง IT เป็นภาษาเอเลี่ยนต่อ ตอนแรกรู้สึกเหตุผลโคตรอ่อน
แค่นี้มันทำให้ผู้ชายห่วยๆคนนึงปลื้มผู้หญิงคนนึงได้เลยหรอวะ ทั้งๆที่ตัวเองก็ปากจัด ขวานผ่าซาก คิดแง่ลบ
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่นุ้ย เด่นชัยจะเป็นยังไง แต่ก็นะ ลองมองข้ามไปก่อน คือเด่นชัยก็พอรู้ตัวว่าที่พล่ามไปตะกี้มันต้องไม่ใช่แบบนี้ว่ะ
ถ้าอยากคุยกับคนอย่างนุ้ยที่ตัวเองปลื้ม จนต้องตบปากตัวเอง แต่ไอ่ปีติ๊ก ปีต๊อก ภาษาเอเลี่ยนที่ว่า มันดันฟังดูน่ารักสำหรับนุ้ย
แม้เอาจริงๆมันจะไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรมากก็เหอะ นุ้ยพูดทำนองอยากฟังต่อคราวหน้าและขอตัวไปประชุม
มันทำให้คนดูรู้สึกอย่างนึงคือ ที่พูดเมื่อกี้ มันอยากฟังต่อจริงๆ หรือมันรักษามารยาท หรือมันอะไรวะ
ซึ่งความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับคนอย่างเด่นชัยผู้ซึ่งไม่มีความมั่นใจและภูมิใจในตัวเองแน่นอน โดยเฉพาะกับคนที่รู้สึกปลื้ม
เราว่า ไดอาล็อคและการเก็บรายละเอียดในการสื่ออารมณ์ปูเรื่องส่วนนี้ค่อนข้างทำได้ดี เพราะไอ่ความรู้สึกประเภทนี้แหละ
ที่ทำให้คนๆนึงต้องคิดวนเวียน ย้ำคิดย้ำทำ จับจดและอาจเกิดเป็นความรู้สึกชอบ เพราะมีผลต่อจิตใจ

ฉากต่อมาที่จะพูดถึงคือหลายๆฉากที่นุ้ยดราม่าเพราะท๊อปมีครอบครัวอยู่แล้วและตัวเองเป็นเมียน้อย
ถือว่าทำได้ค่อนข้างดีในระดับนึงในส่วนของแอคติ้งดราม่า มิวร้องไห้ทีไรก็อยากร้องตามทุกทีอ่ะ
แต่อาจเพราะก็เป็นแบบนี้กับทุกเรื่องแหละ แต่ขัดใจตรงที่ นุ้ยรอให้ท๊อปเลิกกะเมีย และรอเสียบมาถึง 3ปี
ประเด็นคือ เมียน้อยที่ยอมเป็นเมียน้อยเพราะหวังว่าวันนึงจะได้เป็นหลวงและผ่านเวลาการรอคอยถึง 3ปี
มันจะไม่อ่อนแอแบบนี้ปะ มันควรจะมีอารมณ์ส่วนลึกที่xxxพอให้เข้มแข็งและเซลฟ์ในระดับนึง
ไม่งั้นทนมาไม่ได้ตั้ง 3ปีหรอกทั้งๆที่อยากเป็นหลวงใจจะขาด

ฉากต่อมาที่จะพูดถึงคือฉากที่ฟื้นมาแล้วความจำเสื่อม แล้วเด่นชัยสวมรอย คืออยากจะบอกว่า ฉากนี้รายละเอียดอ่อนสุดในเรื่อง
เพราะถ้าเราเป็นนุ้ย ต่อให้ความจำเสื่อม ขอเวลาเต็มที่ไม่เกิน 30นาที แม้จะจำอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง แต่หาทางติดต่อคนรู้จัก(แม่)
ฟังเรื่องอธิบาย ซึ่งแน่นอนว่าไม่ถามแค่เรื่องแฟน และหาความช่วยเหลือจากกทม.ได้แน่ๆ ถ้าจำชื่อนามสกุล ที่อยู่ตัวเองได้
แล้วที่แน่ๆ ถ้านุ้ยมีพื้นฐานเหยียดคนอย่างเด่นชัย และค่อนข้างมีข้อจำกัดในการเลือกแฟนลึกๆอยู่แล้ว
ถ้าอยู่ๆเด่นชัยมาบอกว่าเป็นแฟน เราคงเชื่อเซนต์ตัวเองมากกว่าเชื่อเด่นชัยอ่ะ หรือถ้ากลัวว่าเด่นเป็นแฟนจริงๆ
แล้วจะเสียใจถ้าไม่เชื่อ เราคงขอเวลาสัก 1-2ชั่วโมง ทำทุกทางเพื่ออัพเดตชีวิตล่าสุดให้พอรู้อะไรคร่าวๆ
เช่น พ่อ แม่ งาน คนรัก โดยเฉพาะที่สิ่งที่คนอื่นชอบนินทาเราประจำ เพราะนั่นแหละเชื่อได้ว่าอย่างน้อยก็มีมูล

ต่อมา ฉากที่นุ้ยจำใจไปกับเด่นและค่อยๆเปิดใจ ขอรวบรัดว่าฉากจังหวะนี้ทำออกมาได้ค่อนข้างดี
เก็บรายละเอียดอารมณ์เกือบหมด ฉากที่นุ้ยเปิดใจมองตัวตนของเด่นในแง่บวก
ความซื่อๆ ความบ้านๆ ความจริงใจ ความไม่ประดิษฐ์ ค่อนข้างสื่ออารมณ์ดี ฉากมองตา ดีงาม
แต่ก็ติดนิดนึงตรงพอถามว่าเป็นแฟนกันได้ไง ก็เบี่ยงประเด็นไปตอบอย่างอื่นเอาโรแมนติกแล้วก็ข้ามประเด็นนี้ไปเลย
ซึ่งความเป็นจริง ถ้าตอบไม่ตรง ไม่ชัดเรื่องแบบนี้ เราจะถามซ้ำกันแน่นอน

ก็ไม่รู้ว่าแต่ละคนรู้สึกตามนี้กันหรือเปล่า ต่างคนต่างใจเนาะ แต่ส่วนตัวเราเป็นคนที่เซนซิทีฟ
และชอบเก็บรายละเอียดในทุกๆเรื่องทุกการกระทำในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว มันเลยหล่อหลอมให้คิดและรู้สึกแบบนี้

ขอจบไว้ก่อนละกัน ตอนนี้เหนื่อยมาก เพราะมันต้องเค้นอารมณ์ค้าง และความรู้สึกขณะดูออกมาเล่า
เดี๋ยวมาต่อพาร์ท 2 สำหรับเนื้อเรื่องที่เหลือจนจบและสรุปในโพสต์หน้ากันครับ

ขอบคุณสำหรับการร่วมอ่านไดอารี่ของผมครับ