ใครเคยอยู่สถานการณ์แบบนี้ ใครยังอยู่ ใครถอย ใครสู้ ใครสมหวัง ผิดหวัง ดูแล้วมาคุยกัน
---- ส ป อ ย ล์ ห นั ก ม า ก ---

อีกครั้งกับหนังที่ตัวละครมีความเรียล
สามารถเข้าถึงและสัมผัสได้
-เด่นชัย พนักงานฝ่ายไอที ชื่อเด่น
แต่ชีวิตจืดจางฝุดๆ บุคลิกของคนโสด
มีโลกส่วนตัวสูง เวลาพูดไม่กล้าสบตาใคร
ปล่อยเนื้อปล่อยตัว พลุงพลุ้ย จีบใครไม่เป็น
พูดไม่เก่ง ทำแต่งาน กลับบ้านก็อยู่แต่หน้าคอม
แต่ถ้าชอบใครขึ้นมา มักจะทุ่มเทอย่างเต็มที่
คอยแอบมอง คอยตามดูว่าเค้าชอบอะไร
ไม่ชอบอะไร ช่วยเหลืออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
เด่นชัยทำให้พวกเราเข้าใจคำว่า
"คนที่ใช่กับคนที่ไม่ใช่" มันต่างกันเหลือเกิน
ณ. เวลาหนึ่งที่เด่นชัยกลายเป็นคนที่ใช่(หลอกๆ)
นุ้ยมองว่า ทำไมสิ่งที่เด่นชัยทำให้มันดีเหลือเกิน
มันดูมีความจริงใจนะ เค้ามีความพยายาม
ทำไมเค้าถึงทำเพื่อเราได้ขนาดนี้
แต่มีช่วงหนึ่งที่นุ้ยกลัวว่าจะจำเรื่องราว
เกี่ยวกับเด่นไม่ได้ นุ้ยบอกเด่นว่า
พยายามเข้ามาหาเรานะ ทำให้เรารู้ถึง
สิ่งที่นายทำให้เรา แต่สิ่งที่นุ้ยช็อกคือ
เด่นชัยสารภาพว่า เคยเข้าไปหาแล้ว
เคยพยายามทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีหวัง
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เด่นชัยเข้าไปในสถานการณ์
ที่เป็นคนไม่ใช่ สิ่งต่างๆที่ทำ กลายเป็น
การกระทำของผู้ชายโรคจิต ที่คอยตาม
คอยแอบมอง ทำนู่นทำนี่โดยไม่ให้เค้ารู้ตัว
นุ้ยแสดงอาการกลัวเด่นชัยอย่างเห็นได้ชัด

คนแบบเด่นชัย ไม่ได้ไม่มีความพยายามนะ
เค้าเคยพยายามแล้ว มากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ
แต่เป็นคนที่ไม่มีคำพูดสวยหรู พูดหลอกคน
ไม่เก่ง จนบางครั้งกลายเป็นคนปากหมา
เค้าเคยพยายามปีนกำแพงสูง แล้วตกลงมาไงครับ
เจ็บหนักเจียนตาย จนทำให้เป็นคนปิดใจ
มักสร้างกำแพงของตัวเอง
และสร้างกำแพงให้อีกฝ่ายด้วย แต่แปลกที่
คนแบบนี้รักใครคือรักจริง แต่มักจะโดนมองข้ามเสมอ

-นุ้ย พนักงานสาวสวย ไอดอลของบริษัท
ภายใต้รอยยิ้ม มักจะมีอะไรซ่อนดู
ผู้หญิงแบบนุ้ย ชอบทำให้ตัวเองมีความสุข
เพื่อปกปิดอารมณ์จริงๆที่ซ่อนไว้
เด่นเป็นคนเดียวที่เข้าถึง เค้ารู้ว่า
เมื่อไหร่ที่นุ้ยหัวเราะมากกว่าทุกครั้ง
นั่นแสดงว่าในใจของนุ้ยกำลังเจ็บมากกว่าทุกที
นุ้ยไม่ใช่นางเอกที่แสนดี แสนหวานเหมือนบท
ละครทั่วไป แต่คือคนที่มีชีวิตจิตใจจริงๆ
มีด้านดี ด้านมืด ไม่ขาว ไม่ดำ แต่เป็นสีเทา
ด้านความสดใสให้ไปเต็ม 100 แต่ช่วงที่ดึงไปเศร้า
ยังไม่ค่อยถึงเท่าไหร่ เพราะปกติผมเซนซิทีฟ
ถ้าเจอฉากแบบนี้มักจะทำให้น้ำตาซึม
สิ่งที่ทำได้ดีคืออารมณ์ของฉากที่เดินออกมา
ฉากเดินฉากแรก คือฉากที่นุ้ยรับรู้ว่าพี่ท้อป
กำลังจะมีลูกคนที่สอง นั่นทำให้นุ้ยแน่ใจแน่ๆ
ว่าพี่ท้อปคงไม่อย่ากับเมียในเวลาอันใกล้นี้
นุ้ยเดินออกมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ยอมรับความจริง
พยายามหลอกตัวเองว่าตัวเองโอเค รับได้
ฉากเดินอีกฉากคือ การที่นุ้ยรับรู้แล้วว่า
สิ่งที่ตัวเองทำมันผิด นุ้ยเดินออกมาอย่างยอมรับ
ไม่เวิ่นเว้อ ออกคือออก ชอบนะ ตอนที่พี่ท้อปนั่งขวาง
แล้วนุ้ยออกไม่ได้ นุ้ยเอาขาเขี่ยเก้าอี้พี่ท้อปออกมา
หรือจะฉากในห้องกับเด่น ตอนที่นุ้ยคิดว่าเป็นแฟน
กับเด่นจริงๆ นุ้ยมองว่าการเป็นแฟนกันแล้วมีเซ็กซ์กัน
มันก็เรื่องปกติ มันทำให้ตัวละครตัวนี้มีมิติขึ้นมาทันที
คือตัวละครตัวนี้มันมีความแรงไง จะให้ใสๆแบ๊วๆคงไม่ดี
-ประโยคสัญลักษณ์ คืออีกอย่างที่ชอบ
ในหนังของ GDH ซึ่งก็คือสไตล์ GTH เก่านั่นแหล่ะ
มักจะมีฉากดีๆให้จำ หรือบทพูดที่ตัวละคร
สื่อออกมาโคตรจะกระแทกใจเลย

"คุณนุ้ยครับ ถึงวันนี้คุณนุ้ยจะรู้สึกดีกับผม
มากแค่ไหน แต่ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริง
สิ่งที่จริงคือ คุณนุ้ยจำสีหน้าตัวเองได้มั้ย
ตอนที่ผมบอกว่าผมเป็นแฟนคุณ นั่นแหล่ะ
ครับ คือเรื่องจริง"

"ผมตื่นแต่เช้ามาจองที่จอดรถให้คุณนุ้ยครับ
ผมเห็นโต๊ะคุณรกเลยจัดให้ ผมเป็นคนหาเพลง
ไปใส่ไว้ในเครื่องคอมให้คุณได้ฟัง"
ตอนเป็นแฟนกัน นุ้ยตาเป็นประกายว่าผู้ชายคนนี้
แต่ชีวิตจริง นุ้ยกลับกลัวเด่น นุ้ยบอกกับเพื่อนว่า
"กูกลัวว่ะ รีบไปจากตรงนี้ที กูหลอน"

"เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้เลย ว่าคนที่พยายาม
ปีนขึ้นเขาเอเวอร์เรส หรือเดินลวดสลิง
ไปยังอีกฝั่งของตึก เขาทำไปเพื่ออะไร
จนวันนี้ที่ผมได้เจอคุณ ผมรู้แล้วครับ
ว่ามันเป็นความรัก ความรักบางครั้ง
มันไม่มีเหตุผล เราแค่รักในสิ่งที่เราทำ
และพยายามเพื่อมัน คุณนุ้ยคือยอดเขา
เอเวอร์เรส คุณคืออีกฝั่งของตึกเอ็มไพร์
สเตทของผมครับ"

"ฉันเป็นเมียน้อยเค้า ฉันกำลังทำลายครอบครัว
คนอื่น ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงด่าว่าอีนี่ทำไมโง่จัง
ทำไมถึงได้ควายขนาดนี้ ตลกดีเนอะ
ที่ฉันกำลังเล่าเรื่องของตัวเอง"

ดึงมากอด.."คุณไม่ได้ผิดอะไร สิ่งที่คุณทำ
มันก็เหมือนกับผมนั่นแหล่ะ เราทั้งคู่กำลัง
ปีนเขาเอเวอร์เรส เรากำลังเดินลวดสลิงไป
อีกฝั่งของตึกกันไงครับ ความรัก..บางครั้ง
มันก็ไม่มีเหตุผล (ชอบฉากนี้ ดูอบอุ่น)

-บทสรุปทำได้ดี ความรักของเด่นที่เริ่มต้น
ด้วยการโกหก จบยังไง คิดว่าทุกคนรับได้
เพราะไม่มีใครบ่นสักคนว่าทำไมจบแบนี้
เพราะทุกคนเข้าใจตัวละครมั้ง ถึงจะเห็นใจ
แต่สิ่งที่ทำมันคือผิด ส่วนนุ้ยเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองผิด
นุ้ยเลือกจะเดินออกมา ถึงจะจำอะไรไม่ได้
แต่ภายในใจลึกๆ
"ความทรงจำ บางครั้งมันไม่ได้อยู่ที่สมอง
แต่มันอยู่ในหัวใจ ถึงสมองจะรับรู้ไม่ได้
แต่หัวใจมันเรียกร้อง จนต้องน้ำตาไหลออกมา"

หลายคนบอก "กวนมึนโฮ" สนุกกว่า
แต่ความรู้สึกส่วนตัว เรากลับชอบเรื่องนี้มากกว่า
เพราะเราชอบความจริง ชีวิตจริง ตัวละคร
ที่เราเห็นได้จากคนรอบๆตัวเรา
การเฟค ทำให้มีความสุขได้แค่ชั่วคราว
แต่เมื่อถึงที่สุดแล้ว เราก็ต้องกลับมาสู่ความเป็นจริง
บางเรื่องมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเสมอไป
นี่แหล่ะคือชีวิตจริง

"คนหนึ่งอาจจะลืมทุกอย่าง  แต่อีกคนยังจำไม่เคยลืมสักวินาที"