เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง ตอนนี้เงินเดือน เกิน 40,000 บาท ยังใช้ วุฒิ ป.โทนะคะ (มีรายได้จากการรับงานนอกในสายวิชาชีพปีละหลายแสน คือ รับงานนอกได้เงินพอ ๆ กับเงินเดือนเลย : Freelance ด้านบัญชี)
จริง ๆ ไม่เคยมีปัญหากับการเป็นอาจารย์ที่ต้องสอนนักศึกษาค่ะ คิดว่ารักงานสอนด้วยซ้ำ เพราะการสอนเด็กให้มีความรู้ทำให้รู้สึกภูมิใจและได้บุญด้วย
ประเด็นคือ ตอนนี้ชีวิตอาจารย์ไม่ได้แค่งานสอนอย่างเดียว ช่วงปีหลัง ๆ มีงานหลักสูตร งานบริหาร งานคณะ งานประกัน งานจิตอาสาเยอะมาก
ในฐานะเป็นประธานอาจารย์ประจำหลักสูตร ทิ้งงานไม่ได้เลย ในขณะที่คนอื่น ๆ ทำงานตามอารมณ์ ทำให้บางครั้งรู้สึกทำงานสาขา "ตัวคนเดียว" เพราะ"ประธานหลักสูตร" ในระบบมหาวิทยาลัย ไม่ใช่หัวหน้างานที่จะทำอะไรใครได้ แต่ความรับผิดชอบในหน้าที่มันค้ำคอ ต้องทำงานแทนสาขา แทนอาจารย์คนอื่น ๆ แทนคณะ มากมายมหาศาล สภาพแวดล้อมใน "สังคมอาจารย์" ที่นี้แย่มากค่ะ อาจารย์เห็นแก่ตัวเยอะ เพราะทุกคน เน้นสอนและเน้นวิจัย (ส่วนตัว) มากกว่า เน้น "ส่วนรวม"
ทุกวันนี้ทำงานเยอะมาก ทั้งงานสอน ภาระงานอื่น และงานนอกที่รับเพื่อหารายได้พิเศษ และภาระครอบครัว
ถามตัวเองว่า ทำไปเพื่ออะไร เหนื่อยสายตัวแถบขาด อยากลาออกมาก แต่ทุกคนรอบข้าง บอกว่าเสียดายอนาคตอาจารย์
เพราะคนอยากเป็นอาจารย์เยอะ วุฒิ ป.โท อย่างเรา เดี๋ยวนี้ ไม่มี มหาวิทยาลัยที่ไหนรับแล้ว รับแต่ ป.เอก ทั้งนั้น
ณ ตอนนี้ ถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ แก้ไขปัญหาอนาคตการทำงาน
ต้องเลือกเส้นทางชีวิต คือ
ทางเลือก 1. ลาเรียนต่อเอก มุ่งมั่นสู่การวิจัย (บอกเลย ไม่ถนัดเลย เพราะเป็นอาจารย์สายสังคม เน้นสอนวิชาชีพเป็นหลัก และรับงานนอกในสายวิชาชีพ) ประเด็นคือ จะสอบเรียนต่อได้รึเปล่ายังไม่ชัวร์ ....และที่ตัดสินใจเรียนต่อ ป.เอก ช้ามาก เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะยืนหยัดในการเป็นอาจารย์ได้นานแค่ไหน และแน่นอนถ้าเรียนต่อ การรับงานนอกก็คงต้องพิจารณาลดลง เพราะ มีแต่คนบอกว่า เรียน ป.เอก ไม่แน่จริง จบยากมาก โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยคุณภาพสูง
ทางเลือก 2. ลดละเลิก กับความทรมานที่เป็นอยู่ตอนนี้ ลาออกมาใช้ชีวิตพอเพียง กับงานนอกสายวิชาชีพที่รับทำเป็นพิเศษ เพราะถ้าทำเต็มเวลา ก็น่าเพิ่มรายได้เต็มศักยภาพดีกว่าไหม?? แต่ต้องทนรับกระแสต่อต้านจากคนรอบข้างอย่างแรง รวมทั้งกระแสสมน้ำหน้าด้วย ถ้าทำอะไรล้มเหลว
ทุกคนมองว่า ถ้าเลือกทาง 2 คือลาออก เป็นตัดสินใจด้วยอารมณ์ เอาคนอื่นมาทำลายอนาคตตัวเอง เพราะอนาคตอาจารย์มหาวิทยาลัย เกษียณที่เงินเดือนเป็น 100,000 พ่วงตำแหน่งวิชาการอีกมากมาย น่าเสียดายถ้าไม่ไปต่อ (คือ..ทุกคนคิดว่า ทนอาจารย์ที่ทำงานด้วยกันไม่ไหว อยากจะออกไปจากวงจรนี้ ประมาณนั้น) แต่จริง ๆ คืออยากเลือกทาง 2 มาก เพราะยังมีเงินเก็บ และมีความสามารถทำงานหารายได้อย่างอื่น ๆ คิดว่าไม่อดตายแน่นอนถ้าไม่ได้เป็นอาจารย์
ผ่านมาก็ครึ่งชีวิตแล้ว เรื่องแค่นี้ก็ตัดสินใจเองไม่ได้ ขอลองใช้ความเห็นจาก Pantip สักครั้งนะคะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
อาจารย์ไม่ไหวแล้วค่ะ
อยากลาออกจากการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยของรัฐ...โง่ไปไหม??
จริง ๆ ไม่เคยมีปัญหากับการเป็นอาจารย์ที่ต้องสอนนักศึกษาค่ะ คิดว่ารักงานสอนด้วยซ้ำ เพราะการสอนเด็กให้มีความรู้ทำให้รู้สึกภูมิใจและได้บุญด้วย
ประเด็นคือ ตอนนี้ชีวิตอาจารย์ไม่ได้แค่งานสอนอย่างเดียว ช่วงปีหลัง ๆ มีงานหลักสูตร งานบริหาร งานคณะ งานประกัน งานจิตอาสาเยอะมาก
ในฐานะเป็นประธานอาจารย์ประจำหลักสูตร ทิ้งงานไม่ได้เลย ในขณะที่คนอื่น ๆ ทำงานตามอารมณ์ ทำให้บางครั้งรู้สึกทำงานสาขา "ตัวคนเดียว" เพราะ"ประธานหลักสูตร" ในระบบมหาวิทยาลัย ไม่ใช่หัวหน้างานที่จะทำอะไรใครได้ แต่ความรับผิดชอบในหน้าที่มันค้ำคอ ต้องทำงานแทนสาขา แทนอาจารย์คนอื่น ๆ แทนคณะ มากมายมหาศาล สภาพแวดล้อมใน "สังคมอาจารย์" ที่นี้แย่มากค่ะ อาจารย์เห็นแก่ตัวเยอะ เพราะทุกคน เน้นสอนและเน้นวิจัย (ส่วนตัว) มากกว่า เน้น "ส่วนรวม"
ทุกวันนี้ทำงานเยอะมาก ทั้งงานสอน ภาระงานอื่น และงานนอกที่รับเพื่อหารายได้พิเศษ และภาระครอบครัว
ถามตัวเองว่า ทำไปเพื่ออะไร เหนื่อยสายตัวแถบขาด อยากลาออกมาก แต่ทุกคนรอบข้าง บอกว่าเสียดายอนาคตอาจารย์
เพราะคนอยากเป็นอาจารย์เยอะ วุฒิ ป.โท อย่างเรา เดี๋ยวนี้ ไม่มี มหาวิทยาลัยที่ไหนรับแล้ว รับแต่ ป.เอก ทั้งนั้น
ณ ตอนนี้ ถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ แก้ไขปัญหาอนาคตการทำงาน
ต้องเลือกเส้นทางชีวิต คือ
ทางเลือก 1. ลาเรียนต่อเอก มุ่งมั่นสู่การวิจัย (บอกเลย ไม่ถนัดเลย เพราะเป็นอาจารย์สายสังคม เน้นสอนวิชาชีพเป็นหลัก และรับงานนอกในสายวิชาชีพ) ประเด็นคือ จะสอบเรียนต่อได้รึเปล่ายังไม่ชัวร์ ....และที่ตัดสินใจเรียนต่อ ป.เอก ช้ามาก เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะยืนหยัดในการเป็นอาจารย์ได้นานแค่ไหน และแน่นอนถ้าเรียนต่อ การรับงานนอกก็คงต้องพิจารณาลดลง เพราะ มีแต่คนบอกว่า เรียน ป.เอก ไม่แน่จริง จบยากมาก โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยคุณภาพสูง
ทางเลือก 2. ลดละเลิก กับความทรมานที่เป็นอยู่ตอนนี้ ลาออกมาใช้ชีวิตพอเพียง กับงานนอกสายวิชาชีพที่รับทำเป็นพิเศษ เพราะถ้าทำเต็มเวลา ก็น่าเพิ่มรายได้เต็มศักยภาพดีกว่าไหม?? แต่ต้องทนรับกระแสต่อต้านจากคนรอบข้างอย่างแรง รวมทั้งกระแสสมน้ำหน้าด้วย ถ้าทำอะไรล้มเหลว
ทุกคนมองว่า ถ้าเลือกทาง 2 คือลาออก เป็นตัดสินใจด้วยอารมณ์ เอาคนอื่นมาทำลายอนาคตตัวเอง เพราะอนาคตอาจารย์มหาวิทยาลัย เกษียณที่เงินเดือนเป็น 100,000 พ่วงตำแหน่งวิชาการอีกมากมาย น่าเสียดายถ้าไม่ไปต่อ (คือ..ทุกคนคิดว่า ทนอาจารย์ที่ทำงานด้วยกันไม่ไหว อยากจะออกไปจากวงจรนี้ ประมาณนั้น) แต่จริง ๆ คืออยากเลือกทาง 2 มาก เพราะยังมีเงินเก็บ และมีความสามารถทำงานหารายได้อย่างอื่น ๆ คิดว่าไม่อดตายแน่นอนถ้าไม่ได้เป็นอาจารย์
ผ่านมาก็ครึ่งชีวิตแล้ว เรื่องแค่นี้ก็ตัดสินใจเองไม่ได้ ขอลองใช้ความเห็นจาก Pantip สักครั้งนะคะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
อาจารย์ไม่ไหวแล้วค่ะ