สวัสดีครับ ตอนนี้ทำงาน ผมเป็นแพทย์ใช้ทุนปีที่ 1 อยู่ครับ ตามหัวข้อเลยครับ รู้สึกไม่อยากเป็หมอต่อแล้วครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่เก่งครับ สอบติดและสอบผ่านมาได้แบบคาบเส้นมาตลอด แต่ไม่เคยรู้สึกไม่ชอบในสายวิชาหรืออาชีพนะครับ ไม่เคยมีปัญหากับการที่ไม่มีวันหยุดหรืออยู่เวร 15-16 เวรต่อเดือน แต่ทุกครั้งที่ทำอะไรพลาดไปมักได้รับคำพูดไม่ดีเสมอ โดนด่าว่าโง่เกินเยียวยาบ้าง , ไม่มีใครอยากสอนแล้วบ้าง , ไม่มีทางได้เรียนต่อหรอก ,คำหยาบสารพัด โดนด่าว่ามี intern ก็เหมือนไม่มี ไม่ไฝ่รู่ ไม่มา attend case นอกเวลาเลยไม่อยากสอน นอกเวลาทำงานเวลาไปกินข้าวก็ชอบโดนว่าไม่เอารุ่นพี่  ด้วยความที่ผมไม่ชอบที่ต้องพพเน้าพะนอใคร ไม่ชอบไปเจอใครนอกเวลา เลิกงานก็อยากอยู่คนเดียวในห้อง ขอแค่ได้นอน ด้วยตัวงานก็หนักอยู่แล้ว แต่สภาพที่ทำงานเหมือนไม่มีเราอยู่มันจะดีกว่านี้ ในเวลาก็โดนด่าเรื่องความรู้ นอกเวลาก็โดนว่าไม่เอาระบบ 
    ผมมานั่งตกตะกอนดูแล้วอาจเป็นผมก็ได้ที่ไม่มีความสามารถพอจะเป็นหมอจริงๆ แต่ถ้าลาออกสิทธิเบิกตรงที่พ่อแม่ใช้อยู่กะจะถูกถอดออก เลยไม่กล้าลาออก พ่อแม่ก็แก่แล้ว ถึงช่วงที่ต้องเข้ารพบ่อยๆแล้ว อยากให้เค้าเข้ารพไหนก็ได้แล้วเบิกได้ ถ้าลาออกก็เสียตรงนี้ไป แต่ยิ่งทำงานไปยิ่งรู้สึกว่าโง่เกินไปจริงๆเหมือนที่โดนว่ารึเปล่า ทำลานต่อไปจะกลายเป็นเนื่องแย่ๆของคนไข้ที่มาเจอหมอไม่ไก้เรื่องปบบเรามั้ย 
   อยากถามคนที่ตอนนี้เป็นหมออยู่ เป็นอาจารย์แล้วหรือเป็น resident ไปแล้วว่าเคยรู้สึกแบบผมมั้ยครับ จัดการตัวเองยังไง ผมไม่ควรเป็นหมอจริงๆใช่มั้ยครับ หรือคนที่ตัดสินใจลาออกชีวิตเป็นยังไงครับ ขอบคุณครับ