รคกลัวนี้ คนเรานั้นสามารถกลัวได้หลายรูปแบบ ความกลัวนั้นมีพื้นฐานมาจาก ความวิตก/กังวล
อาการวิตกกังวล นั้นก็คือจากความไม่แน่ใจ ความไม่ไว้วางใจ ความหวาดระแวง
วิตกกังวลนั้น จะทำงานควบคู่ไปกับ ความลังเล/ความสงสัย

อาการลังเลสงสัยนั้น คือการ ที่ยังข้องใจอยู่กับเรื่องนั้นๆ ไม่สามารถตกลงปลงใจได้

เมื่อ 2 อาการนี้ทำงานร่วมกัน จึงเกิดข้อรัดกุมให้กับตัวเอง อย่างเช่น มีคนเอาจานอาหารมาให้
เขาย่อมตรึกคิดขึ้นว่า จานนี้ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง และจะทำอย่างไรหละเขาถึงจะแน่ใจ
เขาก็ย่อมเช็ด ย่อมล้าง ก่อน เขาถึงจะหายข้องใจได้ว่ามันสะอาดละนะ

ไม่ว่าจะโรคกลัวความสูง กลัวที่แคบ กลัวการสูญเสียต่างๆ และก็ยังมีกลัวอื่นอีก บลาๆๆ
อาการเหล่านี้นั้นล้วนเกิดจากอารมณ์จิต คือ ความวิตกกังวล/ลังเลสงสัย ที่ทำงานร่วมกันครับ
แล้วทีนี้จะรักษาอาการเหล่านี้ที่บางทีนั้นเกินพอดียังไงกับมาตรฐานของคนที่ต้องการความปลอดภัยสูง
การไปเอออวยให้เขาสบายใจว่าอันนี้สะอาดละนะ นี้คงจะช้วยอะไรไม่ได้มาก
ควรจะให้เขายอมรับความจริงว่า ร่างกายของเขานี้เป็นของสกปรก
น้ำลายของเขาเป็นของสกปรก ขี้ฟันของเขานี้เป็นของสกปรก ขี้หูของเขานี้เป็นของสกปรก
น้ำเหงื่อ น้ำเลือด น้ำหนอง ในร่างกายของเขานี้เป็นของสกปรก
อาหารที่เขากินเข้าไปนี้เมื่อไปอยู่ในกระเพาะนั้นเป็นของสกปรกเมื่อขับถ่ายออกมาแล้วก็เป็นของสกปรก

ความสกปรกและความสะอาดนี้ก็เหมือนกับ ขวากับซ้าย หากเขาเลือกขวามันก็ต้องมีซ้าย
หากเขาเลือกซ้ายมันก็ต้องมีขวา มันเป็นของคู่กัน
หากเขาเห็นตัวเขานั้นสะอาดมากภายนอกนั้นก็จะสกปรกมาก
หากเขาเห็นตัวเขานั้นสกปรก เขาจะยอมรับตามความเป็นจริงได้

ผ้าขาวมากก็เห็นสิ่งติดความสกปรกได้มาก ผิดกับผ้าสีดำที่เมื่อติดสิ่งสกปรกนั้นจะเห็นได้ไม่ชัด
การที่เขาเห็นตามความเป็นจริงว่าร่างกายเขานี้สกปรก ความวิตกกังวลและลังเลสงสัย
ในเรื่องของกินของใช้ของเขานั้นจะลดลง

คนเดินเหยียบโคลนมาย่อมไม่กลัวที่จะไปเดินบนพื้นถนน
ซึ่งผิดกับ คนเดินบนพื้นถนนย่อมกลัวที่จะไปเหยียบพื้นที่เป็นโคลน

ผมเปรียบเทียบ 3 ข้อได้ไม่งงว่าทำไมต้องให้เขาเห็นความสกปรกของร่างกายครับ
เพื่อให้เขาได้ลดการยึดมั่นถือมั่นว่าร่างกายเขานี้สะอาด ^_^