คือตระกูลผมอยู่กันสามครอบครัวใน โรงงานเดียวกัน
นับลำดับตามพ่อ
- ครอบครัวคนโต เห็นแก่ตัวสุดๆ หน้าเงินมาก โกง ทุกเม็ด เอารัดเอาเปรียบ ทุกอย่าง บ้าอำนาจ
- ครอบครัวผม พ่อเป็นคนกลาง ผมมีพี่น้อง 4 คน คือ คำสอนแต่ล่ะอย่าง สอนว่า เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่ เป็นน้องถูกแกล้งน้องก็ผิด เป็นน้องถูกพี่ว่าร้ายก็แสดงว่าผิดจริง นี่คือคำสอนของพ่อแม่ พูดง่ายๆๆว่า เกิดเป็นน้องยังไงก็ผิด พ่อแม่ก็เห็นแก่ตัวมาก คือถ้าใครจะบอกว่าผมไม่ดีที่คิดแบบนี้แล้วแต่คุณเลย ถ้าไม่ได้เกิดมาเป็นผมคุณไม่เข้าใจหรอก คือผมเป็นน้องคนเล็กสุด ของตระกูล เลยถูกแกล้ง สารพัด และด้วยที่พ่อแม่คิดแบบว่าเป็นน้องผิดเสมอ เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่ ดังนั้นคิดดูล่ะกันว่าจะมีใครปกป้องผม เวลาผมโดนรังแก คำตอบคือไม่มี แถมพ้องพ่อแม่ ผมก็โดนอีกว่า เป็นน้องผิดเสมอ เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่
เวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน ก็เห็นผมเป็นถังขยะ มาลงอารมณืที่ผม บางครั้งโดนตีโดยที่ ผมไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแค่ว่า พอ่แม่ทะเลาะกันแล้วไม่ได้เกี่ยวไรกับผมเลย อยู่ดีๆๆก็มาตีผม ส่วนแม่ ขี้บ่นมาก ชอบหาเรื่องทะเลาะตลอดคือเค้าจะอึดอัด หงุดหงิด ถ้าไม่ได้โวยวาย ด่าคน โรคจิตปะล่ะ ยังดีที่มีคนใช้ให้เค้าลงอารมณ์่ใส่ เพราะว่าพอผมโตมาจะมาลงที่ผม ผมก็เดินหนีอย่างเดียวแต่ล่าสุด คนใช้บ้านผมลาออกหมด แล้วแม่หงุดหงิดไม่มีคนใช้ให้โคกสับ ก็โทรมาด่าผมแทน
ถ้าจะบอกว่าบุญแค่ไหนให้ผมเกิดมา ต้องทนอุ้มท้อง กินน้ำนม คำถามคือแค่กี่ปี เองแต่สิ่งที่ผมโดนมาทั้งชีวิต ล่ะคืออะไร
ต้องบอกว่าบ้านผมเป็นกงสี คนเลี้ยงผมคือคนใช้ เงินทุกบาท ค่าขนม ค่าเรียน ของเล่น ค่าน้ำมัน ค่ารักษาพยาบาง ทุกอย่างเบิกหมด บุญคุณเลี้ยงดูเหรอ ทุกวันหยุด โยนผมให้ไปอยู่สลัมน่ะ ให้คนอื่นเลี้ยง ตอนเด็กๆๆ ไม่มีคนขับรถมารับ ผมก็อยู่โรงเรียน ถึง 3 ทุ่ม พ่อแม่ยังไม่รู้เลยว่าลูกหายไปไหน ต้องรอผมโทรกลับบ้าน โทรตั้งแต่ หกโมง ยันสามทุ่ม กลับบ้านมาไม่มีข้าวให้ผมกินอีก เหตุการณ์นี้เกิดบ่อยมาก
เรื่องไปเรียนต่างประเทศ พี่น้องคนอื่นบอกคำเดียวพ่อแม่ให้ไป ของผมทะเลาะ 1 ปี กว่าจะได้ไป แถมตอนไปอยู่ต่างประเทศ พ่อให้ผมทำบัญชี ในแต่ละเดือน ไม่งั้นไม่ส่ง แล้วสมัยนั้น ก็ส่งผ่าน email คือส่งให้พี่ชาย พี่ชายก็ไม่ส่งต่อให้พ่อ บอกว่า email เขียน ไม่สุภาพ ดูมัน ส่งให้พี่อีกคนบอกว่าเดียวส่งให้ เป็นเดือนก็ยังไม่ส่งให้พ่อ บอกแม่ แม่ก็บอกว่าให้ขอพ่อ เออคือ นอนข้างถนนมาแล้ว กินข้าวเปล่าเป็นเดือน คือแทบจะไม่มีตังค์ พ่อแม่พี่ ไม่มีใครสนใจ พี่น้องคนอื่นไม่ต้องมานั่งทำบัญชี แต่ผมีคนเดียวที่ต้องทำ และเงินก็เบิกกงสีได้อยู่ดี
พ่อแม่ผมไม่ได้ทำงานน่ะ แต่มีเงินเดือนจากกงสี
จิงๆเรื่องแม่ที่เห็นแก่เงินยังมีอีกเยอะ ไว้ค่อยเล่า
ส่วนพ่อ ได้เงินมา ให้เมียน้อย เล่นพนัน เล่นหุ้น เล่นหวย กินเหล้า คือ อบายมุขเอาหมด แต่กะลูก 10,000 บาท ยังขอเลือดตาแทบกระเด็น มีอยู่ปีนึง โวยวายว่า ได้ปันผลมา 4 ล้าน ใช้ไม่พอ คิดดูมีอยู่ครั้งนึง พี่ชายออยากเรียนต่อขอค่าเทอม 7 หมื่นจากพ่อ พ่อเดินมาขอผม แล้วคิดว่าผมจะมีไม๊น่ะ โดนรังแกมาตั้งแต่เด็กแล้วทำไมผมต้องให้พี่ แล้วพ่อ ทำงานมากี่ปี ปัน ผล ได้เป็นแสน เป็นล้าน ไม่เหลือเก็บ
สรุปเลยละกันประสบการณ์ที่เจอมาทั้งหมด คือกูเกิดมาเป็นที่ระบายอารมณ์ เท่านั้นแหละ
- ส่วนครอบครัวคนเล็ก นิสัยชอบสร้างภาพพจน์ บ้าอำนาจ ขโมยความดีของคนอื่น คือตัวเองไม่ได้สอนอะไม่ได้ทำอะไร แต่ผมทำด้วยตัวเอง ยกเป็นความดีของตัวเอง มีครั้งนึง เจอคนรู้จักนั่งกินข้าวด้วยกันกับอา คนรู้จักชวนผมดื่มเหล้า ผมบอกว่า ผมดื่มแก้วเดียว ผมไม่ชอบดื่ม ทั้งๆๆที่ ไม่เคยใครมาสอน อาผมลุกขึ้นยืนบอกกับคนรู้จักคนนั้น เนี่ย ผมสอน หลานมาเองแหละ ว่า....... เชี้ยปะละ ลูกของก็ร้ายใช่ย่อย โกหกหน้าด้านๆๆ คือห้องนอนมันอยู่เหนือห้องนอนผม มันลากโต๊ะเสียงดังมาก ผมก็โทรไปบอกว่าทำอะไร เสียงดังมันบอกว่า ไม่ได้ทำอะไร ทุเรศสัส เสียงลากโต๊ะดังมาก มาบอกไม่ได้ทำอะไร ....... เวลาอยู่ต่อหน้ากันเองคุยดีพูดจาดี แต่ผมมีลูกจ้าง ทำตัวข่ม ผม ด่าผม ต่อหน้าลูกจ้าง ทนทำไมล่ะ ก็ด่ากลับ มันก็ขึ้นเสียงด่ากลับ....
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า ต้องยกมือไหว้ผู้ใหญ่ แต่หลานหรือลูกอีสองครอบครั้วนั้นไม่เคยยกมือไหว้ผม
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า เจอผู้ใหญ่ต้องถามไถ่ กินข้าวยัง แต่ผมไม่เคยที่จะมีใครมาถามแถมถูกเลี้ยงแบบกลับบ้านมาไม่เคยเหลืออะไรให้กิน ต้องทำข้าวไข่เจียวกินเองตลอด
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า ความในอย่านำออกความนอกอย่านำเข้า แต่พ่อแม่ชอบประจานลูกตัวเองให้คนอื่นฟัง ชอบด่าลูกตัวเองให้คนอื่นฟัง
สอนว่าอย่าเปรียบเทียบกับคนอื่น แต่แม่ผมชอบเอาผมไปเปรียบกับลูกคนอื่น พอผมเปรียบกับแม่คนอื่นมั่งเค้าก็จะบอกว่า ก็ไปเรียกคนอื่นเป็นแม่สิ
ตอนไปต่างประเทศ คือกงสี ให้เงินแต่ละครอบครัวไปต่างประเทศ แต่แม่ผมบอกไม่ไปเพราะว่าลูกไม่ยอมอยู่ติดแม่เหมือนลูกคนอื่น คือไม่เคยจะคิดเลยล่ะว่า ครอบครัวคนอื่นลูกอายุ 15-16 กัน เกินวัยซน แต่ลูกตัวเอง อายุ 5-8 ขวบ วัยกำลังวิ่งเล่น แทนที่จะคิดว่าให้ลูกเปิดหูเปิดตากะโลกกว้างแต่ความคิดเห็นแก่ตัวแบบนี้
ผมทำอะไรไม่ถูกใจ ไม่เข้าข้างเค้า ก็จะด่าว่า โง่ อกตัญญู ทำอะไรก็ไม่เจริญ อย่างโน้นอย่างนี้
คนใช้บ้านผมไม่เคยมีใครอยู่เกินสามเดือน มาเป็น 10 ปีล่ะ มีแค่ 3 คนเท่านั้นแหละที่อยู่ได้ครึ่งปี แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว คิดดูว่ามีคนใช้คนนึงเดินมาบอกผมว่า มีผมคนเดียวในบ้านนี่แหละ ที่ความคิดปกติสุดล่ะ พ่อแม่พี่น้องแต่ล่ะ ความคิดประหลาด ใครจะทนอารมณ์แม่ผมได้ ทำอะไรม่ถูกใจก็ด่าโขกสับ ทำของพังหน่อย ก็หักเงินเดือนเค้าซึ่งของก็ไม่แพงอะไรแต่หัก 500 กะอีแค่จาน 1 ใบ แถมโกงเงินเดือน คนใช้อีก (เงินเดือนคนใช้ก็กงสี) ที่เหลือเอาเข้าตัวเอง งานก็ไม่ต้องทำ มีเงินเดือนมีปันผล ยังจะไปคนใช้อีก โคตรสงสารคนใช้เลยแต่ทำอะไรไม่ได้ ขีเกียจทะเลาะล่ะ เบื่อ พูดยังไงก็ไม่ฟัง
แถมทำงานทุกวันตั้งแต่ตี 5 ยัน 3 ทุ่ม ไม่มีวันหยุด คือไม่เข้าใจคนเป็นแม่ และผู้หญิงแบบนี้เลยไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความเห็นใจคนอื่น เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง บ้าอำนาจ
คือถ้าจะให้เกิดมาเจอแบบนี้ พ่อแม่เห็นแก่ตัว ญาติเชี้ย พี่ที่ไม่เคยปกป้องน้อง อย่าให้ผมเกิดมาเลยดีกว่า เกิดมาเป็นถังขยะ ทุกวันนี้อยู่บ้านนี้ อยู่แต่ในห้องนอนตัวเอง ไม่คุยกะใครทั้งนั้น
อยากจะลืมอดีต แต่ปมพวกนี้ฟังลึกมาก ลืมไม่ลง เฮ้ออออออออออออ มันก็เก็บกดมานานแระ อยากระบาย เรื่องของผมแมร่งอย่างกะ หนังน้ำเน่า
ส่วนคนที่จะมา comment ผมอยากจะด่าไรก็ด่าไป อยากจะแขวะอะไรก็ทำไป อยากเห็นผมเลวก็เห็นไป
ความซวยที่เกิดมาในตระกูลที่ โรคจิต เห็นแก่ตัว
นับลำดับตามพ่อ
- ครอบครัวคนโต เห็นแก่ตัวสุดๆ หน้าเงินมาก โกง ทุกเม็ด เอารัดเอาเปรียบ ทุกอย่าง บ้าอำนาจ
- ครอบครัวผม พ่อเป็นคนกลาง ผมมีพี่น้อง 4 คน คือ คำสอนแต่ล่ะอย่าง สอนว่า เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่ เป็นน้องถูกแกล้งน้องก็ผิด เป็นน้องถูกพี่ว่าร้ายก็แสดงว่าผิดจริง นี่คือคำสอนของพ่อแม่ พูดง่ายๆๆว่า เกิดเป็นน้องยังไงก็ผิด พ่อแม่ก็เห็นแก่ตัวมาก คือถ้าใครจะบอกว่าผมไม่ดีที่คิดแบบนี้แล้วแต่คุณเลย ถ้าไม่ได้เกิดมาเป็นผมคุณไม่เข้าใจหรอก คือผมเป็นน้องคนเล็กสุด ของตระกูล เลยถูกแกล้ง สารพัด และด้วยที่พ่อแม่คิดแบบว่าเป็นน้องผิดเสมอ เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่ ดังนั้นคิดดูล่ะกันว่าจะมีใครปกป้องผม เวลาผมโดนรังแก คำตอบคือไม่มี แถมพ้องพ่อแม่ ผมก็โดนอีกว่า เป็นน้องผิดเสมอ เป็นน้องต้องเสียสละให้พี่
เวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน ก็เห็นผมเป็นถังขยะ มาลงอารมณืที่ผม บางครั้งโดนตีโดยที่ ผมไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแค่ว่า พอ่แม่ทะเลาะกันแล้วไม่ได้เกี่ยวไรกับผมเลย อยู่ดีๆๆก็มาตีผม ส่วนแม่ ขี้บ่นมาก ชอบหาเรื่องทะเลาะตลอดคือเค้าจะอึดอัด หงุดหงิด ถ้าไม่ได้โวยวาย ด่าคน โรคจิตปะล่ะ ยังดีที่มีคนใช้ให้เค้าลงอารมณ์่ใส่ เพราะว่าพอผมโตมาจะมาลงที่ผม ผมก็เดินหนีอย่างเดียวแต่ล่าสุด คนใช้บ้านผมลาออกหมด แล้วแม่หงุดหงิดไม่มีคนใช้ให้โคกสับ ก็โทรมาด่าผมแทน
ถ้าจะบอกว่าบุญแค่ไหนให้ผมเกิดมา ต้องทนอุ้มท้อง กินน้ำนม คำถามคือแค่กี่ปี เองแต่สิ่งที่ผมโดนมาทั้งชีวิต ล่ะคืออะไร
ต้องบอกว่าบ้านผมเป็นกงสี คนเลี้ยงผมคือคนใช้ เงินทุกบาท ค่าขนม ค่าเรียน ของเล่น ค่าน้ำมัน ค่ารักษาพยาบาง ทุกอย่างเบิกหมด บุญคุณเลี้ยงดูเหรอ ทุกวันหยุด โยนผมให้ไปอยู่สลัมน่ะ ให้คนอื่นเลี้ยง ตอนเด็กๆๆ ไม่มีคนขับรถมารับ ผมก็อยู่โรงเรียน ถึง 3 ทุ่ม พ่อแม่ยังไม่รู้เลยว่าลูกหายไปไหน ต้องรอผมโทรกลับบ้าน โทรตั้งแต่ หกโมง ยันสามทุ่ม กลับบ้านมาไม่มีข้าวให้ผมกินอีก เหตุการณ์นี้เกิดบ่อยมาก
เรื่องไปเรียนต่างประเทศ พี่น้องคนอื่นบอกคำเดียวพ่อแม่ให้ไป ของผมทะเลาะ 1 ปี กว่าจะได้ไป แถมตอนไปอยู่ต่างประเทศ พ่อให้ผมทำบัญชี ในแต่ละเดือน ไม่งั้นไม่ส่ง แล้วสมัยนั้น ก็ส่งผ่าน email คือส่งให้พี่ชาย พี่ชายก็ไม่ส่งต่อให้พ่อ บอกว่า email เขียน ไม่สุภาพ ดูมัน ส่งให้พี่อีกคนบอกว่าเดียวส่งให้ เป็นเดือนก็ยังไม่ส่งให้พ่อ บอกแม่ แม่ก็บอกว่าให้ขอพ่อ เออคือ นอนข้างถนนมาแล้ว กินข้าวเปล่าเป็นเดือน คือแทบจะไม่มีตังค์ พ่อแม่พี่ ไม่มีใครสนใจ พี่น้องคนอื่นไม่ต้องมานั่งทำบัญชี แต่ผมีคนเดียวที่ต้องทำ และเงินก็เบิกกงสีได้อยู่ดี
พ่อแม่ผมไม่ได้ทำงานน่ะ แต่มีเงินเดือนจากกงสี
จิงๆเรื่องแม่ที่เห็นแก่เงินยังมีอีกเยอะ ไว้ค่อยเล่า
ส่วนพ่อ ได้เงินมา ให้เมียน้อย เล่นพนัน เล่นหุ้น เล่นหวย กินเหล้า คือ อบายมุขเอาหมด แต่กะลูก 10,000 บาท ยังขอเลือดตาแทบกระเด็น มีอยู่ปีนึง โวยวายว่า ได้ปันผลมา 4 ล้าน ใช้ไม่พอ คิดดูมีอยู่ครั้งนึง พี่ชายออยากเรียนต่อขอค่าเทอม 7 หมื่นจากพ่อ พ่อเดินมาขอผม แล้วคิดว่าผมจะมีไม๊น่ะ โดนรังแกมาตั้งแต่เด็กแล้วทำไมผมต้องให้พี่ แล้วพ่อ ทำงานมากี่ปี ปัน ผล ได้เป็นแสน เป็นล้าน ไม่เหลือเก็บ
สรุปเลยละกันประสบการณ์ที่เจอมาทั้งหมด คือกูเกิดมาเป็นที่ระบายอารมณ์ เท่านั้นแหละ
- ส่วนครอบครัวคนเล็ก นิสัยชอบสร้างภาพพจน์ บ้าอำนาจ ขโมยความดีของคนอื่น คือตัวเองไม่ได้สอนอะไม่ได้ทำอะไร แต่ผมทำด้วยตัวเอง ยกเป็นความดีของตัวเอง มีครั้งนึง เจอคนรู้จักนั่งกินข้าวด้วยกันกับอา คนรู้จักชวนผมดื่มเหล้า ผมบอกว่า ผมดื่มแก้วเดียว ผมไม่ชอบดื่ม ทั้งๆๆที่ ไม่เคยใครมาสอน อาผมลุกขึ้นยืนบอกกับคนรู้จักคนนั้น เนี่ย ผมสอน หลานมาเองแหละ ว่า....... เชี้ยปะละ ลูกของก็ร้ายใช่ย่อย โกหกหน้าด้านๆๆ คือห้องนอนมันอยู่เหนือห้องนอนผม มันลากโต๊ะเสียงดังมาก ผมก็โทรไปบอกว่าทำอะไร เสียงดังมันบอกว่า ไม่ได้ทำอะไร ทุเรศสัส เสียงลากโต๊ะดังมาก มาบอกไม่ได้ทำอะไร ....... เวลาอยู่ต่อหน้ากันเองคุยดีพูดจาดี แต่ผมมีลูกจ้าง ทำตัวข่ม ผม ด่าผม ต่อหน้าลูกจ้าง ทนทำไมล่ะ ก็ด่ากลับ มันก็ขึ้นเสียงด่ากลับ....
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า ต้องยกมือไหว้ผู้ใหญ่ แต่หลานหรือลูกอีสองครอบครั้วนั้นไม่เคยยกมือไหว้ผม
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า เจอผู้ใหญ่ต้องถามไถ่ กินข้าวยัง แต่ผมไม่เคยที่จะมีใครมาถามแถมถูกเลี้ยงแบบกลับบ้านมาไม่เคยเหลืออะไรให้กิน ต้องทำข้าวไข่เจียวกินเองตลอด
ทุกคนเอาแต่สอนผมว่า ความในอย่านำออกความนอกอย่านำเข้า แต่พ่อแม่ชอบประจานลูกตัวเองให้คนอื่นฟัง ชอบด่าลูกตัวเองให้คนอื่นฟัง
สอนว่าอย่าเปรียบเทียบกับคนอื่น แต่แม่ผมชอบเอาผมไปเปรียบกับลูกคนอื่น พอผมเปรียบกับแม่คนอื่นมั่งเค้าก็จะบอกว่า ก็ไปเรียกคนอื่นเป็นแม่สิ
ตอนไปต่างประเทศ คือกงสี ให้เงินแต่ละครอบครัวไปต่างประเทศ แต่แม่ผมบอกไม่ไปเพราะว่าลูกไม่ยอมอยู่ติดแม่เหมือนลูกคนอื่น คือไม่เคยจะคิดเลยล่ะว่า ครอบครัวคนอื่นลูกอายุ 15-16 กัน เกินวัยซน แต่ลูกตัวเอง อายุ 5-8 ขวบ วัยกำลังวิ่งเล่น แทนที่จะคิดว่าให้ลูกเปิดหูเปิดตากะโลกกว้างแต่ความคิดเห็นแก่ตัวแบบนี้
ผมทำอะไรไม่ถูกใจ ไม่เข้าข้างเค้า ก็จะด่าว่า โง่ อกตัญญู ทำอะไรก็ไม่เจริญ อย่างโน้นอย่างนี้
คนใช้บ้านผมไม่เคยมีใครอยู่เกินสามเดือน มาเป็น 10 ปีล่ะ มีแค่ 3 คนเท่านั้นแหละที่อยู่ได้ครึ่งปี แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว คิดดูว่ามีคนใช้คนนึงเดินมาบอกผมว่า มีผมคนเดียวในบ้านนี่แหละ ที่ความคิดปกติสุดล่ะ พ่อแม่พี่น้องแต่ล่ะ ความคิดประหลาด ใครจะทนอารมณ์แม่ผมได้ ทำอะไรม่ถูกใจก็ด่าโขกสับ ทำของพังหน่อย ก็หักเงินเดือนเค้าซึ่งของก็ไม่แพงอะไรแต่หัก 500 กะอีแค่จาน 1 ใบ แถมโกงเงินเดือน คนใช้อีก (เงินเดือนคนใช้ก็กงสี) ที่เหลือเอาเข้าตัวเอง งานก็ไม่ต้องทำ มีเงินเดือนมีปันผล ยังจะไปคนใช้อีก โคตรสงสารคนใช้เลยแต่ทำอะไรไม่ได้ ขีเกียจทะเลาะล่ะ เบื่อ พูดยังไงก็ไม่ฟัง
แถมทำงานทุกวันตั้งแต่ตี 5 ยัน 3 ทุ่ม ไม่มีวันหยุด คือไม่เข้าใจคนเป็นแม่ และผู้หญิงแบบนี้เลยไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความเห็นใจคนอื่น เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง บ้าอำนาจ
คือถ้าจะให้เกิดมาเจอแบบนี้ พ่อแม่เห็นแก่ตัว ญาติเชี้ย พี่ที่ไม่เคยปกป้องน้อง อย่าให้ผมเกิดมาเลยดีกว่า เกิดมาเป็นถังขยะ ทุกวันนี้อยู่บ้านนี้ อยู่แต่ในห้องนอนตัวเอง ไม่คุยกะใครทั้งนั้น
อยากจะลืมอดีต แต่ปมพวกนี้ฟังลึกมาก ลืมไม่ลง เฮ้ออออออออออออ มันก็เก็บกดมานานแระ อยากระบาย เรื่องของผมแมร่งอย่างกะ หนังน้ำเน่า
ส่วนคนที่จะมา comment ผมอยากจะด่าไรก็ด่าไป อยากจะแขวะอะไรก็ทำไป อยากเห็นผมเลวก็เห็นไป