ตั้งแต่ย้อนเข้ามาอยู่กรุงเทพฯในช่วงการทำงานช่วงอายุสามสิบเศษ
ใช้โรงพยาบาลอยู่สองแห่ง เป็นหลัก คือ พญาไท2 กับ เปาโลสะพานควาย สลับกัน

จนมาใช้ประกันสังคม ก็ใช้เปาโลเท่านั้น
มีที่จ่ายเงินเอง และ ใช้สิทธิ์ประกันสังคม โดยจ่ายเองเนื่องจากส่วนเกินบ้าง สมัครใจจะจ่ายเงินเองบ้าง ส่วนที่จ่ายเองก็น่าจะมากกว่า 3 แสน
ที่เปาโล มีทั้งที่ประทับใจ และเคือง
แต่เมื่อเอามาชั่งน้ำหนักแล้ว ส่วนที่ดี ประทับใจ มีมากกว่า 80% ซึ่งเทียบกับโรงพยายาลของรัฐแล้วถือว่าดีมาก

จนมาตอนนี้ เปาโลสะพานควาย ถอนตัวออกจากประกันสังคม
ผู้ป่วยกว่าแสนคนเคว้งคว้าง
เพราะโรงพยาบาลที่มีให้เลือก ไม่ตอบโจทย์
เพราะบางแห่งมีชื่อเสียงไม่ดีกับคนไข้ประกันสังคม
เพราะบางแห่งไกลเกินไป
เพราะบางแห่งที่ดีๆ ก็เต็ม

เรื่องนี้ มีคำแก้ตัวของประกันสังคมว่า ไม่ใช่เพราะประกันสังคมค้างจ่ายถึง 500 ล้านบาท
แต่ยอมรับเสียงอ่อยๆ ว่า มีการจ่ายบางส่วนล่าช้า_(6 เดือน ?)
ซึ่งเรื่องแบบนี้ อย่าว่า แต่ 500 ล้าน
เอาแค่ 100-200 ล้าน ไปค้างจ่ายเขาหลายๆเดือนนี่ มันแย่เต็มทน
แทนที่เขาจะได้เงินไปหมุน กลับต้องสำรองจ่าย
เป็นใครก็ระอา

นี่คือบทเรียนของ ผู้บริหารหน่วยงานประกันสังคม ว่าคุณทำงานแบบไหน
หลายๆโรงพยาบาลดีๆ จึงทยอยออกไปจากระบบ

แทนที่จะจูงใจให้มีโรงพยาบาลดีๆเข้ามาเยอะๆ
ให้มีสัดส่วนรายหัวเพิ่มขึ้น

เงินกองทุนที่เอาไปกองมหาศาล แบบว่า งดรับเงินสักปีสองปี กองทุนประกันสังคมยังอยู่ได้สบายๆ
แต่นี่เอาเงินที่เก็บจากผู้เอาประกันไปทำอะไร (ให้ใครเอาไปทำอะไรบ้าง?)

รัฐบาล จะมีวิสัยทัศน์เรื่องนี้อย่างไร
จะหาคนที่มีวิสัยทัศน์มาบริหารหน่วยงานนี้ ที่ดีกว่านี้มีไหม