ตั้งแต่  ติตตามดูกีฬาชนิดนี้มานาน   มันเห็นได้ชัดเจนว่า  เรามีตัวนักกีฬาที่มีความสามารถสูงมาก พรสวรรค์ดีมาก  แต่มักจะผิดพลาดจนทำให้ไม่ประสบความสำเร็จอยู่เสมอ


และที่น่ากังวลคือ น่าเสียดายนักกีฬาดีๆ  ที่ไม่สามารถไปถึงฝั่งฝันได้  ทั้งนี้ทั้งนั้นเนื่องมาจากการสูญเสียความมั่นใจจากผลงานที่ไม่ดีของตัวเอง  จนเมื่อเนิ่นนานออกไป   ความมุ่งมั่นตั้งใจแม้จะไม่ได้ลดลง   แต่สมรรถนะร่างกายก็ไม่เอื้ออำนวยอีกต่อไป


ปัญหาตรงนี้  เริ่มจากคู่ต่อสู้ที่ศึกษา เก็บข้อมูลการเล่นของนักกีฬาคู่ต่อสู้เป็นอย่างดีก่อนการแข่งขัน  และเตรียมตัวมาเล่นทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เปรียบคู่ต่อสู้

ในขณะที่นักกีฬาไทย   ต้องอาศัยไหวพริบ  ปฎิภาณเฉพาะตัวของนักกีฬา  กับ ช่วงเวลาสั้นๆในระหว่างเกมส์การแข่งขัน  ในการหาวิธีแก้เกมส์เฉพาะหน้านั้นๆด้วยตัวเอง      ซึ่งก็มีโอกาสพลาด ทำไม่ได้  เนื่องจากปัจจัยต่างๆมากมาย  ทั้งความเหนื่อยล้า  กำลังใจถดถอย  และความกดดันที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย จนสุดท้ายต้องล้มเหลวไปในที่สุด



อยากให้สมาคม   หันไปศึกษาดูการเตรียมตัวก่อนการแข่งขันของประเทศอื่นดูบ้างว่าเค้าทำอย่างไรบ้าง   นักกีฬาอย่าง  ลีชองเหว่ย   หรือ  อากาเนะ ยามากูชิ       ทำไมจึงพิชิตนักกีฬาสุดยอดของไทยได้อย่างผูกขาด