มีใครที่โตมาโดยคนที่ไม่ใช่พ่อแม่เลี้ยงมาบ้าง?
พวกคุณตอบแทนพวกเค้าหรือพ่อแม่แท้ๆที่ทิ้งคุณไป
บางครั้งเราอ่านข้าวคนแก่ถูกทอดทิ้งแล้วรู้สึกสงสารแต่ก็มีความรู้สึกตะขวงๆในใจ
พ่อเป็นคนเจ้าชู้มีเมียไปทั่ว จนทำเค้าท้องแล้วเลิกกับแม่ตอนเรา5ขวบ แต่ใช่แม่จะเลี้ยงเรานะ เอาไปฝากญาติคนนั้นคนนี้ บางทีก็ฝากเพื่อนบ้านระแวกนั้น วันๆไม่อยู่บ้านออกไปเล่นไพ่ติดการพนัน ข้าวที่บ้านไม่มีกิน เราไปตามแม่ที่บ้านท้ายซอยตลอด ภาพยังกะละคร ลูกยืนร้องไห้ร้องหิวข้าว แต่แม่ตัวเองสนใจแต่เลขบนกระดาษ จนวันนึงน้ามาหาเรา (ตอนนั้นประมาณ6-7ขวบ) แล้ววันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เจอแม่ เราจำได้แค่ว่าแม่เก็บเสื้อผ้าแล้วเดินไปหน้าบ้านเราวิ่งตามไปกอดแม่ กลัวแม่หาย แล้วแม่ก็หายไปจริงๆไม่เคยกลับมาหาเราอีกเลย มีแต่น้า(น้าเราเป็นทอม)ที่คอยเลี้ยงดูคอยหาข้าวหาปลาให้เรากิน น้าเป็นคนไม่มีเงิน แต่ก็ดั้นด้นหางานทำหาเงินส่งเราเรียน ใครทักก็บอกลูกสาวเค้าเอง อดมื้อกินมื้อดั้นด้นส่งเราเรียนจนจบม.6 ด้วยความที่ไม่มีเงินก็เลยยังไม่เรียนต่อมหาลัยทำงานพวกเซ่เว่นโลตัส สมัยนั้นเงินเดือนแค่7,000-9,000เอง ทำงานครบปีก็มีเงินพอจะจ่ายค่าเทอมค่าธรรมเนียมเข้ามหาลัย พ่อผู้ประเสริฐที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยดันติดต่อมา (พ่อกับน้าเคยสนิทกัน) จะมาขอยืมเงินเราไปจ่ายค่าเทอมลูกใหม่5,000 เราไม่อยากเพราะเงินนั้นเป็นส่วนที่จะเอาไปจ่ายกับมหาลัย ก็มาคั้นกับน้าเรา เอาความเป็นพ่อมาอ้าง ด่าน้าว่าเลี้ยงเรายังไงให้เป็นเด็กก้าวร้าวไม่รู้จักกตัญญูต่อบุผการี เราไม่อยากให้มีปัญหาเลยให้เค้ายืมไป แล้วบอกเค้าว่าเงินนั้นเราจะเอาไปจ่ายมหาลัยเดือนหน้าช่วยคืนด้วย เค้าบอกกับเราแค่ว่าสิ้นเดือนจะคืน.... ไม่ได้คืนหรอกค่ะ เราโทรตามก็ตัดสายทิ้ง เอาเบอร์อื่นโทรไปก็ให้เมียใหม่รับสาย บ่นจะทวงอะไรหนักหนา เงินแค่นี้ก็ยกให้พ่อไปสิ เราร้องไห้หนักมากๆเลยตอนนั้น เราไม่มีเงินไปจ่ายมหาลัย น้าก็ร้องไห้กับเราขแโทษที่เค้าช่วยอะไรไม่ได้ ปีนั้นเราก็ไม่ได้เรียนไปอีก เราตัดสินใจตัดเค้าออกไปจากชีวิตเลย
ปีถัดมาเราได้สมัครเข้าเรียนมหาลัยราชภัฎที่นึง เราเรียนไปทำงานไปด้วยงานpc ศ-ส-อา เพื่อที่น้าจะได้ไม่ต้องให้เงินเราอีก แล้วเราก็ได้รับการติดต่อจากแม่ แม่ไปมีสามีใหม่ เค้าเจอกันที่บ่อน สามีแม่ป็นคนรวยนะ แต่ก็ตามสูตรคนเล่นพนันอ่ะ มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถ ทั้งสองท่านหมดตัวถูกไล่ที่ เลยพากันกลับมาบ้านที่ต.จ.ว. มาขอแบ่งที่ดินจากญาติพี่ๆน้องๆเพื่อปลูกบ้านอาศัยอยู่ จนมาช่วงหลังๆเราเห็นน้าเราเงินหมดเร็วมากๆ กลางเดือนเงินก็หมดหล่ะ ปกติเราให้น้าเราประจำ เดือนละ1000-2000บ้างแล้วแต่งานที่ทำจะได้คอมเยอะเเค่ไหน เราจะบอกเค้าตลอดไม่มีเงินก็บอกหนูนะ(นอกเหนือจากที่เราให้เค้าไป) ค่าใช้จ่ายในบ้านเริ่มไม่พอ เราก็คั้นถามน้าจนได้คำตอบว่า แม่โทรมาขอเงินน้า ขอที3,000-5,000 ซึ่งน้าเราทำงานรายได้แค่เดือนละ 9,000 ขอเดือนละ2-3ครั้ง เราเองก็เริ่มแย่เพราะต้องหาเงินมาเพิ่มโดยรับงานที่ตรงกับเวลาเรียนมากขึ้นบางวิชาก็ต้องดรอปเพนาะเราจาดไปทำงานบ่อยมาก สุดท้ายแม่ก็มาบอกให้เราส่งให้เค้าเดือนละ5,000 แล้วเอาความเป็นแม่มาบังคับให้เราส่งเงินให้เค้า (แม่อยู่ต่างจังหวัดทำงานเป็นลูกมือแม่ครัวในโรงเรียนได้วันละ200 สามีแกรับจ้าได้บ้างไม่ได้บ้าง และยังเอาเงินไปเล่นพนันเหมือนเดิม) ช่วงนั้นกำลังจบปี2 เราตัดสินใจออกจากมหาลัยมาทำงานประจำ เพราะปกติเราทำpart-timeตกเดือนละ7,000-8,000 เราออกมารับงานประจำเงินเดือน10,000-15,000 เราได้เงินมาก็ยังให้น้าเหมือนเดิม แล้วส่งให้แม่ด้วย แต่ให้แกแค่3,000นะเรารายได้ยังน้อยถ้าเทียบกับเศรษฐกิจยุคนี้ แม่กลับไม่พอใจด่าเราว่าลูกเลวเณรคุณ กูไม่น่าให้เกิดมาน่าจะไปทำแท้งตั้งแต่วันนั้น เราได้ยินแล้วร้องไห้เลย น้าเราก็พูดกับเราว่ายังไงเค้าก็คือแม่ จะดีจะเลวแม่ก็คือแม่เรา เราไม่เก็ทอ่ะ เกลียดประโยคนี้มากๆ แต่ทุกวันนี้เราก็ยังส่งให้เค้าตลอด เดือนละ3,000-4,000
ทุกวันที่12สิงหาเป็นวันแม่ แต่มันเป็นวันเกิดน้าเรา เราซื้อพวงมาลัยกราบเค้าทุกปี ตลอดชีวิต20กว่าปีมีแต่เค้าที่เลี้ยงดูเรา พ่อแม่ไม่เคยอยู่ในหัวเราเลย เราทิ้งชีวิตวัยรุ่นที่ควรจะสนุกสานออกมาหางานทำเพื่อหาเงินมาใช้ในชีวิตประจำวัน ถึงจะยังได้ไม่มากแต่ก็ยังอดทนทำต่อไป
บางทีเราก็นึกๆเสียดายอยากไปเที่ยวไปสนุกบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติดงาน ติดค่าใช้จ่าย เรายังโชคดีที่มีแฟนคอยช่วยเหลือบ้าง เค้าเข้าใจเราตลอด (แฟนยังเรียนมหาลัย แต่ก็หารายได้เสริมจากการเป็นstaff) วันแม่ที่ผ่านมาเราพาน้าไปกินปิ้งย่างแถวบ้าน แล้วซื้อโทรศัทพ์ให้น้าใหม่ เค้าเคยบอกว่าอยากได้ที่เล่นเร็วๆ อยากไว้วีดีโอคลอกับยายที่ต.จ.ว.
น้าก็ถ่ายรูปพวงมาลัย รูปเราพาไปกินปิ้งย่าง รูปกล่องโทรศัพท์ใหม่ลงบนเฟส โพสต์ว่า"ลูกสาวซื้อให้"
แม่เราก็มาเม้นใจความว่า "ลูกกูไม่ใช่ลูก Eลูกเลวเห็นคนอื่นดีกว่าแม่ตัวเอง"
ณ ตรงเนี้ย คนไทยเราถูกปลูกฝังว่าต้องทดแทนบุญคุณพ่อแม่ เรียกว่าผู้ประเสริฐหรือลูกกตัญญู ใครทอดทิ้งพ่อแม่จะได้บาปหนักเป็นลูกอกตัญญู ในกรณีเราเนี้ย เรามีคนสองบุคคลที่เราจะเขียนในใบกรอกประวัติว่าบิดา-มารดาชื่ออะไร แต่พวกเค้าไม่เคยที่จะทำหน้าทีของคำว่าบิดา-มารดา ต่างก็ทิ้งเราไปทั้งคู่ตั้งแต่เรายังเล็กๆ ไม่เคยสนใจว่าเรา จะอยู่ จะกินอย่างไร เราได้เรียนหนังสือมั๊ย แต่บุคคลๆนึงที่ทำหน้าที่ทั้งสองอย่างคอยอุ้มชูฟูมฟักเรามา เลี้ยงเราจนเติบใหญ่ จะผิดมั๊ยถ้าเราตอบแทนแค่บุคคลๆนี้ที่เลี้ยงดูเรา แต่เลือกจะไม่สนใจคนที่ให้กำเนิดเรา
การกตัญญู จำเป็นต้องเฉพาะพ่อแม่หรือไม่ แล่วถ้าพวกท่านทิ้งลูกตัวเอง เราจำเป็นต้องตอบแทนพระคุณท่านหรือไม่
พวกคุณตอบแทนพวกเค้าหรือพ่อแม่แท้ๆที่ทิ้งคุณไป
บางครั้งเราอ่านข้าวคนแก่ถูกทอดทิ้งแล้วรู้สึกสงสารแต่ก็มีความรู้สึกตะขวงๆในใจ
พ่อเป็นคนเจ้าชู้มีเมียไปทั่ว จนทำเค้าท้องแล้วเลิกกับแม่ตอนเรา5ขวบ แต่ใช่แม่จะเลี้ยงเรานะ เอาไปฝากญาติคนนั้นคนนี้ บางทีก็ฝากเพื่อนบ้านระแวกนั้น วันๆไม่อยู่บ้านออกไปเล่นไพ่ติดการพนัน ข้าวที่บ้านไม่มีกิน เราไปตามแม่ที่บ้านท้ายซอยตลอด ภาพยังกะละคร ลูกยืนร้องไห้ร้องหิวข้าว แต่แม่ตัวเองสนใจแต่เลขบนกระดาษ จนวันนึงน้ามาหาเรา (ตอนนั้นประมาณ6-7ขวบ) แล้ววันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เจอแม่ เราจำได้แค่ว่าแม่เก็บเสื้อผ้าแล้วเดินไปหน้าบ้านเราวิ่งตามไปกอดแม่ กลัวแม่หาย แล้วแม่ก็หายไปจริงๆไม่เคยกลับมาหาเราอีกเลย มีแต่น้า(น้าเราเป็นทอม)ที่คอยเลี้ยงดูคอยหาข้าวหาปลาให้เรากิน น้าเป็นคนไม่มีเงิน แต่ก็ดั้นด้นหางานทำหาเงินส่งเราเรียน ใครทักก็บอกลูกสาวเค้าเอง อดมื้อกินมื้อดั้นด้นส่งเราเรียนจนจบม.6 ด้วยความที่ไม่มีเงินก็เลยยังไม่เรียนต่อมหาลัยทำงานพวกเซ่เว่นโลตัส สมัยนั้นเงินเดือนแค่7,000-9,000เอง ทำงานครบปีก็มีเงินพอจะจ่ายค่าเทอมค่าธรรมเนียมเข้ามหาลัย พ่อผู้ประเสริฐที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยดันติดต่อมา (พ่อกับน้าเคยสนิทกัน) จะมาขอยืมเงินเราไปจ่ายค่าเทอมลูกใหม่5,000 เราไม่อยากเพราะเงินนั้นเป็นส่วนที่จะเอาไปจ่ายกับมหาลัย ก็มาคั้นกับน้าเรา เอาความเป็นพ่อมาอ้าง ด่าน้าว่าเลี้ยงเรายังไงให้เป็นเด็กก้าวร้าวไม่รู้จักกตัญญูต่อบุผการี เราไม่อยากให้มีปัญหาเลยให้เค้ายืมไป แล้วบอกเค้าว่าเงินนั้นเราจะเอาไปจ่ายมหาลัยเดือนหน้าช่วยคืนด้วย เค้าบอกกับเราแค่ว่าสิ้นเดือนจะคืน.... ไม่ได้คืนหรอกค่ะ เราโทรตามก็ตัดสายทิ้ง เอาเบอร์อื่นโทรไปก็ให้เมียใหม่รับสาย บ่นจะทวงอะไรหนักหนา เงินแค่นี้ก็ยกให้พ่อไปสิ เราร้องไห้หนักมากๆเลยตอนนั้น เราไม่มีเงินไปจ่ายมหาลัย น้าก็ร้องไห้กับเราขแโทษที่เค้าช่วยอะไรไม่ได้ ปีนั้นเราก็ไม่ได้เรียนไปอีก เราตัดสินใจตัดเค้าออกไปจากชีวิตเลย
ปีถัดมาเราได้สมัครเข้าเรียนมหาลัยราชภัฎที่นึง เราเรียนไปทำงานไปด้วยงานpc ศ-ส-อา เพื่อที่น้าจะได้ไม่ต้องให้เงินเราอีก แล้วเราก็ได้รับการติดต่อจากแม่ แม่ไปมีสามีใหม่ เค้าเจอกันที่บ่อน สามีแม่ป็นคนรวยนะ แต่ก็ตามสูตรคนเล่นพนันอ่ะ มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถ ทั้งสองท่านหมดตัวถูกไล่ที่ เลยพากันกลับมาบ้านที่ต.จ.ว. มาขอแบ่งที่ดินจากญาติพี่ๆน้องๆเพื่อปลูกบ้านอาศัยอยู่ จนมาช่วงหลังๆเราเห็นน้าเราเงินหมดเร็วมากๆ กลางเดือนเงินก็หมดหล่ะ ปกติเราให้น้าเราประจำ เดือนละ1000-2000บ้างแล้วแต่งานที่ทำจะได้คอมเยอะเเค่ไหน เราจะบอกเค้าตลอดไม่มีเงินก็บอกหนูนะ(นอกเหนือจากที่เราให้เค้าไป) ค่าใช้จ่ายในบ้านเริ่มไม่พอ เราก็คั้นถามน้าจนได้คำตอบว่า แม่โทรมาขอเงินน้า ขอที3,000-5,000 ซึ่งน้าเราทำงานรายได้แค่เดือนละ 9,000 ขอเดือนละ2-3ครั้ง เราเองก็เริ่มแย่เพราะต้องหาเงินมาเพิ่มโดยรับงานที่ตรงกับเวลาเรียนมากขึ้นบางวิชาก็ต้องดรอปเพนาะเราจาดไปทำงานบ่อยมาก สุดท้ายแม่ก็มาบอกให้เราส่งให้เค้าเดือนละ5,000 แล้วเอาความเป็นแม่มาบังคับให้เราส่งเงินให้เค้า (แม่อยู่ต่างจังหวัดทำงานเป็นลูกมือแม่ครัวในโรงเรียนได้วันละ200 สามีแกรับจ้าได้บ้างไม่ได้บ้าง และยังเอาเงินไปเล่นพนันเหมือนเดิม) ช่วงนั้นกำลังจบปี2 เราตัดสินใจออกจากมหาลัยมาทำงานประจำ เพราะปกติเราทำpart-timeตกเดือนละ7,000-8,000 เราออกมารับงานประจำเงินเดือน10,000-15,000 เราได้เงินมาก็ยังให้น้าเหมือนเดิม แล้วส่งให้แม่ด้วย แต่ให้แกแค่3,000นะเรารายได้ยังน้อยถ้าเทียบกับเศรษฐกิจยุคนี้ แม่กลับไม่พอใจด่าเราว่าลูกเลวเณรคุณ กูไม่น่าให้เกิดมาน่าจะไปทำแท้งตั้งแต่วันนั้น เราได้ยินแล้วร้องไห้เลย น้าเราก็พูดกับเราว่ายังไงเค้าก็คือแม่ จะดีจะเลวแม่ก็คือแม่เรา เราไม่เก็ทอ่ะ เกลียดประโยคนี้มากๆ แต่ทุกวันนี้เราก็ยังส่งให้เค้าตลอด เดือนละ3,000-4,000
ทุกวันที่12สิงหาเป็นวันแม่ แต่มันเป็นวันเกิดน้าเรา เราซื้อพวงมาลัยกราบเค้าทุกปี ตลอดชีวิต20กว่าปีมีแต่เค้าที่เลี้ยงดูเรา พ่อแม่ไม่เคยอยู่ในหัวเราเลย เราทิ้งชีวิตวัยรุ่นที่ควรจะสนุกสานออกมาหางานทำเพื่อหาเงินมาใช้ในชีวิตประจำวัน ถึงจะยังได้ไม่มากแต่ก็ยังอดทนทำต่อไป
บางทีเราก็นึกๆเสียดายอยากไปเที่ยวไปสนุกบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติดงาน ติดค่าใช้จ่าย เรายังโชคดีที่มีแฟนคอยช่วยเหลือบ้าง เค้าเข้าใจเราตลอด (แฟนยังเรียนมหาลัย แต่ก็หารายได้เสริมจากการเป็นstaff) วันแม่ที่ผ่านมาเราพาน้าไปกินปิ้งย่างแถวบ้าน แล้วซื้อโทรศัทพ์ให้น้าใหม่ เค้าเคยบอกว่าอยากได้ที่เล่นเร็วๆ อยากไว้วีดีโอคลอกับยายที่ต.จ.ว.
น้าก็ถ่ายรูปพวงมาลัย รูปเราพาไปกินปิ้งย่าง รูปกล่องโทรศัพท์ใหม่ลงบนเฟส โพสต์ว่า"ลูกสาวซื้อให้"
แม่เราก็มาเม้นใจความว่า "ลูกกูไม่ใช่ลูก Eลูกเลวเห็นคนอื่นดีกว่าแม่ตัวเอง"
ณ ตรงเนี้ย คนไทยเราถูกปลูกฝังว่าต้องทดแทนบุญคุณพ่อแม่ เรียกว่าผู้ประเสริฐหรือลูกกตัญญู ใครทอดทิ้งพ่อแม่จะได้บาปหนักเป็นลูกอกตัญญู ในกรณีเราเนี้ย เรามีคนสองบุคคลที่เราจะเขียนในใบกรอกประวัติว่าบิดา-มารดาชื่ออะไร แต่พวกเค้าไม่เคยที่จะทำหน้าทีของคำว่าบิดา-มารดา ต่างก็ทิ้งเราไปทั้งคู่ตั้งแต่เรายังเล็กๆ ไม่เคยสนใจว่าเรา จะอยู่ จะกินอย่างไร เราได้เรียนหนังสือมั๊ย แต่บุคคลๆนึงที่ทำหน้าที่ทั้งสองอย่างคอยอุ้มชูฟูมฟักเรามา เลี้ยงเราจนเติบใหญ่ จะผิดมั๊ยถ้าเราตอบแทนแค่บุคคลๆนี้ที่เลี้ยงดูเรา แต่เลือกจะไม่สนใจคนที่ให้กำเนิดเรา