ผมอยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆครับ ว่าผมรู้สึกแบบนี้มันเป็นเรื่องปรกติไหม?
ผมอายุ 21 ปี เป็นนักศึกษาที่ดรอปเรียนมาเพราะพิษโควิด(เรียนออนไลน์ไม่รู้เรื่องเลยดรอป)​ เหตุเกิดเพราะว่าผมมีงานส่วนตัวที่ทำแล้วพอเลี้ยงปากท้องตัวเองได้ในระดับนึงเลย ผมเลยลองเปิดประเด็นในวันรวมญาติว่า "ถ้าผมเลิกเรียนมาทำอันนี้ 100% จะได้ไหม" คุณน้าของผมซึ่งคือคนที่ส่งเสียผมเรียน จนมหาลัยตอนนี้ก็ถามผม "มันพอเลี้ยงตัวเองได้ไหม?"  ผมเลยตอบไปว่า "ได้ครับ" แต่จู่ๆแม่ผมก็พูดขึ้น "แล้วเลี้ยงแม่ได้ไหม? เท่าที่แม่มองเห็นแม่ไม่เห็นความเป็ยไปได้เลยที่จะเลี้ยงแม่"

  คำๆนี้แหละครับ ผมรู้สึกแย่มากๆ แต่ไม่รู้แย่แบบไหน เพราะแต่เล็กจนโต ผมถูกตาและยายเลี้ยงที่ต่างจังหวัดครับ ส่วนแม่ก็ส่งเงินมาให้ผมเรียน นานๆทีจะแวะลงมาเอาของอะไรมาให้ เพราะแม่ทำงานในเมือง+ตอนนั้นพ่อเป็นซึมเศร้าเลยประคบประหงมพ่อได้เพียงคนเดียว พอม.ปลายน้าผมก็ส่งผมเข้าเรียนใน กทม. แล้วก็มหาลัยต่อ(จนตอนนี้)​
และ ณ ขณะนี้ผมก็ดูแลแม่อยู่ในเมืองเพราะแม่เป็นมะเร็งเต้านมแต่การรักษากำลังจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

  ในใจผมผมรู้สึกแบบว่า ผมอยากตอบแทนตายายมากกว่าคนเป็นแม่ซะอีก นี่มันเป็นความคิดที่ถูกไหมครับ? ส่วนตัวผมเวลาเจอแม่ทีไรแม่ก็จะชอบกรอกหูผมว่าทำอันนั้นอันนี้นะ จะได้ได้เงิน และจบประโยคด้วยว่า "จะได้เลี้ยงแม่ได้" ผมไม่เคยคิดถึงไอคำเล็กๆนี่สักครั้ง จนวันนี้ที่แม่พูดออกมาด้วยหน้าตาเคร่งเครียดแล้วก็ร้องให้ ทุกบริบทเวลาแม่ไม่พอใจก็จะชอบหยิบยกสิ่งที่แม่ซื้อให้ผมมาทวงบุญคุณผมอะไรทำนองนี้อยู่เสมอ แม้กระทั่งเรื่องค่าข้าว มันแปลกไหมครับ? หรือเป็นผมที่เลวเอง? หรือยังไง?

ผมสับสนมากๆครับ การพิมพ์กระทู้ผมอาจจะแปลกๆ วกไปวนมา แต่คือตอนนี้ผมสับสนจริงๆครับ มันรู้สึกอึดอัด