18
ไวน์เนอร์รี่

โดย ฮาร์โมนิก้า

หลังวงดนตรีพักวงตอนห้าทุ่มครึ่งแบรดก็ชวนทุกคนกลับ

เขาขอให้ร็อดมาส่งแอชลี่ย์ที่ทิวอลลี่ ส่วนตัวเขาจะไปที่อื่นต่อกับเออร์ซูล่าผู้ซึ่งพักอยู่ห้องสวีทใน
โรงแรมนอร์ฟอร์ค แอชลี่ย์ไม่อยากคิดถึงเหตุผลที่เขาจะอยู่ต่อกับเออร์ซูล่า เพราะไม่อาจทนคิด
โดยไม่รู้สึกช้ำชอกใจ

ร็อดแวะส่งด็อทตี้ที่บ้านในเมืองเนลสันก่อนจะขับต่อพาแอชลี่ย์ไปส่งที่วินยาร์ด

“อยู่คนเดียวกลัวมั้ยครับ” ร็อดถามขณะรถเลี้ยวเข้าไร่องุ่นทิวอลลี่

“ไม่หรอกค่ะ”

เธอตอบ ที่จริงรู้สึกกังวลอยู่บ้าง การที่ไร้ความทรงจำทำให้เธอไม่มีความมั่นใจและรู้สึกหวาดกลัว
อยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันเกิดจากความที่รู้สึกว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย แต่เธอไม่คิดจะบอกให้เพื่อนของ
แบรดทราบข้อนี้ หากบอกแล้วจะเกิดประโยชน์อะไร จะขอให้เขามาพักเป็นเพื่อนเผื่อกรณีเจ้าของ
บ้านไม่กลับมาอย่างนั้นหรือ

“อย่าลืมสิคะฉันยังมีแม็กซ์เป็นเพื่อน”

“จริงสินะ แม็กซ์อยู่ทั้งตัว น่าจะช่วยเฝ้าบ้านและดูแลคุณได้ อีกอย่าง ยังไงแบรดคงกลับมาหรอกคืนนี้”

แอชลี่ย์ยิ้ม ไม่เห็นด้วยกับชายหนุ่มแต่ก็เลือกจะไม่พูดอะไร ทำไมแบรดจะต้องกลับมาด้วยในเมื่อมี
สาวสวยรวยเสน่ห์ที่งามจับตาขนาดเออร์ซูล่าคนนั้นอยู่เคียงข้าง คนทั้งคู่คงขึ้นไปดื่มกันต่อที่ห้องสวีท
ของหล่อนแล้วก็คงจะทำอะไรต่อมิอะไรจนถึงสว่างนั่นล่ะ

รถจอดลงหน้าวิลล่าภายในวินยาร์ด เสียงแม็กซ์เห่าดังบอกอาการดีใจก่อนวิ่งออกมาหา

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ ร็อด ขับรถกลับดีๆ นะคะ” เธอกล่าวขอบคุณเขาก่อนลงจากรถ

“ราตรีสวัสดิ์ครับแอชลี่ย์” ร็อดตอบ

เธอยืนคอยจนรถเขาขับลับตาไปจึงเดินนำแม็กซ์กลับเข้าบ้าน