8
ข้อมูลที่น่าประหลาดใจของพอล
โดย ฮาร์โมนิก้า
เมษายนเป็นเดือนสุดท้ายของฤดูเก็บเกี่ยวองุ่นสำหรับซีกโลกใต้อย่างนิวซีย์แลนด์
แบรดเริ่มต้นทำงานหนักนับแต่ต้นฤดูในเดือนกุมภาพันธ์ เขาพยายามเรียนรู้จากผู้จัดการไร่และ
คนงานเก่าแก่ในไร่ทิวอลลี่ แม้แบรดจะเป็นหนุ่มไอทีที่มีฝีมือและนักประพันธ์ดนตรีที่ประสบ
ความสำเร็จ แต่การบริหารไร่องุ่น การเก็บเกี่ยว บ่มไวน์ การคัดเลือกพันธุ์และดูแลต้นองุ่น การ
เพาะปลูกทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องที่เขาต้องศึกษาใหม่ ทำให้แบรดทุ่มเทกับงานมาก เขาเข้าไป
เรียนรู้งานจากทุกแผนกทุกคน ความจริงจังกับงานทำให้เขาไม่มีเวลาให้คู่หมั้นสาวมากนัก
ตะวันในฤดูใบไม้ร่วงลาลับขอบฟ้าในเวลาหกโมงเย็น ทิ้งแสงสีส้มอมชมพูทอทับหมู่แมกไม้
เขียวของป่าตัดกับใบสีเหลืองสลับแดงของต้นเมเปิ้ลและต้นองุ่นซึ่งถูกเก็บเกี่ยวจนหมด
อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นลงอย่างรวดเร็ว
แบรดกลับเข้าวิลล่าหวังพบหน้าคู่หมั้น เขาต้องทิ้งแม็กซ์ไว้ที่คอกม้าหลังอยู่กับมันทั้งวัน ให้
มันติดตามเขาไปทุกที่ เขาพามันเดินเล่นหนึ่งชั่วโมงในตอนเย็น ให้อาหารและน้ำก่อนจะทิ้งไว้
กับม้าในคอกช่วงกลางคืน แอชลี่ย์ไม่เคยชอบสุนัขของเขาเลย และแม็กซ์เองก็ดูจะไม่ชอบ
แอชลี่ย์เช่นกัน อาจเพราะมันรู้สึกถึงความเป็นอริของฝ่ายมนุษย์ก็ได้
แม้แบรดจะคิดถึงสุนัขคู่ใจซึ่งเคยอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา แต่เขาก็ห่วงว่าแม็กซ์อาจกัด
คู่หมั้นสาวของเขาได้ในเวลาที่เขาไม่อยู่ด้วยและเธอไม่ทันระวังตัว เขาปลอบใจตัวเองว่า
อย่างน้อยเขาก็ได้อยู่กับมันทั้งวันอยู่แล้วในไร่
อีกอย่างครั้งก่อนที่เขาทิ้งแอชลี่ย์ไปรับแม็กซ์จากสนามบินโดยไม่บอกก่อนนั้น แอชลี่ย์โกรธ
เขาอยู่นานสามวันเต็ม และด้วยความรู้สึกผิดทำให้เขาต้องพยายามง้อเธอ กว่าจะทำให้แอชลี่ย์
หายโกรธได้ก็ต้องซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปมอบให้ที่บาร์ของเธอหลังจบการแสดงนั่นล่ะ แบรด
เริ่มสังเกตว่าแอชลี่ย์ดูจะชอบให้เขาแสดงความรัก ความหลงไหลในตัวเธอ หรือให้ความสำคัญ
ต่อหน้าธารกำนัลมากเป็นพิเศษ
อากาศที่ค่อนข้างเย็นทำให้แบรดแปลกใจที่พบคู่หมั้นเอนกายในชุดบิกินี่อยู่ริมสระว่ายน้ำหลังบ้าน
แม้จะมีเสื้อคลุมหนาทับอยู่ก็ตาม แอชลี่ย์กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางมีความสุข แต่ที่น่าแปลก
คือเธอรีบวางสายเมื่อเห็นเขา
“คุยอยู่กับใครหรือที่รัก” แบรดถาม พร้อมก้มลงจุมพิตริมฝีปากหญิงสาว
“เอ่อ..แจน แจนน่ะค่ะ โทรมาจากยุโรป”
“ไม่เห็นต้องรีบวางตอนเจอผมเลยนี่”
“ก็…” หญิงสาวยิ้ม ดวงตาหลุบต่ำ “แหมฉันพูดถึงคุณอยู่นี่นา จู่ๆ คุณเดินมาให้คุยต่อก็เขินแย่สิ”
“คุยถึงผมงั้นหรือ เรื่องอะไรล่ะ”
เธอเบะปาก “ความลับของผู้หญิง ไม่บอกหรอกค่ะ”
“ความลับอะไรกัน เราเป็นคู่หมั้นกันไม่ควรมีความลับแล้วนะ หรือคุณแอบสาธยายถึงบางอย่าง
ของผมให้เพื่อนคุณฟัง” เขาถามแล้วนั่งลงบนเตียงนอนเล่นริมสระน้ำข้างตัวเธอพร้อมดึงเธอ
ให้ขึ้นมานั่งซ้อนตัก
“ไม่เกี่ยวซะหน่อย นี่มันเรื่องเฉพาะสาวๆ นะ หนุ่มไม่เกี่ยว อุ๊ย…” เธอย้ำก่อนรีบคว้าโทรศัพท์แล้ว
เดินหนีเข้าไปในบ้านเมื่อมีสัญญาณเรียกเข้า “โทษนะคะที่รัก ฉันต้องรับสายนี้ เดี๋ยวฉันออกมาค่ะ”
แบรดขมวดคิ้ว บางอย่างในพฤติกรรมของแอชลี่ย์ดูมีพิรุธ เขาพยายามไม่คิดมากแต่ก็อดสงสัยไม่ได้
คืนนั้นหลังการแสดงความรักกันตามปกติ ชายหนุ่มลุกขึ้นไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะ ขณะที่คู่หมั้นสาว
ผล็อยหลับ ข้อความมือถือซึ่งเธอปิดเสียงไว้ปรากฏขึ้น ทำให้เกิดแสงสว่างวาบบนหน้าจอเป็นระยะ
อะไรบางอย่างทำให้แบรดตัดสินใจเดินไปมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แอชลี่ย์วางไว้ตรงหัวเตียง เป็นข้อ
ความจากหนุ่มนามฮิเด
‘ผมอยากกินคุณจะแย่แล้ว แม่แมวยั่วสวาท’
‘พรุ่งนี้เจอกันมั้ยคนสวย ผมมีเวลาชั่วโมงนึง’
จู่ๆ แอชลี่ย์ก็ตื่นลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีเขียวส่อแววงุนงงเมื่อแรกและแปรเปลี่ยนเป็นโกรธกริ้วในวินาทีต่อมา
รักในรอยฝัน บทที่ 8 ข้อมูลที่น่าประหลาดใจของพอล
ข้อมูลที่น่าประหลาดใจของพอล
โดย ฮาร์โมนิก้า
เมษายนเป็นเดือนสุดท้ายของฤดูเก็บเกี่ยวองุ่นสำหรับซีกโลกใต้อย่างนิวซีย์แลนด์
แบรดเริ่มต้นทำงานหนักนับแต่ต้นฤดูในเดือนกุมภาพันธ์ เขาพยายามเรียนรู้จากผู้จัดการไร่และ
คนงานเก่าแก่ในไร่ทิวอลลี่ แม้แบรดจะเป็นหนุ่มไอทีที่มีฝีมือและนักประพันธ์ดนตรีที่ประสบ
ความสำเร็จ แต่การบริหารไร่องุ่น การเก็บเกี่ยว บ่มไวน์ การคัดเลือกพันธุ์และดูแลต้นองุ่น การ
เพาะปลูกทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องที่เขาต้องศึกษาใหม่ ทำให้แบรดทุ่มเทกับงานมาก เขาเข้าไป
เรียนรู้งานจากทุกแผนกทุกคน ความจริงจังกับงานทำให้เขาไม่มีเวลาให้คู่หมั้นสาวมากนัก
ตะวันในฤดูใบไม้ร่วงลาลับขอบฟ้าในเวลาหกโมงเย็น ทิ้งแสงสีส้มอมชมพูทอทับหมู่แมกไม้
เขียวของป่าตัดกับใบสีเหลืองสลับแดงของต้นเมเปิ้ลและต้นองุ่นซึ่งถูกเก็บเกี่ยวจนหมด
อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นลงอย่างรวดเร็ว
แบรดกลับเข้าวิลล่าหวังพบหน้าคู่หมั้น เขาต้องทิ้งแม็กซ์ไว้ที่คอกม้าหลังอยู่กับมันทั้งวัน ให้
มันติดตามเขาไปทุกที่ เขาพามันเดินเล่นหนึ่งชั่วโมงในตอนเย็น ให้อาหารและน้ำก่อนจะทิ้งไว้
กับม้าในคอกช่วงกลางคืน แอชลี่ย์ไม่เคยชอบสุนัขของเขาเลย และแม็กซ์เองก็ดูจะไม่ชอบ
แอชลี่ย์เช่นกัน อาจเพราะมันรู้สึกถึงความเป็นอริของฝ่ายมนุษย์ก็ได้
แม้แบรดจะคิดถึงสุนัขคู่ใจซึ่งเคยอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา แต่เขาก็ห่วงว่าแม็กซ์อาจกัด
คู่หมั้นสาวของเขาได้ในเวลาที่เขาไม่อยู่ด้วยและเธอไม่ทันระวังตัว เขาปลอบใจตัวเองว่า
อย่างน้อยเขาก็ได้อยู่กับมันทั้งวันอยู่แล้วในไร่
อีกอย่างครั้งก่อนที่เขาทิ้งแอชลี่ย์ไปรับแม็กซ์จากสนามบินโดยไม่บอกก่อนนั้น แอชลี่ย์โกรธ
เขาอยู่นานสามวันเต็ม และด้วยความรู้สึกผิดทำให้เขาต้องพยายามง้อเธอ กว่าจะทำให้แอชลี่ย์
หายโกรธได้ก็ต้องซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปมอบให้ที่บาร์ของเธอหลังจบการแสดงนั่นล่ะ แบรด
เริ่มสังเกตว่าแอชลี่ย์ดูจะชอบให้เขาแสดงความรัก ความหลงไหลในตัวเธอ หรือให้ความสำคัญ
ต่อหน้าธารกำนัลมากเป็นพิเศษ
อากาศที่ค่อนข้างเย็นทำให้แบรดแปลกใจที่พบคู่หมั้นเอนกายในชุดบิกินี่อยู่ริมสระว่ายน้ำหลังบ้าน
แม้จะมีเสื้อคลุมหนาทับอยู่ก็ตาม แอชลี่ย์กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางมีความสุข แต่ที่น่าแปลก
คือเธอรีบวางสายเมื่อเห็นเขา
“คุยอยู่กับใครหรือที่รัก” แบรดถาม พร้อมก้มลงจุมพิตริมฝีปากหญิงสาว
“เอ่อ..แจน แจนน่ะค่ะ โทรมาจากยุโรป”
“ไม่เห็นต้องรีบวางตอนเจอผมเลยนี่”
“ก็…” หญิงสาวยิ้ม ดวงตาหลุบต่ำ “แหมฉันพูดถึงคุณอยู่นี่นา จู่ๆ คุณเดินมาให้คุยต่อก็เขินแย่สิ”
“คุยถึงผมงั้นหรือ เรื่องอะไรล่ะ”
เธอเบะปาก “ความลับของผู้หญิง ไม่บอกหรอกค่ะ”
“ความลับอะไรกัน เราเป็นคู่หมั้นกันไม่ควรมีความลับแล้วนะ หรือคุณแอบสาธยายถึงบางอย่าง
ของผมให้เพื่อนคุณฟัง” เขาถามแล้วนั่งลงบนเตียงนอนเล่นริมสระน้ำข้างตัวเธอพร้อมดึงเธอ
ให้ขึ้นมานั่งซ้อนตัก
“ไม่เกี่ยวซะหน่อย นี่มันเรื่องเฉพาะสาวๆ นะ หนุ่มไม่เกี่ยว อุ๊ย…” เธอย้ำก่อนรีบคว้าโทรศัพท์แล้ว
เดินหนีเข้าไปในบ้านเมื่อมีสัญญาณเรียกเข้า “โทษนะคะที่รัก ฉันต้องรับสายนี้ เดี๋ยวฉันออกมาค่ะ”
แบรดขมวดคิ้ว บางอย่างในพฤติกรรมของแอชลี่ย์ดูมีพิรุธ เขาพยายามไม่คิดมากแต่ก็อดสงสัยไม่ได้
คืนนั้นหลังการแสดงความรักกันตามปกติ ชายหนุ่มลุกขึ้นไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะ ขณะที่คู่หมั้นสาว
ผล็อยหลับ ข้อความมือถือซึ่งเธอปิดเสียงไว้ปรากฏขึ้น ทำให้เกิดแสงสว่างวาบบนหน้าจอเป็นระยะ
อะไรบางอย่างทำให้แบรดตัดสินใจเดินไปมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แอชลี่ย์วางไว้ตรงหัวเตียง เป็นข้อ
ความจากหนุ่มนามฮิเด
‘ผมอยากกินคุณจะแย่แล้ว แม่แมวยั่วสวาท’
‘พรุ่งนี้เจอกันมั้ยคนสวย ผมมีเวลาชั่วโมงนึง’
จู่ๆ แอชลี่ย์ก็ตื่นลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีเขียวส่อแววงุนงงเมื่อแรกและแปรเปลี่ยนเป็นโกรธกริ้วในวินาทีต่อมา