อยู่ม.6ค่ะ เป็นลูกสาวคนเดียว ขออนุญาติระบายเป็นข้อๆค่ะ
1.พ่อแม่ด่าเราทุกวัน วันละหลายๆครั้ง คือบอกก่อนว่าการด่าทุกครั้งคือการรุมด่า ย้ำว่าทุกครั้ง เช่น ด่าว่าเราอ้วน เรื่องนี้เกือบทุกวัน ขอยกตัวอย่างคำพูด
แม่ : (อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา) ชั้นก็ว่าตอนเด็กๆชั้นอ้วน แต่ก็เคยไม่ใหญ่ขนาดนั้น ดูสิ น่าเกลียดจริงๆ
พ่อ : หาเสื่อผ้าใส่ก็ยาก ไม่อายเค้าหรอ ดูหุ่นอย่างกะช้างน้ำ
บางทีก็โดนด่าว่า หมูตอน ถ้าข้างบ้านหรือใครมาวิจารณ์หุ่นเรา กลับบ้านมาก็จะด่าราต่อค่ะ เรารู้สึกแย่กับเรื่องนีมาก คือเราหนัก 60 ก็รู้ว่าอ้วน ก็พยายามลด หาชุดใส่ยาก ไม่มีความมั่นใจ แล้วยิ่งต้องมาโดนด่าแบบนี้เกือบทุกวันนี่มันแย่นะคะ บางทีเราได้ยินพ่อแม่พูดเรื่องนี้ก็พยายามไม่ฟัง ไม่อยากได้ยินแล้วอ่ะ คือพ่อแม่ด่าจนเรารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาชีวิตของเรา

2.ทุกครั้งที่โดนด่า เราจะพูดอะไรไม่ได้เลยค่ะ ไม่ว่าจะอธิบายหรืออะไรก็ตาม เช่น เรื่องเราปริ้นงานดึก พ่อ : ตั้งนานไม่รู้จักทำ
เรา :เพื่อนเพิ่งส่งงานมาให้
พ่อ : ปากน่ะ ไม่ได้มีไว้เถียง
นี่เป็นกรณีเบอะๆ บางทีเราพูดไรนิดหน่อย โดนตบเลยก็มีค่ะ

3.เรื่องความหวังพ่อแม่นี่มีอยู่แล้ว
-เรียนต้องได้ 3.75 ขึ้น
-บังคับให้เราวิ่งเครื่องวันละ 500 แคลทุกวันค่ะ เราเหนื่อย เราเบื่อ เราไม่อยากวิ่ง จะโดนด่าว่าอ้วน โง่  แล้วก็โดนบังคับไปวิ่งเหมิอนเดิม
-ตอนม.ต้นบังคับให้โดดเชือกวันละ 1200 (พูดจริงๆนะคะ ปิดเทอมโดดทุกวัน จนตอนนี้เราปวดเข่าบ่อยๆ ไม่รู้เกี่ยวไหม)
-มหาลัยต้องติดตามที่บอก ถ้าไม่ติดอายเค้า 《แม่บอกอย่างนี้

4.ทุกครั้งที่เราโดนพ่อแม่ด่า หรือเราเห็นพ่อแม่โกรธเมื่อไหร่ เราจะระแวงกลัวว่าจะลงไม้ลงมือกับเราตลอดค่ะ คือตั้งแต่เด็กจนม.6 ก็ยังไม่การตบ ตี ถีบ เหมือนเดิม
จำได้ว่าตอนเด็กๆสมัยประถม
-เคยโดนรีโมตตบหัว(อย่างแรง หัวอื้อ) เพราะนอนดึก
-โดนขังนอกห้องเพราะโกหก
-โดนตบหัว(อย่างแรง) เพราะตดตอนกินข้าว
-โดนทุบหลัง/ตบหลัง เพราะเถียงแม่
-โดนตบหน้าเพราะพูดไม่มีหางเสียง
-โดนเอาไม้ตีขาเพราะกินข้าวเหลือ
จำได้แค่นี้ จนล่าสุด
-ตอนม.5 โดนพ่อด่า และไล่ถีบเพราะพูดไม่มีหางเสียง ถีบคือถีบจริงๆค่ะ เหมือนคนคุมสติไม่อยู่ถือกาแฟแล้วพยายามจะถีบ กาแฟหกเลอะเทอะก็ไม่สนใจ ยังเอาขามายันเราค่ะ

**ทุกครั้งที่พ่อด่านี้คือด่าด้วยคำหยาบแทบทุกครั้งที่ฟังแล้วสะเทือนใจ เช่น[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไอ้ เอ้ย สัส เอ้ย ไอ้ควาย โง่ ใช้กับเราทั้งหมดค่ะ
โดนด่าร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทุกวันนี้น้ำตาจะไหลเรายังไม่อยากให้มันไหล ไม่อยากแสดงความอ่อนแอ อยากให้รู้ว่า
"โดนด่าจนด้านชาแล้ว มากกว่านี้ก็โดนมาแล้ว"
แล้วน้ำตาก็จะหยุดไหลเองค่ะ
เราโดนทั้งด่าทั้งลงมือจนคิดว่าเป็นโรคประสาทรึยัง  เราจะคิดอยากหนีออกจะบ้าน แต่ก็แค่คิดทุกครั้งแค่ คิดตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่

5.ทุกวันที่รร.เลิก เราจะไม่อยากกลับบ้าน(แต่ก็ต้องกลับตรงเวลาตลอด) ไม่อยากกลับจริงๆ จนหลายๆครั้งเราคิดอยากอยู่หอ(เพราะบ้านไกลรร.ด้วย)แต่แม่ไม่ให้แน่นอน ที่เราไม่อยากกลับบ้านไม่ได้หมายความว่าไม่รักพ่อแม่ หรือไม่อยากเจอพ่อแม่นะคะ แต่มันไม่อยากกลับจริงๆ กลับไปก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ โดนด่า ทำตามกรอบที่วาง นอน ตื่นมา ไปรร. แต่ละวันผ่านไปแบบไม่มีความสุข

6.ทุกอย่างคือ โดนรุมด่าคนเดียว รับอยู่คนเดียว รับจนล้น ไม่มีที่ระบาย เราพยายามจะไม่ร้องไห้ให้ใครฟังเพราะมันเป็นปัญหาเราตั้งแต่เด็ก ปัญหาลึกซึ้งที่เล่ายังไงก็ไม่มีวันหมด แต่วันนี้คือทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
วันนี้ขอระบายลงพันทิป เราเล่าเท่าที่ตอนนี้นึกออก ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ได้ระบายแล้วโล่งขึ้นเยอะ
สุดท้ายนี้ขอบอกว่ารักพ่อแม่ แต่วันนี้แค่ขอระบาย