คิดว่าเป็นกรรมก็ถูกแล้ว แต่ยังไม่ถูกคือใจยังไม่ยอมรับตามที่เราคิด ถ้าใจยอมรับได้จริงเราจะไม่ทุกข์ อย่างมีคนเคยทำร้ายเรา แทนที่จะไปคิดย้อนหลังแล้วโกรธไม่หาย แต่ถ้าเรายอมรับว่าเป็นกรรม เออหวะ ในอดีตเราคงเคยทำเขาไว้ เขามาเอาคืนไปแล้ว จบๆกันไปละกัน ใจมันจบแค่นี้เลย ไม่มีอะไรให้ฟุ้งต่อจนใจต้องเดือดร้อน จะโกรธเงียบหรือแสดงออกก็คือโกรธเหมือนกัน อย่างกรรมฐานที่เอามาปราบพวกโทสะจริต ถ้าพวกเงียบๆ เหมาะแก่การพิจารณาใคร่ควรต่างๆนะ พวกนี้คิดเก่ง ถ้าพวกแสดงอาการออกมาเลย กสิณสีทั้ง4 หรือวรรณกสิณจะเหมาะแก่การระงับโทสะได้ดี อย่างผมก็พวกโทสะจริตแบบแสดงอาการ ใครมายั่วผมฟัดเลย แล้วถ้าผมรู้ตัวว่าถ้าโกรธแล้วใจเราเดือดร้อนแน่ ผมก็จับภาพพระแล้วภาวนาจับลมหายใจเลย เดี๋ยวก็หาย เรื่องอะไรที่มากระทบใจ เราก็ยอมรับให้ได้ว่ามันเป็นกรรมนะ เราเคยไปทำเขาก่อนนี่หว่า ถ้ายอมรับตามที่พระพุทธเจ้าท่านสอนได้ก็จบเลย