ไดอารี่หมอดู โดย คุณหมอพีร์ ค่ะ   

จาก หนังสือธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ 183 ค่ะ


ตุลาคม ๒๕๕๖

   สวัสดีค่ะทุกคนที่อ่านไดอารี่หมอดู   

อาทิตย์นี้เอาบุญมาฝากทุกคนเหมือนเดิมค่ะ วันจันทร์ฝนตกหนักทำให้กับข้าวพระน้อยไปด้วย วัดที่ทำกับข้าวไปถวายมีพระ 12 รูป กับข้าวที่ทำไปวันนั้นคือแกงจืดเห็ดสามอย่าง ส้มตำไทย และไข่เจียวใบโหระพา อาหารหมดเกือบทุกอย่างเลยค่ะ ส่วนอีกวัดหนึ่งทำส้มตำไทยถาดใหญ่ ไก่ทอด ข้าวเหนียว พอยกออกมาทั้งส้มตำทั้งไก่หมดเลยค่ะ อนุโมทนากันนะคะ

อาทิตย์นี้ถ่ายรูปมาให้ดูหนึ่งวัดค่ะ



ช่วงนี้ใกล้ออกพรรษา ที่บ้านและกลุ่มเพื่อนๆกำลังเตรียมออกโรงทานกันค่ะ ปีที่แล้วออกโรงทานเป็นบะหมี่เกี๊ยวกับทอดมัน สนุกมากเลย ที่บ้านลำปางอาทิตย์นี้มีงานบุญใหญ่ แม่เตรียมของทำบุญมาเป็นอาทิตย์แล้ว

พอพูดถึงที่บ้านทำให้นึกถึงสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง เขาทั้งสองเป็นคนที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน แถมชาวบ้านจะมองทั้งคู่ว่ามีภาวะทางจิตไม่ปกติเรื่องการสื่อสารกับคนในหมู่บ้าน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาแตกต่างกับคนในหมู่บ้านมากคือ เป็นคนที่ตั้งใจทำบุญ ทุกครั้งที่มีงานบุญของหมู่บ้าน สังฆทานของเขาจะเยอะและมีแต่ของดี แถมเวลาเสียบปัจจัยจะมียอดเงินเป็นแบงค์ห้าร้อยหรือแบงค์พันตลอด จำได้ว่าตอนพีร์เด็กๆ ประมาณยี่สิบปีที่ผ่านมา เงินห้าร้อยถือว่าเยอะมาก การดำรงชีวิตของเขาโดยปกติเรื่องอาหารการกินก็ปลูกเองทำเองไม่ต้องซื้อ ส่วนอาชีพที่ทำเงินคือเก็บของป่ามาขาย พอถึงเวลาทำบุญทั้งคู่ไม่มีความตระหนี่เลย น่าอนุโมทนาเป็นที่สุด ทุกวันนี้ทุกครั้งที่มีงานบุญเขายังเป็นอย่างนั้นอยู่เสมอค่ะ และอีกสิ่งหนึ่งที่เขาทั้งคู่ชอบทำคล้ายกันคือ การถือศีลแปดในวันพระ ชาวบ้านชอบว่าพวกเขาไม่ปกติ พอโตมารู้เลยว่าที่ไม่ปกติคือชาวบ้าน เขาคิดว่าสามีภรรยาคู่นี้ไม่ปกติเพราะชาวบ้านเขาไม่ทำกันแบบนี้

พอพูดถึงเรื่องที่บ้าน นึกถึงอีกเรื่องคือเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งที่ติดเชื้อเอชไอวี ที่เคยเขียนไว้ในไดอารี่หมอดูฉบับก่อนหน้านี้หลายปีเหมือนกัน เธอกลับไปอยู่ที่บ้านเพราะอาการไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ทานข้าวไม่ได้เลย ช่วงนี้โชคดีได้อ่านเสียดายคนตายไม่ได้อ่าน ตอนเกิดใหม่ในสวรรค์ พอดีเลยค่ะเลยคิดจะช่วยเขาในช่วงสุดท้ายของชีวิต

ตอนนี้เธอเดินไม่ได้แล้วพีร์เลยโอนเงินให้แม่เตรียมสังฆทาน นิมนต์พระให้มารับสังฆทานที่บ้านให้ได้ทุกอาทิตย์ และพยายามโทรไปคุยด้วยเรื่อยๆ เธอมีห่วงเรื่องเดียวคือลูกสาว ตอนนี้น้องอายุสิบสี่แล้ว ถ้าเธอจากไปเขาจะเหลือตัวคนเดียว พีร์พยายามพูดให้เขาไม่ต้องห่วงเพราะตอนนี้ลูกสาวเธอทำอะไรที่เลี้ยงตัวเองได้แล้ว แถมยังเก็บเงินเป็น และรับปากว่าจะเป็นคนช่วยดูแลต่อให้เพื่อไม่ให้เพื่อนรู้สึกห่วงหนัก เพื่อนคนนี้พีร์เคยพาฟังธรรมมาแล้วก่อนที่จะป่วย เคยมาพักบ้านที่ปฏิบัตธรรมเป็นอาทิตย์ จิตใจเธอพร้อมตายได้ไม่มีความกลัว เลยคุยได้ง่าย พยายามเล่าเรื่องราวบนสวรรค์ให้เขาฟังว่ามีความน่าอยู่ยังไงบ้าง แถมยังบอกว่าอยู่บนนั้นสามารถเห็นลูกเธอได้ด้วย พอพูดถึงตรงนี้เธอให้ความสนใจดี เธอเปรยๆออกมาว่านึกถึงตอนที่มาอยู่ที่ปฏิบัติธรรม นึกถึงการทำกับข้าวไปวัดทุกอาทิตย์ จิตใจเธอมีความสุขมาก เรารู้สึกว่าความสว่างแบบนี้ถ้าเป็นอย่างนี้อย่างต่อเนื่องน่าจะดี ช่วงนี้เลยพยายามโทรหาเธอเรื่อยๆ

อาทิตย์ที่ผ่านมาลูกสาวเธอกลับบ้านเพราะปิดเทอมแล้ว รู้เลยว่าถ้ากลับไปเจอแม่ต้องร้องไห้พูมฟายแน่ๆ เพราะไม่ค่อยจะโทรหาแม่ คุยกันทีไรจะร้องไห้ตลอด เลยสอนเขาว่าอย่าร้องไห้ให้แม่เห็นเด็ดขาดนะ มันเป็นการทำร้ายแม่ ทำให้แม่ไหลลงต่ำนะ ถ้าเจอกันแล้วอยากร้องไห้ให้ทำเป็นเดินออกข้างนอกแทน ทำตัวเองให้เข้มแข็งไว้ ให้แม่เห็นว่าตัวเองพึ่งพาตัวเองได้ เธอทำได้จริงๆค่ะ เพื่อนเล่าให้ฟังว่าลูกกลับมาหาโตขึ้นจริงๆ ปรนนิบัติดูแล เอากระโถนอุจจาระปัสสาวะไปทิ้งให้แม่ทุกเช้า เธอเล่าด้วยความภูมิใจว่าลูกโตขึ้นจริงๆ พอเธอพูดอย่างนี้มันทำให้รู้สึกหมดห่วงไปอีกอย่าง ตอนแรกกลัวว่าถ้าถึงเวลาลูกเธอต้องกลับกรุงเทพฯ สองคนแม่ลูกต้องห่างกันอีกครึ่งปี และเธอไม่สามารถตามไปอยู่กับลูกได้ อาจจะทำให้จิตเธอเสียหาย แต่เห็นเพื่อนคิดได้แบบนี้แล้วเลยมั่นใจว่าไม่เป็นอะไรแน่ๆ แถมแม่พีร์ยังรับเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญเรื่องสังฆทาน เลยมีเรื่องให้ดีใจสองต่อค่ะ

เราสามารถดูแลคนป่วยใกล้ตัวได้ แต่คนดูแลต้องมีจิตใจที่เข้มแข็ง ลองหาข้อมูลเพิ่มเติมในการพัฒนาตัวเองเพื่อช่วยคนใกล้ตัวดูนะคะ แนะนำ “เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน ตอนเกิดใหม่ในสวรรค์” ค่ะ