เหตุการณ์คร่าวๆ มีอยู่ว่า
หลายวันก่อน เราทะเลาะกับแฟนเรา แต่ความผิดมันเกิดจาก การที่เราไม่รับโทรศัพท์เค้า เค้าเลยโทรเข้าเบอร์บ้านเรา
แต่ญาติเรารับ แล้วเกิดความรำคาญ เลยสั่งสอนไปนิดนึง
พอเรารู้เรื่อง วันนั้นเราโมโหมาก ก็เลยบอกเลิกแฟนไปเลย ด้วยเหตุผลที่ว่า เราอยากได้ความเป็นส่วนตัว และโกรธด้วยที่โทรเข้าบ้าน
(บ้านเรามีคนป่วยนอนอยู่ค่ะ วันนั้นก็โดนญาติสั่งสอนนิดหน่อยเช่นกัน อารมณ์เลยเฟลมาก)
วันต่อมา แฟนเราไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมาที่บ้านเรา เค้ามาขอโทษ ขอขมากับทางญาติๆของเรา พร้อมกับสัญญาว่าจะไม่ทำอีก
(แฟนเราเองก็ค่อนข้างใจร้อนมาก แต่ช่วงหลังมานี้เค้าลดลงมาเยอะมากๆเลยค่ะ คำหยาบ หรือน้ำเสียงเกรี้ยวโกรธ จะไม่มีเลย)
ญาติเรา มาบอกว่า เค้าชอบแฟนเรานะ ทำผิด แล้วมาขอโทษ มาได้ถึงขนาดนี้ เค้าคงรักเราจริงๆ ดูแลกันให้ดีนะ
เราเองที่ผิด ก็เลยยอมลดฟอร์มตัวเองลง แล้วเข้าไปขอโทษเค้าเหมือนกัน สัญญาเช่นกันว่าจะปรับปรุงตัว แล้วเราก็ดีกัน

พอแม่เราทราบว่า แฟนเราเข้ามาขอโทษญาติๆ แม่เลยโมโหหนักมาก พาลใส่แฟนเราว่าทำไมไม่มาขอโทษแม่ด้วย
แฟนเราก็เคยมีกิริยาไม่ดีกับแม่มาก่อน (เราได้สอบถามทางแฟนเราอย่างเป็นกลางที่สุด ได้คำตอบว่า เค้าไม่เคยพูดไม่ดีกับแม่เรา แต่สิ่งที่เค้าพูดไป *มาจากกระทู้ที่แล้วของเรา* มันจี้จุดแม่ และทำให้แม่เราเกลียดแฟนเราจนถึงปัจจุบันนี้)
แม่เราใช้สรรพนามแทนตัวแฟนเราว่า มัน + ด่าแฟนเราว่า I สัตว์...เราฟังแล้วถึงกับอึ้งเลยล่ะค่ะ ไม่เคยคิดเลยล่ะว่าจะออกมาจากคนเป็นแม่
และที่สำคัญยิ่งกว่า คือ เราถูกคนเป็นแม่ ตราหน้าว่า เด็กอกตัญญู เพียงเพราะคอยแก้ต่างให้แฟนเรา ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้แก้เลย
แต่เป็นเพราะสิ่งที่แม่เราพูด มันเป็นสิ่งที่เค้าคิดเองทั้งหมด

หลังจากการสนทนาของแม่และเรา จบลง
เราตัดสินใจที่จะไม่ช่วยแม่ที่ทำงานอีก เพราะเราทนอยู่สภาพนี้ไม่ไหวค่ะ สภาพจิตเราย่ำแย่มามากพอแล้ว
เราอาจจะไม่ตัดขาดหรอกค่ะ ทราบดีว่ายังไงเขาก็มีพระคุณต่อเรา แต่คงขอแยกกันอยู่ แยกกันใช้ชีวิต เพราะแม่เรามีครอบครัวใหม่ เราคือลูกติด
ส่วนเรื่องแฟนเรา เราก็บอกเค้าไปว่า ถ้าวันไหนพร้อม อยากให้เข้าไปหาแม่ ขอโทษท่าน สำหรับทุกเรื่อง แล้วก็จะขอออกมาใช้ชีวิตเอง

ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบบรรทัดนี้นะคะ