หากเราเป็นโรคที่รักษาไม่หาย และต้องเจ็บปวดจากบาดแผลของโรคนั้นทุกวัน เราจะมีวิธีคิดอย่างไรเพื่อไม่ให้เป็นทุกข์ครับ?
             ผมเคยเห็นกรณีดังกล่าว ทั้งญาติผมเอง (อัมพาต) และล่าสุดกับเพื่อนสนิท (มะเร็งระยะสุดท้าย) ทำให้ผมคิดว่าเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าต้องทนเจ็บอยู่กับมันทุกวัน เราจะยอมรับกับเรื่องธรรมดานี้ได้อย่างไร?
             สมมุติว่าเกิดกับเรา จะมีหลักธรรมที่ทำให้จิตว่างหรือไม่ เราจะมองโลกในแง่ดีได้อย่างไร และเป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน...