พิจารณ์ตามเอ่ยอ้าง     กรองคำ
รักก่อพิษเกิดจำ          ยิ่งแล้ว
แสบสันต์ย่อมระกำ      หวนคร่ำ
ครวญพร่ำจิตแน่แน่ว    แล่นล้าง เอาคืน

มาจะกล่าวบทไป                          ถึงนางในละครรำคือตัวข้า
นามอุบลแห่งกรุงอโยธยา               บัวสล้างตรึงตรากลางสายชล
ชีวิตครึ่งมอบไว้แก่ละคร                อีกครึ่งผ่อนแน่วแน่ไม่สับสน
จึ่งมอบแด่สามีจากเบื้องบน           สุขล้นพ้นด้วยรักไม่อัปรา

ในวันหนึ่งข้าศึกเกิดประชิด           ให้ตัวข้าแน่นจิตเป็นหนักหนา
ไม่รู้เรื่องราวใดแต่ไรมา                ถูกปิดตาปิดหูอยู่ในเรือน
อุบลบัวดอกน้อยลอยละล่อง           ตามครรลองเขาขีดให้ฝืดเฝือน
หากเพราะรักจึงไม่เคยแชเชือน      จึงติดตามไม่เคลื่อนคล้อยห่างไป

ถึงน้อยใจไม่เคยมีคำบ่น                มิเคยนึกถึงเล่ห์กลแต่หนไหน
มีแต่รักศรัทธาและเชื่อใจ               ที่ทำให้ข้าเป็นอยู่เช่นนี้
คำสาบานเกิดก่อด้วยร้อยเล่ห์          จึงหักเหชะตาคิดถ้วนถี่
เขาผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี                   ไม่ใยดีถึงเมียวายชีวา

จินตะหรารำพึงไว้เช่นไร                จะมีใครได้แค้นเหมือนอกข้า
ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา                จึงมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์
ถูกจองจำช้ำชอกด้วยคำมั่น           ไม่รู้ทันจึงซ้ำระกำจิต
ไม่เห็นเดือนแลตะวันทั้งชีวิต           เพราะสิ้นคิดครานี้ไม่โทษใคร

ปรารถนาจากเบื้องอนธกาล           ทวารบาลโลกวิญญาณข้าขอไซร้
อยุติธรรมข้าได้รับขอคืนไป           ด้วยแรงแค้นเผาไหม้ในวิญญา
จักติดตามให้เขารับโทษทัณฑ์         ความเชื่อมั่นและความรักเสน่หา
ที่แปรเปลี่ยนเป็นความแค้นสุมอุรา    ถึงเวลาที่ข้าจักเอาคืน




#ทีมคุณอุบล
#ทีมคุณสโรชินี