ฉันคิดซ้ำๆอยู่ทุกวันว่าทุกวันนี้ฉันมีความสุขจริงๆหรอ
สร้างสิ่งต่างๆมากมาย
ที่ทำให้คนรอบข้างเห็นแล้วอิจฉา
แต่บางทีต้องแลกกับน้ำตาที่เสียไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ทุกเช้าที่ตื่นมา...
ฉันยังเปิดฟังวิทยุในโทรศัพท์เหมือนเมื่อก่อน
เพลงเศร้าที่ฟังในแต่ละวันมันทำให้ฉันยิ่งคิดอยู่ในใจ
คิดว่าสิ่งที่ฉันเลือกเดินออกมาจากวันนั้น...
ฉันเพียงแค่คิดว่าเดินออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง
และคิดว่าเธอจะมาง้อ มาทำเซอร์ไพร์ขอคืนดี
ฉันก็รอผ่านไปวันแล้ววันเล่า...
มีคนเข้ามาคุยกับฉันมากมาย
จนมีผู้ชายคนนึงก้าวเข้ามา
เค้าเหมือนจะเติมเต็มส่วนที่ขาดไปในตอนนั้น...
ส่วนเธอเอง...ที่ค่อยๆหายไป
จนเหมือนไม่ใส่ใจฉันในตอนนั้น
มันก็ทำให้ฉันคิดว่าเธอคงมีใคร
คงใครที่มาดูแลเอาใจใส่เธอ
จนทำให้เธอไม่มาง้อ..
เธอเพียงแค่โทรและส่งข้อความมา
แต่ตัวฉันหวังอยู่ตลอดว่า...
ระยะทางเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว
ยังไงเธอก็ต้องมาหา...แต่เปล่าเลย
เธอไม่มา...
ฉันจึงตัดสินใจว่าจะเดินออกมาจากที่ตรงนั้น...
ฉันเริ่มที่จะคุยกับคนใหม่
ที่ผ่านเข้ามาแล้ววันนึงก็เจอคนนี้
ฉันเลยคิดว่าจะลองคบ
เพราะตอนนั้นฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาเป็นเดือน
พอฉันตัดสินใจคบกับคนใหม่...
เธอกลับมาตามหา...จะมาตามฉันกลับไป
บอกเลยว่าตอนนั้นในใจมันรู้สึกแย่มาก
เพราะตอนที่ฉันหายไปเดือนเต็มๆ
เธอไม่เคยคิดที่จะมาง้อ
คือไม่มาหาไม่มาเจอฉันสักครั้ง
ทั้งที่ระยะทางเราห่างกันแค่นี้
เพราะเมื่อก่อนตอนเรียนมหาลัย
เธอยอมนั่งรถหลายชั่วโมงเพื่อมาง้อฉัน
แต่ตอนนี้กลับไม่มา...

ฉันคบกับเค้าคนใหม่เพื่อเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ...
เพื่อคิดว่าจะสร้างความทรงจำใหม่
มันยากมากเลยล่ะเธอรู้รึป่าว...
ยากถึงขั้นฉันเคยเรียกชื่อเค้าเป็นชื่อเทอด้วยซ้ำ
ฉันพยามที่จะเดินออกมาให้ไกล
เปลี่ยนเบอเปลี่ยนอะไรต่างๆมากมาย
เพื่อที่คิดว่าจะไม่คิดถึงอดีต
แต่ฉันก็ทำไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะ...
อย่างเช่น...
รูปถ่ายในเฟสบุ๊คที่เธอไม่เห็นมันแล้ว
ที่เธอคิดว่าฉันลบมันทิ้งไป
แต่เธอรู้มั้ยว่าฉันไม่เคยลบมันเลย..
แค่ตั้งค่าให้เห็นแค่ฉันเห็นคนเดียว
แล้วความทรงจำวันนั้นในอดีต...
ก็คอยเตือนฉันอยู่ทุกวัน
รูปถ่ายสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆในชีวิตประจำวัน
มันก็ยังเป็นอะไรเดิมๆ...
เปิดตู้เย็นออกมาก็เจอตุ๊กตาน้ำตาลปั้นที่สั่งทำ
ที่ปักในเค้กวันเกิดของเธอมันก็ยังวางไว้ที่เดิม
เสื้อผ้าเธอ เสื้อคู่ของเรา
ทางที่ต้องผ่านที่ที่เธอเคยอยู่
เวลาเดินตลาดแล้วเจอของกินที่เธอชอบกิน
ฉันก็ยังจะซื้อมันไปให้แต่ฉันไม่ได้อยู่ในฐานะเดิมแล้ว
หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่มันทำให้คิดอยู่ตลอด
ที่เห็นแล้วคิดถึงมากที่สุด...หมีตู๋
ฉันนอนกับมันทุกคืนตื่นมาก็เจอมัน...

มีครั้งหนึ่งฉันเห็นเธอลงรูปคู่กับผู้หญิงคนนึง
ฉันเลยคิดว่าเธอคงเปลี่ยนใจไปแล้ว
แต่พอฉันมาเห็นอะไรที่เธอโพสลงในเฟสบุ๊ค...
ที่เกี่ยวกับเรื่องของเราที่บอกว่าเธอยังคงไม่ลืม
มันยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวด...
เจ็บปวดที่คิดว่าทำไมตอนนั้น...
ที่เราทะเลาะกันวันนั้น
ทำไมเธอไม่เชื่อใจฉัน...
เจ็บที่ทำไมเธอเดินหันหลังออกจากห้อง
เจ็บที่เธอไม่สนใจเสียงเรียกของฉันที่รั้งเธอ
เจ็บที่ทำไมตัวฉันเองตัดสินใจเป็นคนบอกลา
เจ็บที่ทำไมเธอไม่ยอมมาหามาง้อฉัน
เจ็บที่ทำไมฉันตัดสินใจมีคนใหม่
เจ็บที่ทำไมเธอเพิ่งคิดจะมาง้อในวันที่สายไป
เจ็บที่ตัวฉันเดินออกมาไกลจนกลับไปสู้หน้าไม่ได้
แล้วเจ็บที่สุดคือ...ทำไมฉันลืมเธอไปไม่ได้
ทำไมต้องยังร้องไห้ยังรู้สึกคิดถึง

สิ่งที่ฉันคิดว่ามีคนใหม่เพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาด
มันก็ทำให้มีความสุข..สุขในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ฉันเพิ่งรู้ว่าการเรียนรู้ใครสักคนมันยากแบบนี้
ฉันก็เพิ่งจะเข้าใจ...ในวันที่ฉันเริ่มต้นกับเค้า
เพราะตอนที่เราคบกันมันไม่เห็นยากขนาดนี้
ทำไมเราเข้ากันดีไปด้วยกันได้ตลอด
แต่กับเค้าทำไมฉันต้องพยายาม...
พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เค้าพอใจ
ซึ่งมันเหนื่ิอยที่ฉันต้องฝืนตัวเอง
เพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์ไว้
เพราะฉันกลัวเค้าจะทิ้งฉันไป

ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากเธอเอง
มาเจออะไรๆที่ไม่เป็นแบบที่คิด...
คงไม่มีใครทนฉันได้
แบบที่เทอทนฉันมา...
ทนมานานจนไม่คิดว่าเธอจะทนได้
ยิ่งพอเค้าทำให้ฉันเจ็บฉันยิ่งรู้สึกแย่...
รู้สึกเกลียดตัวเองที่เลือกทางให้มาเจอแบบนี้เอง
ฉันเคยพูดประโยคนึงออกไปกับเค้าคนนั้น...
มันคงเป็นความรู้สึกที่ฉันเก็บไว้
ฉันบอกเค้าไปว่า...
ตลอดระยะเวลา8ปีที่เราคบกัน
เธอไม่เคยทำให้ฉันเสียใจขนาดนี้

แต่ที่ฉันพิมพ์เล่าเรื่องราวนี้ลงไป...
ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาสงสารนะ
ฉันเพียงแค่อยากบอกเธอ
ว่าวันนี้ฉันรู้แล้วว่าตอนนั้นเธอรักฉันแค่ไหน
มันเทียบกันไม่ได้จริงๆ
วันนี้ถึงเธอจะรู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว
หรือแม้แต่...ต่อให้ตัวฉันยังรู้สึกกับเธอ
ฉันก็ไม่กล้ากลับไปเป็นแบบเก่า
ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ...
มันดีมากมากเกินกว่าคนแบบฉันจะกลับได้
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นของเธอเหมือนวันนั้น...
เหมือนวันที่เราเจอกันครั้งแรก
แต่ฉันเป็นของคนอื่นไปแล้ว
ถึงแม้ว่าในอดีต...
ในตอนนั้นฉันเป็นของที่มีค่าเธอดูแลรักษาอย่างดี
แต่ตอนนี้...
ฉันกลับเป็นของที่ไร้ค่าสำหรับคนอื่น
เค้าไม่เคยรักษา มองข้ามความรู้สึกฉันไปตลอด
แต่ฉันไม่อยากไปเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว
ฉันได้แต่หวังว่าคนนั้นจะเห็นค่าฉันในสักวันนึง
มันอาจจะมีวันนั้นหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้

ฉันหวังแต่ว่าสักวันนึง...
เธอต้องเจอคนที่ดีไม่ทำให้เธอเสียใจ
ฉันพูดกับพี่ที่ทำงานตลอดว่า...
ถ้าใครที่ได้แต่งงานกับเธอ
ต้องเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดแน่ๆ...
เพราะเธอคงจะดูแลอย่างดี
เธอไม่ได้ร่ำรวย...
แต่เธอไม่เคยปล่อยให้ฉันลำบาก
เธอคอยดูแลเอาใจใส่ตามใจจนฉันเคยตัว
จนบางครั้งทำนิสัยแย่ๆกับเธอ
แต่เธอไม่เคยบ่นเธอยอมฉันทุกอย่าง

ฉันเคยคิดนะว่า...
ฉันอยากกลับไปคุยกับเธอ
อยากเป็นคนดูแลเธอให้เธอดูแล
อยากซื้อขนมซื้อของกินไปให้...
อยากเป็นเพื่อนถ้าเธอยังอยากจะเป็น
แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น
ฉันไม่กล้าสู้หน้าเธอด้วยซ้ำ
แค่ได้ยินเสียงมันยิ่งทำให้ใจคิดวกไปแต่เรื่องวันเก่า
แล้วก็คิดโทษตัวเองอยู่อย่างนั้นทุกวัน
นี่คงเป็นความรู้สึกที่ฉันนั่งพิมพ์ออกมาจากใจ
เป็นเรื่องราวที่อยากเล่าอยากบอก
อยากอธิบายความรู้สึก
นั่งพิมพ์มาจนถึงตอนนี้เธอคงรู้ว่าสภาพฉันเป็นยังไง
แค่ได้ยินเสียงวันนั้นฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจริงๆ
ฉันคงยังไม่แข็งแรงพอที่คุยกับเธอได้เลย

ฉันหวังว่าเธอคงมีความสุขนะ
ฉันยังรู้สึกเหมือนวันเก่าๆ
ถึงตอนนี้ฉันเองจะไม่ได้อยู่ในสถานะเดิม
แต่มันก็อยู่ข้างในใจข้างในความคิดที่มันไม่เคยลืม
เพลงที่ฉันฟังแล้วคิดถึงเธอคือเพลงช่วงที่ดีที่สุด
ถ้าเธอได้อ่านข้อความนี้ของฉันจนถึงตอนนี้
เธอโพสเพลงนี้ลงไปนะให้ฉันเห็นว่าเธอรับรู้มันแล้ว
ขอบคุณทุกความรู้สึกดีๆที่มีให้ฉันขอบคุณจากใจ
ฉันคงไม่มีวันลืมเธอไปจากใจจริงๆ
เสียใจที่ตอนนี้ฉันทำได้แค่เป็นเส้นขนานไปกับเธอ
วันไหนที่ฉันเข้มแข็งกว่านี้
ฉันก็ยังอยากคุยกับเธอนะ
แต่วันนั้นเธออาจจะไม่อยากคุยกับฉันแล้ว

ขอบคุณที่เคยเดินร่วมทางกันมานาน
ถึงแม้ว่าวันนี้เราไม่ได้เดินด้วยกันแล้ว
แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะเลิกคิดถึงเธอนะ

ยังห่วงเสมอ...N...