เราตั้งกระทู้นี้เพื่อรู้สึกผิดต่อผู้ชายคนหนึ่งที่เราเคยได้มีโอกาสรู้จัก และ รักเขามาก เขาซึ่งเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเรายามเจอที่เจอเรื่องร้ายอะไร เขาจะยังอยู่ข้างเราตลอดเวลา จนทำให้เราอุ่นใจที่จะมีเขาอยู่ข้างๆกันตลอดเวลา เราตัดสินใจที่จะมาอยู่ด้วยกัน ซึ่งในตอนนั้นเองฉันมั่นใจในตัวของเขามากว่าต่อให้ไม่มีใคร แต่ขอให้มีแค่เขาก็พอ นั่นคือเพียงพอแล้ว
เราได้คบกันเพราะเราเป็นเพื่อนกันในเฟส เราเริ่มรู้สึกดีต่อกันเรื่อยๆ จนวันนึงที่เรามีปัญหา เราแค่ต้องการใครสักคนหนึ่งที่จะสามารถเข้าใจในตัวเราได้ เราจึงตัดสินใจที่จะคบเป็นแฟนกัน เเรกๆเรารู้สึกดีกับเขามาก เรารักเขาทุกวัน เราดีใจที่ในทุกๆครั้งที่ตื่นมาเขาคือคนที่เราจะเห็นเขาทั้งตอนที่ตื่นนอนและลืมตา เราอยู่ด้วยกันมาสักระยะจนปัญหาต่างๆมันเกิด เราเริ่มที่จะเรียนรู้ว่าคนที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนั้น เขาไม่ได้อยู่ด้วย " ความรัก " เสมอไป มันต้องมีองค์ประกอบหลายอย่าง ทั้งรูปแบบการใช้ชีวิต ความคิด เพื่อนฝูง นิสัย เหมือนยิ่งอยู่ด้วยกันไป เราไปทางซ้ายสุด แฟนก็จะขวาสุด เราไม่มีอะไรที่จะเข้ากันได้เลย และเมื่อเริ่มมีปากเสียงกัน จากแฟนคนดีคนเดิมของกันและกัน เรากลับเป็นใครก็ไม่รู้ที่ทำร้ายกัน เราทะเลาะกันรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันที่รุนแรงมากที่สุดคือวันที่เราทะเลาะกัน ฉันทำร้ายเขาจนเลือดตกยางออก เขาเสียใจมาก และวิ่งหายออกไปจากห้อง เราได้แต่ร้องไห้อยู่ในห้องอยู่กับความรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนที่รักไป จนวันนั้นเราตัดสินใจแล้วว่ายังไง สิ่งที่เราและเขาเป็นอยู่มันไม่ใช่ความรักอีกแล้ว มันคือ ความเห็นแก่ตัวของเราและความทรมานของเขา เขาคงไม่มีความสุขที่จะอยู่กับคนที่ทำร้ายเขา เราจึงเลือกที่จะเดินออกมาเพื่อให้ชีวิตของเขาได้ไปพบเจอสิ่งที่ดีขึ้น จนตอนนี้เวลาผ่านไป 1 ปี แล้ว เราก็ยังคิดถึงเขานะ เรารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่ทำ อย่างน้อยถ้าเขาผ่านมาเห็นกระทู้นี้ เราอยากบอกเขาว่าต่อให้ตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนแล้วก็ตาม เขาก็จะยังเป็นคนเดิมของเราอยู่ ถึงแม้ว่าเขาและเราอาจจะไม่ได้เดินไปตามอนาคตที่เคยฝันไว้ก็ตาม เราจะคอยเป็นกำลังใจให้เขาได้พบเจอสิ่งที่ดี เราจะยินดีกับทางที่เขาเลือกเดิน ราไม่อยากให้เธอต้องมาทนเจ็บช้ำเพราะเราอีกแล้ว ตั้งแต่เราแยกทางกันเราไม่เคยเอาเธอไปพูดในทางที่ไม่ดี เราจะบอกคนอื่นเสมอว่าเราเป็นคนผิดเอง เราอยู่กับความรู้สึกผิดที่ทำให้ชีวิตของผู้ชายดีดีคนหนึ่งต้องมาเสียทั้งเพื่อน เสียทุกอย่างไปเพราะผุ้หญิงอย่างเรา
จนถึงวันนี้แล้ว เราได้มีโอกาสพบเจอเธอเดินกับผู้หญิงอีกคน มันเหมือนในเอ็มวีนะที่รถค่อยๆผ่านหน้าเราไป แล้วมองเห็นเธอเดินกับคนนั้น คนที่เขามาแทนที่เรา ที่ตรงนั้นที่เคยเป็นของเรา ต่อให้มันจะผ่านมานานเป็นปีแล้วก็เถอะ จากเดิมเรื่องราวทุกอย่างที่เราทำท่าจะลืมมันได้ เรากลับต้องกลับมานับหนึ่งกับมันใหม่อีกครั้งเมื่อเจอเธอและเขา สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในการเป็นแฟนเก่า คือ " ต้องทนกับความรู้สึกเจ็บข้างในให้ได้เมื่อเห็นแฟนเก่าของเราเดินกับแฟนใหม่ " จากที่เรานิ่งเฉยกับเขา ตอนนี้เรากลับต้องมานั่งเสียใจ เรากลับต้องมานั่งคิดทบทวนเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาๆ กลายเป็นว่าจากคนที่เคยลืมได้ กลายเป็นคนที่ถูกรื้อฟื้นความจำขึ้นมาทำให้กลายเป็นไม่ลืมซะอย่างนั้น เราเสียใจทุกครั้งที่เห็นเขาตั้งสเตตัสถึงคนอื่นๆทั้งๆที่เราก็อยากเป็นคนนั้นที่อยากให้เขาตั้งสเตตัสให้ บางทีเห็นเขาขึ้นว่า คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงอะไรที่เก่าๆ เราก็อดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเรา ทั้งๆที่ในใจเราก็รู้อยู่แล้วว่ามันก็คงไม่ใช่ เรากลับมาโทษตัวเองกับสิ่งที่ผ่านมา เราอยู่กับความเสียใจใหม่ในความรักครั้งเดิมที่เราเป็นคนสร้างขึ้นเองอยู่เป็นเดือน จนตอนนี้เองเราก็ไม่รู้ว่าเราจะลืมเธอไปได้ไหม แต่ยังไงเราก็ยังดีใจที่อย่างน้อยในชีวิตหนึ่งเราได้รู้จักกับผู้ชายอย่างเธอ...
เราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร รัก คิดถึง เป็นห่วง ผูกพันธ์ หรืออยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม ?
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร แต่เราก็อยากให้เขารู้ไว้ว่า เราก็ยังห่วงเขามากเหมือนเดิม จนตอนนี้เราก็ใกล้จะเรียนจบกันแล้ว เราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกับเขาอีก เราได้หวังแต่ว่าขอให้เราทั้งคู่พบเจอแต่สิ่งดีดี ถึงแม้ว่าที่ผ่านมา เราอาจจะเจอเรื่องแย่มามาก แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด การที่เราได้อยู่กับเธอ เราได้เปลี่ยนเป็นคนที่ใจเย็น มองโลกใหม่มากขึ้น นี่คือสิ่งดีที่เธอมอบให้เรา ขอบคุณความลำบากที่เราเจอกันมา วันนี้ไม่มีแล้วเธอคนเดิมที่เมื่อเราถึงหอแล้วเปิดประตูไปจะเห็นเธอนั่งเล่นคอมอยู่ หรือ ไม่ก็ทำการบ้าน ไม่มีแล้วคนที่คอยช่วยเราติวหนังสือวิชาคำนวนที่มันยากๆให้ ไม่มีแล้วคนที่คอยอยู่ข้างกันมา ไม่มีแล้วคนที่คอยโทรหาเวลาเหงา ไม่มีแล้ว ไม่มีอีกแล้ว....
ความรู้สึกของฉันเมื่อคิดถึงแฟนเก่าอีกครั้ง....
เราได้คบกันเพราะเราเป็นเพื่อนกันในเฟส เราเริ่มรู้สึกดีต่อกันเรื่อยๆ จนวันนึงที่เรามีปัญหา เราแค่ต้องการใครสักคนหนึ่งที่จะสามารถเข้าใจในตัวเราได้ เราจึงตัดสินใจที่จะคบเป็นแฟนกัน เเรกๆเรารู้สึกดีกับเขามาก เรารักเขาทุกวัน เราดีใจที่ในทุกๆครั้งที่ตื่นมาเขาคือคนที่เราจะเห็นเขาทั้งตอนที่ตื่นนอนและลืมตา เราอยู่ด้วยกันมาสักระยะจนปัญหาต่างๆมันเกิด เราเริ่มที่จะเรียนรู้ว่าคนที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนั้น เขาไม่ได้อยู่ด้วย " ความรัก " เสมอไป มันต้องมีองค์ประกอบหลายอย่าง ทั้งรูปแบบการใช้ชีวิต ความคิด เพื่อนฝูง นิสัย เหมือนยิ่งอยู่ด้วยกันไป เราไปทางซ้ายสุด แฟนก็จะขวาสุด เราไม่มีอะไรที่จะเข้ากันได้เลย และเมื่อเริ่มมีปากเสียงกัน จากแฟนคนดีคนเดิมของกันและกัน เรากลับเป็นใครก็ไม่รู้ที่ทำร้ายกัน เราทะเลาะกันรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันที่รุนแรงมากที่สุดคือวันที่เราทะเลาะกัน ฉันทำร้ายเขาจนเลือดตกยางออก เขาเสียใจมาก และวิ่งหายออกไปจากห้อง เราได้แต่ร้องไห้อยู่ในห้องอยู่กับความรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนที่รักไป จนวันนั้นเราตัดสินใจแล้วว่ายังไง สิ่งที่เราและเขาเป็นอยู่มันไม่ใช่ความรักอีกแล้ว มันคือ ความเห็นแก่ตัวของเราและความทรมานของเขา เขาคงไม่มีความสุขที่จะอยู่กับคนที่ทำร้ายเขา เราจึงเลือกที่จะเดินออกมาเพื่อให้ชีวิตของเขาได้ไปพบเจอสิ่งที่ดีขึ้น จนตอนนี้เวลาผ่านไป 1 ปี แล้ว เราก็ยังคิดถึงเขานะ เรารู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่ทำ อย่างน้อยถ้าเขาผ่านมาเห็นกระทู้นี้ เราอยากบอกเขาว่าต่อให้ตอนนี้เขาจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนแล้วก็ตาม เขาก็จะยังเป็นคนเดิมของเราอยู่ ถึงแม้ว่าเขาและเราอาจจะไม่ได้เดินไปตามอนาคตที่เคยฝันไว้ก็ตาม เราจะคอยเป็นกำลังใจให้เขาได้พบเจอสิ่งที่ดี เราจะยินดีกับทางที่เขาเลือกเดิน ราไม่อยากให้เธอต้องมาทนเจ็บช้ำเพราะเราอีกแล้ว ตั้งแต่เราแยกทางกันเราไม่เคยเอาเธอไปพูดในทางที่ไม่ดี เราจะบอกคนอื่นเสมอว่าเราเป็นคนผิดเอง เราอยู่กับความรู้สึกผิดที่ทำให้ชีวิตของผู้ชายดีดีคนหนึ่งต้องมาเสียทั้งเพื่อน เสียทุกอย่างไปเพราะผุ้หญิงอย่างเรา
จนถึงวันนี้แล้ว เราได้มีโอกาสพบเจอเธอเดินกับผู้หญิงอีกคน มันเหมือนในเอ็มวีนะที่รถค่อยๆผ่านหน้าเราไป แล้วมองเห็นเธอเดินกับคนนั้น คนที่เขามาแทนที่เรา ที่ตรงนั้นที่เคยเป็นของเรา ต่อให้มันจะผ่านมานานเป็นปีแล้วก็เถอะ จากเดิมเรื่องราวทุกอย่างที่เราทำท่าจะลืมมันได้ เรากลับต้องกลับมานับหนึ่งกับมันใหม่อีกครั้งเมื่อเจอเธอและเขา สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในการเป็นแฟนเก่า คือ " ต้องทนกับความรู้สึกเจ็บข้างในให้ได้เมื่อเห็นแฟนเก่าของเราเดินกับแฟนใหม่ " จากที่เรานิ่งเฉยกับเขา ตอนนี้เรากลับต้องมานั่งเสียใจ เรากลับต้องมานั่งคิดทบทวนเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาๆ กลายเป็นว่าจากคนที่เคยลืมได้ กลายเป็นคนที่ถูกรื้อฟื้นความจำขึ้นมาทำให้กลายเป็นไม่ลืมซะอย่างนั้น เราเสียใจทุกครั้งที่เห็นเขาตั้งสเตตัสถึงคนอื่นๆทั้งๆที่เราก็อยากเป็นคนนั้นที่อยากให้เขาตั้งสเตตัสให้ บางทีเห็นเขาขึ้นว่า คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงอะไรที่เก่าๆ เราก็อดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเรา ทั้งๆที่ในใจเราก็รู้อยู่แล้วว่ามันก็คงไม่ใช่ เรากลับมาโทษตัวเองกับสิ่งที่ผ่านมา เราอยู่กับความเสียใจใหม่ในความรักครั้งเดิมที่เราเป็นคนสร้างขึ้นเองอยู่เป็นเดือน จนตอนนี้เองเราก็ไม่รู้ว่าเราจะลืมเธอไปได้ไหม แต่ยังไงเราก็ยังดีใจที่อย่างน้อยในชีวิตหนึ่งเราได้รู้จักกับผู้ชายอย่างเธอ...
เราไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร รัก คิดถึง เป็นห่วง ผูกพันธ์ หรืออยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม ?
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร แต่เราก็อยากให้เขารู้ไว้ว่า เราก็ยังห่วงเขามากเหมือนเดิม จนตอนนี้เราก็ใกล้จะเรียนจบกันแล้ว เราก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกับเขาอีก เราได้หวังแต่ว่าขอให้เราทั้งคู่พบเจอแต่สิ่งดีดี ถึงแม้ว่าที่ผ่านมา เราอาจจะเจอเรื่องแย่มามาก แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด การที่เราได้อยู่กับเธอ เราได้เปลี่ยนเป็นคนที่ใจเย็น มองโลกใหม่มากขึ้น นี่คือสิ่งดีที่เธอมอบให้เรา ขอบคุณความลำบากที่เราเจอกันมา วันนี้ไม่มีแล้วเธอคนเดิมที่เมื่อเราถึงหอแล้วเปิดประตูไปจะเห็นเธอนั่งเล่นคอมอยู่ หรือ ไม่ก็ทำการบ้าน ไม่มีแล้วคนที่คอยช่วยเราติวหนังสือวิชาคำนวนที่มันยากๆให้ ไม่มีแล้วคนที่คอยอยู่ข้างกันมา ไม่มีแล้วคนที่คอยโทรหาเวลาเหงา ไม่มีแล้ว ไม่มีอีกแล้ว....