เข้าเรื่องครับ
ผม ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ ที่เลิกเพราะไม่มีเวลาให้กัน เริ่มห่างเรื่อย ๆ ผมเป็นคนบอกเลิก
จนกระทั่งเธอมาขอคบ เพราะต่างคนต่างไม่มีใคร ปัญหาคือ ผมไม่มั่นใจในความแมนของตัวเอง
ผมรักทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ จิตใจ ความคิดทัศนคติ  ผมไม่ได้อยากคบเพื่อบังหน้าหรืออยากจะหลองผู้หญิงมาเป็นเครื่องมือ
ผมกลัวว่าถ้าสานต่อจนถึงขั้นแต่งงาน มีลูก ผมอาจจะทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ผมรับตัวเองไม่ได้
แต่ผมก้รักเธอ เพราะที่ผ่านมาเธอพิสูจน์ว่าเธอรักและห่วงใยผมมากแค่ไหน  ผมแค่อยากมอบความรักความห่วงใยให้เธอ เป็นคนรักที่ดี หัวหน้าครอบครัวที่ดี และพ่อที่ดีในอนาคต แต่มันติดตรงที่ความรุ้สึกบ้าบออะไรไม่รุ้ที่มันเกิดกับตัวผม เธอน่ารัก การงานดี วางตัวดีทุกอย่าง เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแม้แต่นิด แต่ทำไมเธอจะต้องมาเจอกับคนแบบผม
ผมอิจฉาหลายๆคู่ มีลูกๆน่ารักๆ
ระบายยังไง กับใคร ก้เกรงใจเค้า ปรึกษาก้ได้แค่ปรึกษาเพราะการตัดสินใจมันอยุ่ที่ผม
ยิ่งเธอทำดีด้วย ผมยิ่งเกลียดตัวเอง แต่จะบอกความในใจไป ก้กลัวเธอรับไม่ได้ อยากจะบ้าตาย