ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อตอนเช้าประมาณ 7:45นาฬิกาผมได้เดินเข้าไปใช้บริการเซ่เว่นแห่งหนึ่ง ตรงข้ามเดอะมอลล์บางกะปิ ตรงใกล้ๆทางโค้งแถววินมอเตอร์ไซ์ ขณะที่ใช้บริการนั้น ด้วยความเร่งรีบพร้อมของเต็มไม้เต็มมือ ก็รีบหยิบน้ำเต้าหู้และน้ำดื่มขวดนึงไปคิดเงินที่แคชเชียร์ ด้วยความที่ของเยอะมากและกระเป๋าเงินอยู่ในกระเป๋าช่องใส่หนังสือ ผมก็เลยหยิบหนังสือขึ้นมาและหยิบประเป๋าตังออกมาคิดเงิน และด้วยความโง่+ความปัญญาอ่อนของผม ผมก็ได้ทิ้งหนังสือการ์ตูนไว้แล้วเร่งรีบออกมา

รู้ตัวอีกทีก็ตอนอยู่มหาลัย ผมจึงรีบทำธุระที่มหาลัยจนเสร็จและรีบกลับมาที่เซเว่นเดิมแห่งนี้ ผมเดินเข้าไปหาพนักงาน และถามว่า

ผม: เอ่อขอโทษนะครับ พอดีคิดว่าลืมหนังสือไว้ที่นี่ตอนคิดเงิน ไม่ทราบพอจะเห็นมั้ยครับ

พนักงานได้ฟังคำถามและตอบกลับมาทันทีว่า
พนง:เอ่อไม่เห็นค่ะ ไม่มีนะคะ

ผม: เอ่อ ช่วยหาให้ผมก่อนได้มั้ยครับ คิดในใจ(จะให้ผมเดินไปหาคนอื่นและถามพนง.คนอื่นเองหรือ หรือจะให้ผมเข้าไปหาเองในแคชเชียร์หรือ?)

พนักงานก็เลยไปยืนเปิดๆสมุดแล้วหันกลับมาบอกผมว่า
พนง: เอ่อ ไม่มีนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ

ผม: เอ่ออ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ

เหตุการ์นี้เกิดขึ้นตอนที่ไม่มีลูกค้า และมีพนักงานเต็มแคชเชียร์
และด้วยความที่ผมเคยทำงานเป็นพนักงาน7-11ผมเลยสงสัยว่า
ทำไม พนง.ถึงไม่สอบถามพนง.คนอื่น และหาก่อน ถึงแม้จะเป็นของเล็กๆก็ตาม (เพราะตอนที่ผมทำงาน7-11 ลูกค้าทำของเล็กๆน้อยๆหาย ผมก็หาให้ลูกค้าก่อน ถ้าไม่มีจริงๆหรือสอบถามคนอื่นแล้วผมจึงบอกกับลูกค้าว่าไม่มี) แต่ก็เถอะด้วยความโง่ของผมเองจะเก็บเหตุการณ์นี้ไว้เป็นบทเรียน ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายและอ่านมาจนจบครับ ขอบคุณครับ