เเราไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องเป็นคนขี้กลัว กลัวไปหมดซะทุกอย่าง ขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเอง กลัวคนอื่นจะมองไม่ดี ไม่ว่าจะคุยกับใครจะรู้สึกเกร็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติ เขาถามอะไรก็นึกไม่ออกสมงสมองไปหมด ให้บวกเลข ณ เวลานั้นยังคิดไม่ถูก ทั้งที่ชอบคำนวณ มันตื่นเต้นไปหมดไปว่าจะคุยกับใครนอกจากคนในครอบครัวและเพื่อนสนิท เวลาคุยกับใครเราจะมีความรู้สึกว่ากลัวตัวเองพูดผิด กลัวเขามองเราไม่ดี กลัวสายตาเวลาจ้องหน้า เวลาใครพูดอะไรตำหนิอะไรที่เราเป็นเป็นซึ่งมันก็เป็นคำพูดปกติที่ไม่ได้แรง และคนทั่วไปก็พูดกัน เราก็หน้าเสียไปแล้ว บางทีเพื่อนทักคิ้วเบี้ยวไปนะวันนี้ก็รู้สึกอายหน้าเสียไปเลย เฟลไปทั้งวันเลยวันนั้น ไม่ได้เว่อร์นะแต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เราควรไปพบจิตแพทย์ดีไหม ?
นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนขี้อายแต่เด็ก ไม่กล้าแสดงออก พ่อแม่ก็เลี้ยงแบบประคบประหงมสุดๆ อยากไปไหนทำอะไร ก็ไม่เคยปล่อยให้เราทำคนเดียว ไปด้วยตลอด อยู่บ้านแทบไม่ต้องออกไปไหน แม่ซื้อของกินเข้าบ้านตลอด ช่วยแม่ทำแต่งานบ้าน บางทีปิดเทอมก็อยู่แต่ในบ้านเป็นเดือนไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน เพื่อนสนิทเราก็มีนะแต่มีไม่กี่คนที่สนิทจริงๆ ตอนนี้เรียนจบไม่ได้เจอกันก็เริ่มห่างกันแล้ว เพราะบางทีเพื่อนชวนไปไหน เราก็ปฏิเสธตลอด เพื่อนก็คงเอือมกับเราเต็มทน ตอนนี้จะว่าเราเป็นคนไม่มีเพื่อนก็ว่าได้ เราเป็นคนขี้อาย พูดน้อย แต่กับคนสนิทจริงๆจะพูดมาก ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว
ตอนอยู่มหาลัยมาเรียนไกลบ้าน เรียนเสร็จก็กลับหอ ไม่ได้เที่ยวไม่ได้รู้เลยว่าโลกจริงๆแล้วเป็นยังไง การเดินทางคนเดียวเป็นยังไง คนเป็นแบบไหน เวลาเจอเรื่องร้ายๆ ก็จะโทรไปร้องกับแม่ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นในวัยเดียวกัน ออกไปเผชิญโลกภายนอก การใช้ชีวิตด้วยตัวเองเป็นยังไง ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่เรากลับไม่มีประสบการณ์ตรงนั้น เกิดมาอายุจะ 23 แล้ว แฟนยังไม่เคยมี ไม่เคยรู้ว่าการมีแฟนเป็นยังไง เคยคิดเหมือนกันนะ ว่าสักวันนึงเราจะอยู่ยังไง เมื่อเจออะไรเราจะรับได้ยังไง เราเคยมองว่าโลกสวยงาม มีแต่คนดีๆ แต่พอเจอเรื่องร้ายๆเข้ามาก็รู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น
ตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนสนิทอยู่ 2-3 คน ช่วยเหลือเราตลอด พากันเรียนจนจบมาได้ ทั้งห้องเรามีอยู่ 100 กว่าคน แต่เราคุยกันอยู่แค่ 2 - 3 คนที่สนิท กับคนอื่นแทบไม่คุยด้วยเลย เพราะภายนอกเราดูหยิ่งๆทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับเรา เวลาเราเห็นคนกล้าแสดงออก ร้องเพลงต่อหน้าผู้คนเยอะๆ คนที่พูดเก่งๆออกไปพรีเซ้นต์งานหน้าห้องอย่างเป็นธรรมชาติ มีความสุขหัวเราะทุกวัน ยิ้มแบบที่ออกมาจากใจ เราอิจฉามากเลยนะ อิจฉากว่าเห็นคนที่สวยหรือรวยมีเงินทองมากมาย เราอยากมีอยากหัวเราะ อยากยิ้มแบบเขาบ้างจัง แต่เราก็ไม่มีวันเป็นแบบนั้น คนแบบเรามันก็แค่กบในกะลาเท่านั้น
หลายครั้งที่เราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ลองยิ้มลองทักทายคนอื่นก่อนดูบ้าง ลองเฮฮา สนุกสนาน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ออกไปเจอคนเยอะๆบ้าง แต่เราก็เป็นแบบนั้นชั่วคราว เรารู้สึกว่ามันไม่เป็นตัวเอง เราไม่อยากฝืน สุดท้ายก็กลับมาเป็นแบบเดิม ทุกวันนี้เราไม่เคยมีความสุขกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันเลย เมื่อก่อนเราไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่นะที่เราเป็นแบบนี้ เรามองว่าแค่เราไม่คิดร้ายกับใครก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว แม่กับพ่อพูดกับเราเสมอว่า ต่อไปเราต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองให้ได้ เพราะกำลังจะก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ต้องเข้ากับคนอื่นให้ได้ ต้องสนุกๆเฮฮาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เฉาอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยากเอาคนแบบนี้เข้ามาทำงานหรอกนะ เราก็ไม่รู้ต้องทำยังไง ต้องเปลียนตัวเองยังไง เราเครียดมากเลย ไม่รู้จะปรึกษาใคร เราอยากเป็นแบบคนอื่น อยากยิ้มอยากหัวเราะแบบคนอื่น อยากพูดอะไรก็ได้ที่อยากจะพูด อยากทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำ และไม่ได้ทำร้ายใคร ทำไมเราต้องกลัวไปหมด เราต้องทำยังไง
เป็นคนแบบนี้ต้องพบจิตแพทย์ไหม ?
นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนขี้อายแต่เด็ก ไม่กล้าแสดงออก พ่อแม่ก็เลี้ยงแบบประคบประหงมสุดๆ อยากไปไหนทำอะไร ก็ไม่เคยปล่อยให้เราทำคนเดียว ไปด้วยตลอด อยู่บ้านแทบไม่ต้องออกไปไหน แม่ซื้อของกินเข้าบ้านตลอด ช่วยแม่ทำแต่งานบ้าน บางทีปิดเทอมก็อยู่แต่ในบ้านเป็นเดือนไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน เพื่อนสนิทเราก็มีนะแต่มีไม่กี่คนที่สนิทจริงๆ ตอนนี้เรียนจบไม่ได้เจอกันก็เริ่มห่างกันแล้ว เพราะบางทีเพื่อนชวนไปไหน เราก็ปฏิเสธตลอด เพื่อนก็คงเอือมกับเราเต็มทน ตอนนี้จะว่าเราเป็นคนไม่มีเพื่อนก็ว่าได้ เราเป็นคนขี้อาย พูดน้อย แต่กับคนสนิทจริงๆจะพูดมาก ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว
ตอนอยู่มหาลัยมาเรียนไกลบ้าน เรียนเสร็จก็กลับหอ ไม่ได้เที่ยวไม่ได้รู้เลยว่าโลกจริงๆแล้วเป็นยังไง การเดินทางคนเดียวเป็นยังไง คนเป็นแบบไหน เวลาเจอเรื่องร้ายๆ ก็จะโทรไปร้องกับแม่ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นในวัยเดียวกัน ออกไปเผชิญโลกภายนอก การใช้ชีวิตด้วยตัวเองเป็นยังไง ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่เรากลับไม่มีประสบการณ์ตรงนั้น เกิดมาอายุจะ 23 แล้ว แฟนยังไม่เคยมี ไม่เคยรู้ว่าการมีแฟนเป็นยังไง เคยคิดเหมือนกันนะ ว่าสักวันนึงเราจะอยู่ยังไง เมื่อเจออะไรเราจะรับได้ยังไง เราเคยมองว่าโลกสวยงาม มีแต่คนดีๆ แต่พอเจอเรื่องร้ายๆเข้ามาก็รู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น
ตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนสนิทอยู่ 2-3 คน ช่วยเหลือเราตลอด พากันเรียนจนจบมาได้ ทั้งห้องเรามีอยู่ 100 กว่าคน แต่เราคุยกันอยู่แค่ 2 - 3 คนที่สนิท กับคนอื่นแทบไม่คุยด้วยเลย เพราะภายนอกเราดูหยิ่งๆทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับเรา เวลาเราเห็นคนกล้าแสดงออก ร้องเพลงต่อหน้าผู้คนเยอะๆ คนที่พูดเก่งๆออกไปพรีเซ้นต์งานหน้าห้องอย่างเป็นธรรมชาติ มีความสุขหัวเราะทุกวัน ยิ้มแบบที่ออกมาจากใจ เราอิจฉามากเลยนะ อิจฉากว่าเห็นคนที่สวยหรือรวยมีเงินทองมากมาย เราอยากมีอยากหัวเราะ อยากยิ้มแบบเขาบ้างจัง แต่เราก็ไม่มีวันเป็นแบบนั้น คนแบบเรามันก็แค่กบในกะลาเท่านั้น
หลายครั้งที่เราพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ลองยิ้มลองทักทายคนอื่นก่อนดูบ้าง ลองเฮฮา สนุกสนาน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ออกไปเจอคนเยอะๆบ้าง แต่เราก็เป็นแบบนั้นชั่วคราว เรารู้สึกว่ามันไม่เป็นตัวเอง เราไม่อยากฝืน สุดท้ายก็กลับมาเป็นแบบเดิม ทุกวันนี้เราไม่เคยมีความสุขกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันเลย เมื่อก่อนเราไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่นะที่เราเป็นแบบนี้ เรามองว่าแค่เราไม่คิดร้ายกับใครก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว แม่กับพ่อพูดกับเราเสมอว่า ต่อไปเราต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองให้ได้ เพราะกำลังจะก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ต้องเข้ากับคนอื่นให้ได้ ต้องสนุกๆเฮฮาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เฉาอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยากเอาคนแบบนี้เข้ามาทำงานหรอกนะ เราก็ไม่รู้ต้องทำยังไง ต้องเปลียนตัวเองยังไง เราเครียดมากเลย ไม่รู้จะปรึกษาใคร เราอยากเป็นแบบคนอื่น อยากยิ้มอยากหัวเราะแบบคนอื่น อยากพูดอะไรก็ได้ที่อยากจะพูด อยากทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำ และไม่ได้ทำร้ายใคร ทำไมเราต้องกลัวไปหมด เราต้องทำยังไง