สวัสดีค่ะ
ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่ว่าเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ
คือแม่กับพ่อเราเลิกกันตั้งแต่เราอายุเก้าขวบ น้องสาวอายุสามขวบ หลังจากนั้นแม่ก็กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว อดทนเลี้ยงเรากับน้องพร้อมทั้งมีหนี้สิน
จากธุรกิจที่เคยทำร่วมกับพ่อติดตัวมาด้วย ในระหว่างนั้นพ่อเราก็ย้ายที่ทำงานไปเรื่อยๆ ช่วงปิดเทอมก็มารับพวกเราไปอยู่ด้วยนานๆ ครั้งและน้อยครั้งมากที่จะส่งค่าเลี้ยงดูมาให้แม่[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ จากที่สังเกตมาไม่เคยมากกว่าสองพันบาทด้วยค่ะ
แม่เราแต่งงานใหม่เมื่อห้าปีที่เเล้ว พร้อมกับหนี้สินที่มีมากขึ้นโดยที่พ่อเลี้ยงเราไม่รู้เรื่องนี้เลย[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จากนั้นสามปี พ่อเราก็ย้ายกลับมาอยู่ที่อำเภอใกล้ๆ กัน ไปมาหาสู่กันง่ายขึ้น ที่สำคัญพ่อเรามีแฟนใหม่แล้วด้วย แต่ก็เหมือนเดิมค่ะ พ่อเราไม่เคยส่งค่าเลี้ยงดูมาให้แบบเป็นจริงเป็นจังเลย ช่วงนี้แม่เราเครียดเรื่องหนี้มาก เลยพาลทำให้อารมณ์แปรปรวนหนักขึ้นไปด้วย ประกอบกับตอนนี้น้องเราขึ้นม.สองและเริ่มมีแฟน ซึ่งน้องสาวของเราเป็นเด็กที่ดื้อมาก ไม่ยอมคนเลย รักสนุกด้วย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ส่วนเราจะเป็นพวกถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จะยอมให้จบๆ เรื่องไป
เราไม่ชอบความวุ่นวาย(ที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้น) ชอบอยู่เงียบๆ มากกว่า
ช่วงนี้ก็มีการไปเที่ยวกับเพื่อนๆ และแฟนเป็นกลุ่มบ่อยๆ ถึงแม่เราห้าม มันก็ไปอยู่ดี เลยทะเลาะกันบ่อยมากๆ
น้องเราชอบไปนอนค้างบ้านพ่อช่วงวันหยุดบ่อยๆ (บ้านแม่เลี้ยงน่ะค่ะ)
+ประเด็นหลักมันอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ+
แม่เราไม่ชอบให้น้องไปนอนบ้านพ่อ เพราะมันไกลหูไกลตา พ่อเราขี้ตามใจ จะทำอะไรก็ได้หมดเลย แม่ว่าพ่อไม่มีความรับผิดชอบ เป็นคนไม่ได้เรื่อง
เช้าชามเย็นชาม แต่น้องเราว่าแม่ตีกรอบเค้ามากเกินไป ไม่เคยตามใจเลย (แม่เราตามใจน้องมาแต่เด็กน่ะค่ะ พอห้ามนิดห้ามหน่อยเลยว่าไปซะอย่างงั้น)
เมื่อวานสดๆ ร้อนๆ
น้องเราโทรให้พ่อมารับที่บ้าน แล้วบอกแม่ว่าพ่อให้ไปค้างด้วย แม่เราก็ขึ้นเลย ถ้าอยากไปก็ไป ไม่รักแล้วใช่มั้ยแม่น่ะ เห็นพ่อดีกว่าใช่มั้ย ถ้าจะไปก็เก็บเสื้อผ้าไปด้วยเลย เวลามีปัญหาอะไรก็อย่ามาขอให้ช่วยละกัน ก่อนหน้านั้นรู้สึกจะทะเลาะกันเรื่องแฟนของน้องสาวด้วย ซึ่งน้องสาวเรามันก็ไปจริงๆ พรุ่งนี้บอกจะมาเก็บเสื้อผ้าด้วย
แม่เราคงน้อยใจทั้งบ่นทั้งว่าทั้งตัดพ้อให้เราฟัง เราก็เลยรู้กดดันมากเลย ไม่รู้จะเริ่มแก้ปัญหาจากใคร หรือแก้ยังไงดี ไอ้เราก็ทั้งอธิบายแม่ไปว่า น้องมันเพิ่งสิบสามสิบสี่ วัยกำลังคลั่งเลย พูดอะไรทำอะไรมันไม่ค่อยคิดหรอก ธรรมดาที่เด็กจะคิดถึงพ่อมันบ้าง ก็ปล่อยให้ไปอยู่ซักวันสองวันไม่เป็นไรหรอก
แต่นั่นล่ะค่ะ แม่เราไม่ฟังเราเลย หาว่าเราเข้าข้างพ่อเฉย เราพยายามทำตัวเป็นกลางไกล่เกลี่ยทุกฝ่ายโดยละมุนละม่อมที่สุดแล้วนะคะ //ปกติพูดขวานผ่าซาก แทงใจดำคนฟังจึ้กๆๆ เราไม่รู้เเล้วว่าควรเคลียร์อะไรยังไงกับใครหรือแบบไหน มึนไปหมดแล้วค่ะ (ปกติแค่คิดเรื่องการบ้านกับเรื่องหาที่เรียนต่อก็มึนพออยู่แล้ววววว)
ที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้ หวังจะขอคำแนะนำจากพี่ๆ น้าๆ ในพันทิป มีความคิดเห็นยังไงก็ช่วยหนูหน่อยนะคะ

พิมพ์ในโทรศัพท์อาจจะมีพิมพ์ผิด วรรคผิดบ้าง ก็ขออภัยค่ะ