๏ ออม ๏
*****

๏ ยามระวีศรีสว่างพลางเคลื่อนคล้อย
หุบปีกน้อยถลาลงตรงจับกิ่ง
แฝงเร้นกายหมายแอบแนบพึ่งพิง
อย่างแน่นิ่งอยู่สงบหลบซ่อนตน

๏ เคยฝ่าแดดแผดผ่าวใจร้าวร้อน
แสนอาวรณ์ทุกข์ระทมฝ่าลมฝน
บ้างหิวโซระโหยแสนแม้นอับจน
ยังอดทนทรนงดำรงกาย

๏ ชมแสงดาวพราวนภาจันทราพร่าง
แจ่มกระจ่างโรจน์รุจีสีเฉิดฉาย
ต่างระยิบ ระยับถ้วนล้วนมากมาย
แสงแวววายหว่างนภาน่ารื่นรมย์

๏ มีหรีดหริ่งเรไรไก่ป่าเขา
กระเวนไพร ใฝ่เฝ้าเคล้าคลอสม
บรรเลงเสียงเพรียงเสนาะเพราะนานนม
ลิงค่างเพรียกเรียกระงม สมอุรา

๏ พอผ่อนคลายหายถ้วนมวลเศร้าโศก
ลืมวิโยคทุกข์แสนแม้นหนักหนา
จงหลับหลบสงบใจใต้จันทรา
ถึงแม้ว่าเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

๏ ครั้นคำถึงถึงฝันเคยมั่นมุ่ง
พอวันพรุ่งสุรีย์เลิศพลันเฉิดฉาย
สองปีกกางอย่างสง่าพาเคลื่อนคลาย
แล้วหลบหลีกปีกสยาย หมายฝ่าฟัน

๏ จักเกรงกลัวผู้ใครสิ่งใดเจ้า
ลืมโศกเศร้าพลั้งพลาดเคยหวาดหวั่น
ปีกแม้น้อยค่อยถลาพาเคลื่อนครัน
เปี่ยมความฝันคติตนจนครอบครอง

๏ มีสองปีกขนหางอย่างเพรียบพร้อม
อย่ายินยอมเกรงภัยใดทั้งผอง
สองขาแข้งแรงกายมีก่ายกอง
ข่มใจต้องอดทนอย่ารนราน

๏ เคยอยู่เย็นอย่างใดในครั้งก่อน
อย่าอาวรณ์เฝ้าคนึงถึงถิ่นฐาน
ชมพฤกษ์ไพรเนินเขาเหล่าลำธาร
ซึ่งเป็นบ้านหลับนอนตอนโรยแรง

๏ สองปีกกางอย่างทะนงจงมุ่งมั่น
บินตามฝันปรารถนาอย่างกล้าแกร่ง
ผ่านพายุลมฝนจนเปลี่ยนแปลง
ชมดินแล้งเมืองร้างต่างแปลกตา

๏ พยายามตามฝันอันสูงส่ง
อย่างมั่นคงตามใจได้ปรารถนา
ถึงสิ้นแรงร่วงหล่นจนโศกา
ยังดีกว่า หวาดกลัวตัวสั่นคลอน

๏ ถึงหิวโซแสนกระหาย กายซูบผอม
อย่ายินยอมแพ้ชะตา อุทาหรณ์
คงความสัตย์อัตตภาพตราบม้วยมรณ์
ถึงหนาวร้อนทรนงดำรงตน

๏ จงนิทราคราจันทร์พรรณเพริศพร่าง
แจ่มกระจ่างผ่องพิไลในเวหน
เยี่ยงแสงทองส่องสว่างกลางกมล
ให้ดั้นด้นเดินทางอย่างทรนง

๏ แสงโสภาดาริกาครากระพริบ
พราวระยิบยิ่งระยับวับวาวส่ง-
สัญญาณว่าให้ทำเจตน์จำนงค์
เพื่อดำรงอัตตภาพตราบนิรันดร์

๏ ออมเรี่ยวแรงแกร่งกล้าสักคราครู่
ไม่รับรู้เรื่องราวคราวโศกศัลย์
ครั้นคราวพรุ่งรุ่งระวีศรีฉัพพรรณ-
รังสีนั้น เรืองรองส่องทิศทาง

๏ ย่อมมากฤทธิ์สถิตย์ตนจนกล้าแกร่ง
ย่อมมีแรงตะลุยบุกทุกสิ่งอย่าง
ย่อมกำแหงเกรียงไกรไม่เว้นวาง
เพื่อสรรสร้างอิฐผลแห่งตนเอง ๚ะ๛