คือ... เราเป็นคนๆนึง ที่มีคนเกลียดเยอะมาก... แล้วเราก้ไม่รู้ว่าเกลียดเราเพราะอะไร เรากลับมาจาก รร. เรานั่งร้องไห้ทุกคืน บางทีก้เข้าไปแอบร้องไห้ในห้องนำ้ รร. บ้าง สังคม รร. นี้มันแย่มากอะ ใครๆก้เกลียดเรา เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่เราไม่รู้ว่าชาติหน้าจะได้เกิดมั้ย? แล้วเราก้ไม่รู้ว่าพ่อเราจะอยู่กะใคร เพราะแม่เราก้เสียแล้วเราก้ต้องเหนื่อยแบบนี้ไปเรื่อย เราทนแบกความรู้สึกนี้ทั้งหมด เราต้องฝืนยิ้มอยู่ตลอดเวลา เราเหนื่อย เรารู้ว่ายังไงก้ต้องมีคนเป็นเหมือนกันแหละ คือเราเหนื่อย... เราไม่อยากร้องไห้ทุกคืน เราไม่อยากมีเพื่อนสนิท อยากมีคนรักบ้าง ขนาดพ่อแม่ยังไม่มีเวลา เราเองก้ไม่มีแม่ แม่เราเสียตั้งแต่เรายังเด็ก พ่อเราก้ต้องทำงานหนักตลอดเวลา พ่อเราทำงานตั้ง 8โมงเช้าถึงเที่ยงคืน พอเราหลับพ่อก้มสทำงานต่อตอนตี3 แล้วหลับต่อตอนตี5 พ่อก้ไม่เคยมีเงลาให้ พ่อเราได้นอน แค่2-3ชม.ทุกวัน พ่อเราก้ไม่ค่อยโอเครกับเรื่องที่ว่า... ย้าย รร. แล้วมีแต่คนเกลียด... พ่อเราอยากให้เราย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ไม่มีที่จะไป เราเองก้เลยต้องมานั่งร้องไห้อยู่บ้านทุกคืน พ่อเราก้มาปลอบใจแล้วจะพูดซำ้ๆว่า "เดี๋ยวมันก้ดีเอง" ทั้งๆที่มันไม่มีไรดีขึ้นเลย มีแต่คนด่า มีแต่คนมองจิก ตั้งแต่แม่เราเสีย เรานู้สึกว่าเราไม่เคยมีความสุขเลย เราอยากมีความสุขมากกว่านี้ เราไม่อยากเสียนำ้ตาเยอะกว่านี้แล้ว ตอนนี้เรายัง ร้องไห้อยู่เลย... ทำไมต้องร้องไห้ด้วย เราว่าคนที่เปนเหมือนเราคงเข้าใจเราดีแหละ เกลียดเราไม่พอ ยังชวนให้คนอื่นเกลียดเราอีก แล้วยังไม่พอ มีคนมาด่าว่าแม่เราเกิดเปนคนบ้า คือทำไมต้องด่าแม่เราด้วย ถ้าเกิดว่าแม่เสียแล้วมีคนมาด่าแบบนี้จะรู้สึกไงหละ? เจ็บมั้ย ไม่มีแม่แล้วไง ต้องเกลียดเราหรอ? เราไม่อยากไป รร. เลย เราอยากให้ทุกคนเข้าใจเราหน่อย เรารู้ว่าคนที่มาอ่านต้องมีคนที่มีชีวิตเหมทอนเราบ้างแหละ เราแค่อยากระบายความรู้สึกทั้งหมดที่เราเก็บไว้ทั้งหมด อยากมีความสุขต้องทำไง เราอยากมีชีวิตที่ดีบ้าง เราควรทำไงดี... เราไม่อยากเปนแบบนี้...แล้ว😔