คือ เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย มหาลัย วัยทำงาน อยู่ในสังคมผู้หญิง ลำบากมากมาย T^T เพราะไม่ว่าจะขยับตัวไปไหน เหมือนโดนจ้องดูพฤติกรรมเรา บางทีคนเหล่านั้น ทั้งที่ก็ไม่เคยคุยกัน แต่มาเขม่น เพราะไม่ชอบอะไรในตัวเราซักอย่าง แล้วมารู้ทีหลังว่าโดนพูดลับหลังแย่มากๆ ทั้งที่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ตัวเราเลย.. หาว่าแกล้งแอ๊บแบ๊ว แกล้งทำเป็นคนดี ทำเป็นสวย ทำมารยา อะไรก็ไม่รู้ บลาๆๆๆ  คือเราเป็นคนที่ปกติเงียบๆค่อนข้างจะไม่ค่อยยุ่งกับใคร ชอบอ่านหนังสือ สนใจธรรมะ ถ้าหากมีคนคุยด้วยได้ เราก็จะแนะนำแต่สิ่งดีๆที่เป็นประโยชน์ คอยให้ความช่วยเหลือ ไม่เคยคิดร้ายหรือนินทาใครเสียหายเลยซักครั้งเดียว เพราะเราคิดว่ามันบาป และไร้สาระไม่เกิดประโยชน์ อะไร
แต่กลายเป็นว่า เรากลับโดนเกลียดจากกลุ่มผู้หญิง อย่างไม่ทราบสาเหตุ  ????
พอจะมีเพื่อนซักคนๆนั้น ก็โดนกลุ่มที่ไม่ชอบเป่าหู คนที่ยังไม่ทันรู้จักเราดีพอก็พลอยไปฟังคำพูดจากคนอื่นมาพาลไม่ชอบเราตามไปอีก เลยกลายเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลย
            ทั้งที่เราพยามมองตัวเองตลอด ว่าเราทำอะไรไม่ดี ผิดตรงไหน ถึงเค้าไม่ชอบ??? เรามองเท่าไหร่ก็ไม่เห็นเหตุผลของการเกลียดเลย
เรามีเพื่อนที่เคยสนิทกัน แต่พอเรียนจบก็ห่างกันไป ไม่ได้ติดต่อกัน จนตอนนี้ไปไหนก็ไปคนเดียว แต่ยังดีที่มีแฟน พอมีคนให้คุยได้บ้าง เลยไม่ถึงขั้นเป็นบ้า แต่แฟนเราเค้าอายุห่างจากเรามาก 20ปีน่ะ เราอายุ 28 เค้า 48 ความรู้สึกมันก็เหมือนมีผู้ปกครองดูแลนั่นเอง-_-" เค้าดูแลเอาใจใส่ดีมากค่ะ  เช้าเอาข้าวใส่ปิ่นโตมาให้ เย็นขับรถมารับกลับบ้าน แล้วสุดสัปดาห์ก็พาเข้าวัดไปนั่งสมาธิ ความโรแมนติกในชีวิตไม่มีเลย เวลากลางวันแฟนไปทำงาน ส่วนเราทำงานฟรีแลนซ์ เลยบางทีก็ว่างๆ อยากจะหาเพื่อนคุยซักคนก็ไม่มี ไปตั้งกระทู้หาเพื่อน กลายเป็น เหมือนหากิ้ก อะไรแบบนี้ รู้สึกไม่ดี เลยไม่อยากทำ ..
ยอมอยู่คนเดียว เหมือนไม่โดดเดี่ยว แต่เดียวดายเหลือเกินค่ะ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี?? อยากจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆที่มีประสยการณ์ หรือใครที่เป็นเหมือนเราบ้าง ช่วยทีค่ะ ขอบคุณล่วงหน้า ~ อย่าด่ากันนะ ถ้าคุณไม่ชอบเราอีกคน.. ตอนนี้เรากลายเป็นคนกลัวการมีเพื่อน กลัวการเข้าสังคมไปแล้วค่ะ