ความสุข ความฝัน ความสำเร็จ ความล้มเหลว มันสัมพันธ์กันจริงๆ แยกไม่ออก มันคลุกเคล้ากันไปหมดจนรวมเป็นคนๆหนึ่ง(ก็แค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆในจักรวาล ไม่ได้วิเศษวิโลอะไร แค่สมมุติขึ้นเป็นอัตตาของคน)  เราอาจจะมีความสุขเมื่อคิดย้อนถึงหนทางอันทรหด  ความสำเร็จที่ฝ่าฟันมาได้  แต่เรากลับไม่ได้ใช้มันเท่าไรนัก  เพราะภาระสิ่งที่เราสร้าง มันผูกมัดตรึงเราให้อยู่กับมัน ทรัพย์สินที่อาจจะไม่ได้ใช้  ชีวิตคนมันสั้นนัก คนเราจะแยกชีวิตออกมาได้อย่างไร ?

เวลาชีวิตคนเรามันสั้นเหลือเกิน.....ธรรมชาติช่างยุติธรรม  ทุกคนเสมอกันหมด  พออายุมาก กินไรก็กินแค่อิ่ม กินมากก็โรคภัยทั้งนั้น

ก็คงต้องอยู่กับมัน  สิ่งที่หามา จนถึงวันที่จากไป ซึ่งเราก็ไม่รู้ จะเร็ว จะช้า ไม่มีใครบอกได้ เห็นกันวันนี้ หรุ่งนี้อาจจะไม่อยู่แล้ว

เรายังคงอยู่กับเงิน รายได้ ต้องหา ได้ก็ดีใจ ลดลงๆก็เฟล ทั้งๆทีมันอาจจะพอใช้จนตายก็ได้  แต่คนเราส่วนใหญ่ไม่มีใครหยุด ยิ่งมียิ่งทำ แต่เวลาคือสิ่งที่ธรรมชาติให้มาเท่ากัน ไม่มีลำเอียง รวย จน ยศฐาบันดาศักดิ์ยิ่งใหญ่แค่ไหน สุดท้ายก็เป็นเถ้าธุลีเศษซาก  วันที่เราหมดลมหายใจ ก็คงสิ้นสุดแค่นั้น  ทรัพย์สินมากมาย คนอื่นก็สบายไป   ตลกสิ้นดี ชีวิตคน....ที่แสนวุ่นวาย คนที่ไม่ได้ลำบากด้วยเลย สบาย อาจจะขับเบนซ์เลยหลังเราตาย บ้านหรูหรา ใช้เงินเสพสุข แต่คนที่หากลับไม่เคยได้ใช้