ใจจริงคืออยากจะตั้งกระทู้นี้มาหลายอาทิตย์แล้ว แต่คิดแล้วคิดอีกไม่ได้ตั้งสักที

เริ่มเลยแล้วกันค่ะ
บ้านเรามีอยู่ด้วยกัน 5 คน คือ ยาย ป้า พี่ชาย ตัวเรา และน้องสาว (ลูกพี่ลูกน้องกัน)

ทุกวันจันทร์-ศุกร์ ที่น้องไปเรียน ป้าจะไขกุญแจโรงจอดรถและเข็นรถน้องออกมาให้ พร้อมรถเรามาจอดข้างนอกเพื่อเวลาไปเรียนหรือทำงานจะได้สะดวกและประหยัดเวลาขึ้น แต่วันไหนที่น้องหยุดหรือวันเสาร์ โรงรถจะถูกไขกุญแจไว้ ไม่รู้ว่ายายไขให้หรือป้าไขไว้ แต่รถเราจอดอยู่ในโรงรถ ไม่ได้เข็นมาไว้ด้านนอกเหมือนวันที่น้องไปเรียน เราก็ อืม...โอเค ไม่เป็นไร ไม่คิดไรเอาออกเองก็ได้ บางทีออกจากบ้านช้าก็ต้องรีบๆ รนๆ เพราะต้องเอารถออกเอง กลัวไปสาย

บางวันเอารถน้องออกมาคันเดียว รถเราอยู่ในโรงรถ คือไร?? เราไม่ได้หยุดงานนะ แต่ไม่เอาออกให้จ้าา

หลังจากนั้นมาเรื่อยๆ เราก็รู้สึกว่ามันเป็นแบบนี้บ่อย บางวันก็เอาออกให้บ้าง เราก็เริ่มคิดน้อยใจละ ทำไมวันไหน น้องมันไม่ไปเรียน รถเราอยู่ในโรงตลอดเลยวะ ถ้าน้องไม่ไปนี่ไม่คิดจะเอารถออกให้เราบ้างเลยหรอ ป้าเคยพูดว่า "เอ่อ...ลืม" ตอนเรากำลังจะไปทำงาน เราก็เอาออกเองแล้วก็ไปทำงานแบบอารมณ์ นอยด์ๆ อ่ะ
ก็เป็นแบบนี้มาสักระยะ เอาออกให้เราบ้าง ไม่เอาออกบ้าง แต่สิ่งนึงที่ป้าไม่เคยลืมคือวันไหนน้องไปข้างนอกจะเอารถออกให้ทุกวัน น่านอยด์ ป่ะล่ะ

วันนึงเราอึดอัดมาก กับความรู้สึกที่เก็บมาสักพักนี้ เราเลยคุยกับยายว่า
"วันไหน น้องมันไม่ไปเรียนหรือไม่ไปไหนป้าก็ไม่เอารถออกให้เรา วันไหนน้องไปเรียนถึงจะเอาออกให้"
เราก็พูดแบบอารมณ์คนน้อยใจอ่ะ หลานเหมือนกันทำไมลำเอียงจัง ทำให้แต่อีกคน

วันต่อมา... ตอนเช้าได้ยินยายพูดว่า "เอารถออกให้หลานหน่อย" ถ้าจำไม่ผิดวันนั้นเป็นวันเสาร์ น้องหยุด คงตั้งใจจะไม่เอาออกให้อีกตามเคย หรือป้าคงลืมครั้งที่ล้านแปดก็ไม่รู้ แต่เหมือนยายช่วยเตือนความจำ เลยเอาออกให้

และเช้าวันนึง..ตื่นเช้ามาเราก็อาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน  ขณะที่อาบน้ำอยู่นั้น ก็ได้ยินบทสนทนาที่ไม่น่าฟังเอาเสียเลยของยายกับป้า
ยาย : เอารถออกให้หลานหน่อยสิ (น้ำเสียงน่ารัก น่าฟัง)
ป้า : ถอนหายใจ แล้วพูดว่า อยากจะเอาใจหลานก็มาเอาออกเองสิ!! (น้ำเสียงหงุดหงิด ใส่อารมณ์)
ยาย : ถ้ากูเอาออกเองได้ กูเอาออกไปแล้ว (พูดน้ำเสียงเชิงเล่นๆ)
ป้า : ลำคาน!!! แหม่ เอาออกมาก็จอดเกะกะ เดี๋ยวอีกคันก็ออกไม่ได้ เขายังไม่ได้ไปเลย (คือปกติก็จอดได้ 2 คัน ไม่เป็นไร ก็ออกได้นะ)
ยาย : เห็นไอ้ (ชื่อน้อง) มันไปทีหลังทุกที
ป้า : แล้วรู้ได้ยังไงว่าใครจะไปก่อน (พูดไปเข็นรถไป)
ยาย : ก็จอดข้างเสานี่ก็ได้ เนี่ย
.......อะไรต่อ จำไม่ได้ละ ลืม

คือนาทีนั้นเราได้ยินแล้วโมโหและหงุดหงิดมาก เพราะ

1.ความจริงก็คือ 99% เราออกไปทำงานก่อน เพราะต้องไปนั่งรถบริษัทที่มาจอดรอรับอีกต่อนึง ไปสายจะตกรถค่ะ
2.น้องเรายังสวยไม่เสร็จค่ะ กว่าจะสวยจนพอใจก็ออกจากบ้านเกือบ 8 โมงได้ละมั๊ง เดาเอานะ แต่เราไปทำงานน้องมันยังไม่ได้ไปละกัน
แต่ป้าพูดเฉไฉไปเหมือนเราจะไปทีหลัง แล้วจอดเกะกะ รถหลานรักเค้า
3.เพิ่งจะรู้ว่าตั้งใจไม่เอารถออกให้เรา และที่เอาออกให้น้องทุกวัน คือตั้งใจจะเอาใจหลานรัก แต่เราไม่ใช่ไง
4.แค่เอารถออกให้หลานอีกคน คือต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้ ต้องพูดกับยายแบบนี้ด้วยหรอ เรารู้ว่ายายแกรักหลาน ถ้าแกเข็นไหว แกคงไม่ง้อ ไม่ใช้ให้ป้าเราเข็นให้หรอก ทำเองไปแล้ว ไม่ลำบากใจด้วย แต่แกจะ 80 แล้ว

แต่ยายเราไม่คิดไรหรอกตอนนั้น แต่เราดันได้ยินและรับรู้ถึงอารมณ์ มันจี๊ดในใจอ่ะ อาบน้ำเสร็จเข้าห้องมานั่งร้องไห้เลยจ้า ซาบซึ้งที่ป้าไม่รัก 5555 พอแต่งตัวเสร็จก็เดินไปหน้าบ้านกำลังจะไปทำงาน ยายเราอยู่หน้าบ้านพอดี เราเลยพูดออกไปดังๆ ว่า
"ยาย รถอ่ะ ถ้ามันลำบากมากนักก็ไม่ต้องให้เขาเอาออกให้หรอก เดี๋ยวเอาออกเอง"
(น้ำเสียง ท่าทาง จริงจังมาก เพราะอึดอัดมานาน) พูดกะให้ป้าได้ยินนั่นแหละ น้องก็ได้ยิน
แล้วเราก็สตาร์ดรถ ขับออกไปด้วยความเร็วและความโมโห

หลังจากนั้น เราก็ไม่คุยกับป้าอีกเลยจนตอนนี้ 1 เดือนได้แล้ว จำได้ว่า 1-2 วันหลังจากวันนั้น ป้ายังเอารถออกให้นะ หลังจากนั้นก็ไม่เอารถใครออกให้เลยสักคน ทั้งของน้องและของเรา ทุกวันนี้เราก็เข็นรถออกเองค่ะ
แต่ไม่รู้ว่าหลังจากเราไปทำงานแล้ว ป้าเขาเอารถน้องออกให้หรือป่าวนะ
ก็เอาที่สบายใจค่ะ อยากทำอะไรก็ทำ

ตอนนี้เหมือนต่างคนต่างอยู่ ถ้าเราอยู่ตรงไหน เขาจะไม่อยู่ เหมือนคนเกลียดขี้หน้ากันอ่ะ เช่น เราอยู่ในบ้านนั่งดูทีวี เขาจะเข้าห้อง
กับข้าวเขาก็ไม่ทำให้เรากินนะ เขาทำงานเสร็จก็อาบน้ำเข้าห้องเลย ไม่มีอะไรกินก็ชั่ง ไม่สนใจ พอน้องเรากลับมาเขาจะออกมาจากห้อง แล้วถามว่าจะกินอะไร แล้วเขาก็จะทำให้กินเลยแม้จะ 2 ทุ่ม 4 ทุ่ม เขาก็ตื่นมาทำให้กิน
อย่าว่าแต่เราเลย เราสังเกต ขนาดยาย แม่เขาแท้ๆ ยังไม่ทำอะไรให้กินเลย ยายก็กินกับข้าวที่เหลือๆ อยู่ในครัวนั่นแหละ แต่ยายเรากินของยาก นู่นก็กินไม่ลง นี่ก็ไม่ชอบ แก่แล้วอะเนอะ ไม่รู้เป็นเพราะแบบนี้หรือป่าว ป้าเลยไม่ทำอะไรไว้ให้แกกิน บางทียายก็ทำกินเอง เอาที่แกอยากกินอ่ะ
บางที ยายเขาจะทำกับข้าวไว้ให้เรากินก็ผัดอะไรง่ายๆอ่ะ ป้าเราจะบอกว่าไม่ให้ทำ ยายทำไม่อร่อย เดี๋ยวก็ไม่มีคนกิน เหลือเสียข้าวเสียของ (ยายบอก) ก็จะไม่มีกับข้าวเลยทีนี้ แต่เราโชคดีอย่างนึงที่เราได้กับข้าวฟรีมาจากที่ทำงานทุกวัน เราไม่ชอบทำกับข้าว ทำไม่ค่อยเป็นด้วย แต่เราเป็นคนกินง่ายอะไรก็ได้ไม่เรื่องมาก เราก็กินกับข้าวที่เราเอากลับมานั่นแหละ
อร่อยบ้าง ไม่อร่อยบ้างก็ทนกินไป

คือแต่ละวันที่ผ่านไป มันก็อึดอัดนะ อยู่บ้านเดียวกันไม่คุยกัน บึ้งตึงใส่กัน บางอย่างเราก็รู้สึกไม่พอใจนะ เช่น เรานั่งอยู่หน้าบ้าน เขาจะกินน้ำ กระติกอยู่ใกล้ๆ ที่เรานั่ง ก็ใช้วิธีเดินมาหยิบกระติกน้ำ ไปวางอีกโต๊ะนึง แล้วค่อยก้มดูดน้ำ เห้อ...ต้องขนาดนี้เลยหรอ เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง คือกินตรงนี้ก็ได้ ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก เหม็นหน้าจนกินน้ำไม่ลงเลย โอ้ย..ชีวิต

จากที่จะเฉยๆ ไม่คิดอะไรละ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเคืองต่อเนื่องขึ้นไปอีก

คนรอบข้างไม่มีใครมาถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสักคน แต่รู้กันหมดแล้วนะ เขาคงไปถามยาย กับป้ามาแล้ว เล่าครบป่าวก็ไม่รู้ ทุกคนก็เฉยๆกัน แล้วเราก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม

ทุกวันนี้...ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้เลยสักคนเดียว เราเพิ่งบอกเลิกแฟนไปหลังจากไม่พูดกับป้าไม่นาน เพื่อนที่เคยสนิทมีสามีและลูกไปกันหมดแล้ว ทำงานแล้วไม่มีเพื่อนสนิทเลยตอนนี้
แม่ก็ไม่ช่วยอะไร ชีวิตหันหน้าหาใครไม่ค่อยได้ อยู่ตัวคนเดียว เหงาหงอย ใบ้จะกิน เลยอยากจะระบายในพันทิปเนี่ยแหละค่ะ
่