ผมเริ่มจากที่เป็นคนผอมสูง ก่อนเริ่มออกกำลังกายหนักไม่ถึง60กก. สูง178ซม. พอเริ่มทำงาน ก็ใช้ชีวิตไปเรื่อย

เป็นคนชอบออกกำลังกาย แต่เวลาไม่ค่อยมี(อ้าง)555 วันนึงเห็นตัวเองในกระจก ทำไมผอมแบบนี้ มีพุง แต่ผอม ไม่มีก้น

แขน ขา ลีบ ก็เลยเข้ายิมใกล้บ้าน เริ่มจากวิ่งบนสายพานไปเรื่อย ตอนนั้นคิดแค่ว่าแค่ออกกำลังกาย เดี๋ยวก็มีกล้ามเอง

วิ่งแต่ในยิมไปซักพัก ก็เริ่มมาเล่นเวทเทรนนิ่งในยิมที่เดิม เริ่มมีกล้าม ใส่เสื้อฟิตๆ เสื้อแขนกุด มีก้นแล้ว เริ่มเป็นเป้าสายตาบรรดาเก้งกวางในยิม

วิ่งกับเวทในยิมอยู่หลายปี เริ่มมีสังคมใหม่ ชวนปั่นจักรยาน ก็ซื้อหมอบมาปั่นกับก๊วน โอ้ว...เพิ่งรู้ว่ากีฬาที่แท้จริงมันเป็นแบบนี้ มันเหนื่อยกว่าในยิมหลายเท่า

ชักอยากเอาชนะ เวทน้อยลง วิ่งน้อยลง กล้ามหาย ผอมลง คิดในใจว่า แบบนี้ไม่อาววววว... กลับมาเน้นเวทเหมือนเดิมดีกว่า

แล้วก็เริ่มลงรายการวิ่ง หลังจากเพื่อนชวน เออ..หนุกดี สังคมดี ก็มาเน้นวิ่งเพื่อจะจบมาราธอน กล้ามหายอีก จัดเวลาไม่ถูกว่าจะเอาอะไรดี

จักรยานก็สนุกท้าทาย จะเวทเพื่อหุ่นทีสวยงาม จริงๆแล้วผมชอบวิ่งที่สุด เพราะไม่ต้องรอใคร รองเท้าคู่เดียวก็ไปได้เลย แต่จะให้ทิ้งจักรยานก็จะหมดความท้าทายบางอย่าง จะเน้นเวทอย่างเดียวก็ไม่สนุก สรุปว่าผมทำไม่ได้ดีซักอย่าง จักรยานก็สู้เพื่อนๆในก๊วนไม่ได้ วิ่งก็จบมาราธอนแบบสะบักสะบอมเวลาไม่ดี เวทก็เหลือแต่พอให้เห็นแต่ไม่ชัด

พวกคุณใครมีมุมมองแบบผม หรือต่างจากนี้มาแลกเปลี่ยนความคิดกันครับ