ตอนนี้อายุ 19 ค่ะ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อจากเด็กที่มีชีวิตพอมี พอกิน ไม่เคยลำบาก อยากได้อะไรก็ได้ จน พ่อ แม่ แยกทางค่ะ พ่อเราทิ้งพวกเรา แม่ เรา น้องสาวเรา ไปอยู่กับเมียน้อย ที่อายุห่างเราเพียง 2 ปี แรกๆ เราเป็นเด็กไม่ดีค่ะ เกเร ไม่เอาไหน จนมีหลายๆเรื่องเกิดขึ้น ทำให้เรารู้ว่า คนที่อยู่เคียงข้างเรา ในยามที่เรามีปัญหา ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นแม่ เราจึง เริ่มใหม่ค่ะ เราเรียนซ้ำ ชั้น 2 ปี เนื่องจากเกเรค่ะ เรา สมัครเรียนที่ใหม่ และ เริ่มกิจการขายของค่ะ เราตั้งใจเรียนและทำงานมากเรา ไม่เที่ยวไม่มีแฟน ไม่คบเพื่อน ตัดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งเราทุ่มเทความรัก ให้แม่และน้องเรา ตั้งใจหาเงิน จากเด็กความรู้แค่ ม.3 เราสามารถหาเงินได้เองโดยที่ไม่ได้แบมือขอเงินแม่เราเลย แม้กระทั่ง ค่าเทรมทุกสิ่งอย่างทั้งของเรา และ ของน้องเรายังออกเอง เราหาเงินมาจุนเจือครอบครัว เทศกาลเราไม่เคยเที่ยว เราเลือกเอาเงินทุกบาทให้แม่ บางทีเราอยากมีเวลาพักผ่อน อยากไปเที่ยวกับเพื่อนแต่เราไม่ไปค่ะ เพราะเราไม่อยากเอาเงินไปละลายเที่ยวหมด เราอยากให้แม่เอาไปซื้อของที่อยากได้ ได้ใช้ของดีๆ ได้เอาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน ไม่อยากให้แม่เหนื่อย จนหลังแม่เราเริ่มมีอาการเอาแต่ใจค่ะ ให้เราหาเงินและต้องให้เขา แม่เราใช้เงินเก่งมากเราให้ไม่เคยขาด ล่าสุด ให้เราซื้อโทรศัพท์ให้ค่ะ พอเราไม่ให้เพราะเรายังไม่มีตังครบ แม่โกรธค่ะ ด่าเรา แม่มีแฟนค่ะ เป็นคนที่คุยในเฟส แม่เราติดเล่นเฟสไลน์มาก นั่งกดทั้งวัน เวลาเราเครียด เราไม่มีใครให้ปรึกษาเลย เราเหนื่อยเหลือเกินที่เราไม่มีใคร แม่เรา คุยแต่กับคนในไลน์ เสียบหูฟังฟังเพลงตลอดเวลา ข้าวปลา ไม่เคยทำ เราพูดด้วยก็ไม่ได้ยิน ไม่ทำอะไรเลยแรกๆ แม่ทำงาน จนเจ้านายแม่ไล่ออก เพราะแม่ไม่สามารถต่อยอดได้ แม่บอกว่า เขาไล่เกือบทุกคน แต่เราสังเกตุไม่มีใครโดนไล่ออกค่ะ มีแม่เราคนเดียวที่โดนให้ออก เราสังเกตุพฤติกรรมแม่ แม่เราไม่ใส่ชุดของบริษัทค่ะ แม่จะแต่งตัวตามใจแม่ทั้งๆที่เขาไม่อนุญาติ แม่แต่งตัวไม่เรียบร้อย เราเตือนก็ด่าเราค่ะแม่บอกว่าเราอย่ามาสอนจนเราขี้เกียดพูด และแม่ชอบไปถ่ายรูปค่ะ ออนเฟสตั้งสเตตัสเกือบตลอดเวลาทั้งในเวลางานด้วย กดไลน์อีกเพราะคุยกะคนหลายคนเราแย่ไหมค่ะ ถ้าเรารู้สึกว่าแม่เราติดผู้ชาย ถ้าเราเดาไม่ผิด เขาน่าจะให้แม่เราออก คงเพราะตัวแม่เอง ด้วยความที่เราเป็นลูก อายุน้อยเรียนยังไม่จบความรู้แค่ ม.3 เราไม่สามารถบอกแม่ได้ค่ะ เรายังไม่ทันอ้าปากบอกอะไร แม่เราด่าเราเลยค่ะ แม่คุยโทรศัพท์ ตี 2 กะเพื่อนใหม่ของแม่ แต่เราเป็นลูกที่หาเงินให้แม่ ตัดสังคม ตัดชีวิต ตัดคนดีๆ ออกไปทำแต่งาน เวลามีปัญหาเราไม่สามารถปรึกษาแม่ได้เลย ไม่ว่าจะเวลา ตี2 ตี3 หรือ เวลาไหนๆ เราก็ปรึกษาไม่ได้ แม่จะมีคำพูด ว่ารำคาญ ยุ่งยากมากก็เลิกขายไปเลย บางทีเราร้องไห้เครียดเรื่องงาน เราไม่รู้จะคุยกับใคร เราท้อมากๆ เรารู้สึกว่าโลกนี้มีแค่เรา เราเหนื่อยกับภาระมากมาย แม่โดนไล่ออก เราคนเดียวเท่านั้น ที่ต้องหาเงิน มาจ่ายค่านู้นนี่นั่น เราอิจฉาเพื่อนของเรา อิจฉามากๆ ที่เขาไม่ต้องทำอะไร เรียนอย่างเดียว ไปเที่ยวสังสรรค์กัน ได้ใช้ชีวิต ได้มีความรัก ชีวิตของเรามีแต่งานกับความเหงา ในหลายๆ ครั้งเราคิดถึงชีวิตวัยเด็ก คิดถึงแฟนเก่า ชีวิตที่เรามีความสุขมากกว่านี้ เราอยากหยุด อยากเลิกทำทุกอย่าง อยากเอาเงินที่หามาไปช็อปปิ้ง อยากมีเวลาว่าง อยากใช้ชีวิต เจอเพื่อน มีแฟน แต่ไม่มีโอกาสเลยค่ะ เรามีชีวิตแต่การทำงานทุกวันเราคิดแต่หาเงิน ยิ่งสิ้นเดือนเราคิดว่า น้องเราล่ะ เงินกิน ค่าน้ำค่าไฟ ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่แม่ของเรา แม่ไม่ทำอะไรทั้งนั้นในเฟสบุ๊คของแม่ แม่โพสถึงแต่เพื่อนใหม่ของแม่ แม่เลิกกับคนนู้น แม่ก็มามีคนนี้ แม่บ่นว่าเหงา แม่ลดน้ำหนัก แม่ไม่ทำกับข้าว โพสต์ตัสอกหัก ย้อนกลับมาที่เรา เราทำงาน คุยงาน เรียน การบ้าน ทำไมต้องมีแต่เราที่ทำแต่งาน เราอยากเลิก อยากอยู่เฉยๆ แต่มันไม่มีทางเลือกเราไม่สามารถท้อได้ ไม่สามารถรับใครเข้ามาได้ ไม่สามารถมีสังคมได้ เพราะเราต้องหาเงิน ในหลายครั้งเราร้องไห้คนเดียว ร้องเกือบทุกวัน เรารู้สึกหนาวมาก เราจำไม่ได้เลยว่าครั้งสุดท้ายของคำว่าความรัก ครอบครัวอบอุ่นมันคือตอนไหน ในหัวคิดว่าเราปรึกษาใครได้บ้าง เราควรโทรหาใครดีในเวลาที่เรามีความสุขหรือทุกข์ คำตอบคือ ไม่มี ค่ะ เราคิดเท่าไรเราก็คิดไม่ออก เราควรทำยังไงหรอค่ะ ควรคิดแบบไหน เราท้อมาก ๆ เราคิดตลอดด้วยซ้ำว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย.. เหนื่อยมากท้อมากจริงๆค่ะ #ถ้าแท็กห้องผิดขอโทษด้วยนะคะ