ตอนนี้จขกท.อายุ 31 ปี ช่วงนี้รู้สึกท้อๆพิกล เหนื่อยๆ กับอะไรหลายอย่าง ปัญหาของเราอาจจะเรื่องเล็กเมื่อเทียบกับใครหลายคน

ย้อนกลับไปเมื่อมกราคมปีนี้เราสูญเสียอาม่าของเราไป ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กจนโตกับอากง (ซึ่งก็เสียไปหลายปีแล้ว) เราห่างจากแกก็ตอนมาเรียนโทและทำงาน ส่วนพ่อกับแม่เราไม่ได้เลี้ยงเรามา เราจึงไม่ได้สนิทกับท่านเลย แต่ก็กลับไปหาท่านบ่อยๆ (อยู่ตจว.)

อาม่าเราป่วยอยู่นานจนเราพอทำใจได้ และท่านบอกกับเราเสมอให้เข้มแข็ง อยู่ให้ได้ถ้าไม่มีท่าน ท่านบอกว่าคนบนโลกนี้ พ่อกับแม่เค้าก็ตาย เค้าก็อยู่ได้ เราเองก็ต้องอยู่ให้ได้ และต้องอยู่อย่างเข้มแข็งด้วย เพราะเลี้ยงมาจนโตแล้ว
เราก็พยายามฟื้นตัวให้เร็วและเข้มแข็งเหมือนอย่างที่อาม่าบอก อาม่าเราเป็นคนเข้มแข็งมากๆ
จนมาตอนนี้เรารู้สึกว่าเราคิดถึงท่านมากเพราะตอนนี้เราเจอปัญหาเข้ามาบ้างในเรื่องของงานและอื่นๆบ้าง และเราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีใครมากขึ้นเพราะเพื่อนเราเกือบทั้งกลุ่มแต่งงานเกือบหมด ส่วนเพื่อนเกย์เราก็มีแฟนไปหมดละ เราก็เกรงใจเพื่อนเพราะบางคนก็ท้อง เลี้ยงลูกกัน ^^! เหลือเราคนเดียวนี่แหละ (เราไม่เคยมีแฟนเลย เราชินละ) แต่ไม่ได้อยากมีแฟนจนมาตั้งกระทู้นะ

เรารู้สึกเหมือนชีวิตเราตื่นเช้า ทำงาน กลับคอนโด เสาร์ อาทิตย์ก็สอนพิเศษเกือบทั้งวัน ไปเยี่ยมที่บ้านบ้าง ครอบครัวเพื่อนบ้าง แต่บางทีเรารู้สึกว่าเราไม่มีใครเลยจริงๆ พ่อกับแม่ท่านไม่เคยเลี้ยงเรามา ท่านก็จะไม่รู้ใจเรามากนัก ทุกทีเราท้อหรือเหนื่อยทุกทีเราจะกอดอาม่าของเราเพื่อเติมพลัง   เราจะอ้อนท่านเพื่อชาร์แบต ฟังเสียงอาม่าเราปลอบเรา และเราจะมีกำลังใจเสมอ แต่ตอนนี้เราไม่มีแล้ว เรากอดท่านไม่ได้แล้ว เหลือแต่อาม่าที่อบอุ่นในจินตนาการและนั่งมองรูปท่านทุกครั้งที่กลับห้อง

เราควรทำไงดีให้เรามีกำลังใจมากขึ้น หายเหนื่อยเมื่อเจออุปสรรค  เราควรใช้ชีวิตให้ดีเพื่อใครดีคะนอกจากตัวเอง (เราเป็นลูกคนเดียว พอพ่อแม่ท่านจากเราไป เราคงไม่มีใคร แต่เราก็จะดูแลท่านให้ดีที่สุด)

และเราควรมีแนวคิดยังไงที่จะยึดถือต่อไป แม้วันนึงเราจะไม่มีใครเลยก็ตามคะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ