สวัสดีค่ะ เราชื่อเอ อายุ 18 ปีแล้วค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยตอนเราม.ต้น เราเกเรมากค่ะ ติดเพื่อนตกเย็นอยู่ร้านเหล้า ส่วนเรื่องยาไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะของคู่กัน
ทำตัวแย่มาตลอด โดนเชิญผู้ปกครองเป็นประจำ เกรดจบม.ต้น ได้แค่ 2.29 แม่เราเลยพาเรามาเรียนที่ ตจว. ค่ะ
โดยที่พ่อแม่ของเราย้ายมาอยู่ด้วยเลย ทั้งชีวิตเรามีแต่คำดูถูกค่ะ ว่าจะเรียนไม่จบบ้าง จะมีลูกมีผัวก่อนบ้าง
เราจึงตัดสินใจตั้งใจเรียนในช่วงม.ปลาย ให้ดีที่สุด เกรดแต่ละเทอมที่เราทำได้ ไม่ต่ำกว่า 3.30 ค่ะ สุงสุด 3.81
พอเรามาอยู่ที่ ตจว. เรากลายเป้นคนอยู่ติบ้านค่ะ เลิกเรียนเราก็จะกลับมาช่วยงานที่บ้าน ปิดเทอมก็อยู่บ้านทำงานช่วยพ่อแม่
ประมาณว่าถ้าไม่มีการบ้านเยอะจะช่วยค่ะ คือจากคนที่ไม่เอาอะไรเลย เริ่มปรับตัวมาตลอด
แต่เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม.6 ค่ะ เทอมแรกของเรานั้นหนักหนาสาหัสค่ะ เพราะเราเรียนสายสามัญ-อุสาหกรรม(งานช่าง)
ตั้งแต่เปิดเทอมมาทุกวิชาที่เราเรียนสั่งการบ้านเยอะมาก เข้าเรียนวิชาไหน จบคาบมีการบ้านติดตัวตลอด
โดยที่คุณครูให้เหตุผลว่า ไหนๆพวกเธอก็จะไม่มีเวลาแล้ว ครูขอสอนเต็มที่แค่ 3-4 เดือนแล้วกันนะ
คือมันเยอะมากเยอะจนเราท้อ คิดว่าไม่ไหวไม่อยากเรียนแล้ว พูดให้แม่ฟังตลอดว่าเราเหนื่อย แม่รับฟังค่ะ
เหมือนจะดีนะคะ แต่ป่าวเลยค่ะ เพราะเลิกเรียนเราต้องมาทำงานช่วย ไหนจะทำการบ้าน ร่างกายผักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ
เหนื่อยสายตัวจะขาด ไม่ทำงานช่วยก็โดนดุโดนว่า พ่อแม่ไม่รับฟังค่ะ ว่าเราเรียนหนักและเหนื่อยมาก หาว่าเราอ้าง
จนเมื่ออาทิตย์ก่อนเราไปวันเกิดบ้านเพื่อนค่ะ เราคุยกับน้องต่อหน้าแม่แล้วว่าเราจะไป และค้างคืนค่ะ
เพราะด้วยถนนที่ ตจว. ตอนมืดจะเปลี่ยวมาก พอเริ่มดึกเราจึงไลน์ไปบอกแม่ค่ะ แต่พ่อบอกให้เรากลับเดี๋ยวนี้
ซึ่งเป็นไปไม่ได้ค่ะ อันตรายมาก เราจึงไม่กลับ พ่อจึงพูดกับเราว่า งั้นไม่ต้องกลับมาที่บ้านอีก จะไม่ส่งเรียนแล้ว
เรียนไปก็มีแต่จะจมลง ถ้าทำตัวแบบนี้ แล้วบอกแม่เราให้ตัดหางปล่อยวัดทิ้งไป เพราะพ่อเหนื่อยใจกับเราตั้งแต่ม.ต้นแล้ว
เพียงเพราะ พ่อของเรายังยึดติดกับอดีตที่เราเคยทำมา เราจึงดูเป็นคนชั่วอย่างไรก็ชั่วอยู่วันยังค่ำหรอคะ
เราอึ้งค่ะ อึ้งในสิ่งที่ได้ยิน เราคิดว่าเราทำตัวดีมาตลอดค่ะ กลับบ้านตรงเวลา อยู่ติดบ้านตลอด ช่วยทำงาน ตั้งใจเรียน
แต่แค่เราไปงานวันเกิดเพื่อนแล้วไม่กลับบ้าน ทั้งที่บอกก่อนแล้ว สิ่งๆนี้ทำให้เราดูแย่มากหรอคะ เพื่อนเราไปหมด
เราดูแย่ดูชั่วขนาดนั้นเลยหรอคะ
จนตอนนี้พ่อแม่ไม่คุยอะไรกับเราเลยค่ะ เหนื่อยค่ะชีวิตวัยรุ่น รู้นะคะว่าพ่อแม่เหนื่อยกว่าเราหลายเท่า
แต่มันเหนื่อยคนละสถานะค่ะ เราอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไร เพราะแม้แต่หน้าก็ไม่มองเรา
ทะเลาะกับพ่อแม่ จนพ่อพูด "ตัดหางปล่อยวัด"
เรื่องมีอยู่ว่า สมัยตอนเราม.ต้น เราเกเรมากค่ะ ติดเพื่อนตกเย็นอยู่ร้านเหล้า ส่วนเรื่องยาไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะของคู่กัน
ทำตัวแย่มาตลอด โดนเชิญผู้ปกครองเป็นประจำ เกรดจบม.ต้น ได้แค่ 2.29 แม่เราเลยพาเรามาเรียนที่ ตจว. ค่ะ
โดยที่พ่อแม่ของเราย้ายมาอยู่ด้วยเลย ทั้งชีวิตเรามีแต่คำดูถูกค่ะ ว่าจะเรียนไม่จบบ้าง จะมีลูกมีผัวก่อนบ้าง
เราจึงตัดสินใจตั้งใจเรียนในช่วงม.ปลาย ให้ดีที่สุด เกรดแต่ละเทอมที่เราทำได้ ไม่ต่ำกว่า 3.30 ค่ะ สุงสุด 3.81
พอเรามาอยู่ที่ ตจว. เรากลายเป้นคนอยู่ติบ้านค่ะ เลิกเรียนเราก็จะกลับมาช่วยงานที่บ้าน ปิดเทอมก็อยู่บ้านทำงานช่วยพ่อแม่
ประมาณว่าถ้าไม่มีการบ้านเยอะจะช่วยค่ะ คือจากคนที่ไม่เอาอะไรเลย เริ่มปรับตัวมาตลอด
แต่เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม.6 ค่ะ เทอมแรกของเรานั้นหนักหนาสาหัสค่ะ เพราะเราเรียนสายสามัญ-อุสาหกรรม(งานช่าง)
ตั้งแต่เปิดเทอมมาทุกวิชาที่เราเรียนสั่งการบ้านเยอะมาก เข้าเรียนวิชาไหน จบคาบมีการบ้านติดตัวตลอด
โดยที่คุณครูให้เหตุผลว่า ไหนๆพวกเธอก็จะไม่มีเวลาแล้ว ครูขอสอนเต็มที่แค่ 3-4 เดือนแล้วกันนะ
คือมันเยอะมากเยอะจนเราท้อ คิดว่าไม่ไหวไม่อยากเรียนแล้ว พูดให้แม่ฟังตลอดว่าเราเหนื่อย แม่รับฟังค่ะ
เหมือนจะดีนะคะ แต่ป่าวเลยค่ะ เพราะเลิกเรียนเราต้องมาทำงานช่วย ไหนจะทำการบ้าน ร่างกายผักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ
เหนื่อยสายตัวจะขาด ไม่ทำงานช่วยก็โดนดุโดนว่า พ่อแม่ไม่รับฟังค่ะ ว่าเราเรียนหนักและเหนื่อยมาก หาว่าเราอ้าง
จนเมื่ออาทิตย์ก่อนเราไปวันเกิดบ้านเพื่อนค่ะ เราคุยกับน้องต่อหน้าแม่แล้วว่าเราจะไป และค้างคืนค่ะ
เพราะด้วยถนนที่ ตจว. ตอนมืดจะเปลี่ยวมาก พอเริ่มดึกเราจึงไลน์ไปบอกแม่ค่ะ แต่พ่อบอกให้เรากลับเดี๋ยวนี้
ซึ่งเป็นไปไม่ได้ค่ะ อันตรายมาก เราจึงไม่กลับ พ่อจึงพูดกับเราว่า งั้นไม่ต้องกลับมาที่บ้านอีก จะไม่ส่งเรียนแล้ว
เรียนไปก็มีแต่จะจมลง ถ้าทำตัวแบบนี้ แล้วบอกแม่เราให้ตัดหางปล่อยวัดทิ้งไป เพราะพ่อเหนื่อยใจกับเราตั้งแต่ม.ต้นแล้ว
เพียงเพราะ พ่อของเรายังยึดติดกับอดีตที่เราเคยทำมา เราจึงดูเป็นคนชั่วอย่างไรก็ชั่วอยู่วันยังค่ำหรอคะ
เราอึ้งค่ะ อึ้งในสิ่งที่ได้ยิน เราคิดว่าเราทำตัวดีมาตลอดค่ะ กลับบ้านตรงเวลา อยู่ติดบ้านตลอด ช่วยทำงาน ตั้งใจเรียน
แต่แค่เราไปงานวันเกิดเพื่อนแล้วไม่กลับบ้าน ทั้งที่บอกก่อนแล้ว สิ่งๆนี้ทำให้เราดูแย่มากหรอคะ เพื่อนเราไปหมด
เราดูแย่ดูชั่วขนาดนั้นเลยหรอคะ
จนตอนนี้พ่อแม่ไม่คุยอะไรกับเราเลยค่ะ เหนื่อยค่ะชีวิตวัยรุ่น รู้นะคะว่าพ่อแม่เหนื่อยกว่าเราหลายเท่า
แต่มันเหนื่อยคนละสถานะค่ะ เราอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไร เพราะแม้แต่หน้าก็ไม่มองเรา