คือตอนนี้กำลังศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เรื่องก็มีอยู่ว่า คือก่อนมาเรียนทางบ้านแล้วก็ญาตุทางฝ่ายพ่อก็ให้ความหวังว่า เรียนให้จบนะถ้าจบมาจะเป็นหน้าเป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูล  คือจะเป็นคนแรกที่เรียนจบปริญญาในตระกูล  (ไม่ได้จะอวดหรืออะไรนะครับ) คือลูกพี่ลูกน้อง ก็เกเรกันบ้าง เรียนไม่จบ ก็เลยเหมือนเป็นความหวังแรก แล้วเวลาขาดเหลืออะไรก็จะปรึกษาพี่,ป้า,น้า,อา เป็นส่วนใหญ่ เขาก็จะช่วยเสมอ (พ่อแม่ฐานะไม่ค่อยดีครับแต่ญาติๆก็จะช่วยสำหรับค่าเรียนค่าเทอม ทำนองนั้นครับ)
*จริงๆผมก็ไม่ได้เก่งหรือขยันอะไรมาก ขี้เกียจซะเป็นส่วนใหญ่ เกรดผมก็กลางๆ 2.4-2.5 (มากกว่าเกรดจบ ม.ปลายซะอีก)
จริงๆก็เกเรมาด้วยแล้วช่วง
ม.ปลาย ติดเกมส์มากเล่นทั้งวันทั้งคืน หลงผิดไปติดยาอีกแต่ก็เลิกมาได้เกือบจะแย่เหมือนกัน (แต่ทางบ้านทางญาติไม่มีใครรู้)
ก็ถือว่าเป็นจุดพลิกในชีวิตผมเลย แล้วสิ่งที่ตามมาคือผลการเรียนในช่วงเวลาที่หลงผิดประมาณ 1ปีเศษๆได้ แล้วในเทอมนั้นคือมันแย่มาก วันปฐมนิเทศผู้ปกครองก็จะมาพบครูที่ปรึกษาพร้อมกันในห้องหนึ่ง แล้วครูที่ปรึกษาก็จะให้เกรดของนักเรียนให้กับผู้ปกครองดู แล้วพอพ่อเห็นเกรดของผมแล้วเต็มไปด้วยความผิดหวัง หันมาพูดกับผมว่า "แย่ขนาดนี้เลยหลอ"  แล้วเป็นช่วงที่ผมเริ่มกลับตัวกลับใจแล้ว ได้แต่คิดว่าทำไมเราทำตัวแย่ขนาดนี้ ทั้งๆที่พ่อก็ไม่ทราบเลยว่าผมหลงผิดไปติดยา
คิดดูว่าความรู้สึกตอนนั้นมันรู้สึกผิดขนาดไหน? แล้วหลังจากนั้นไม่นานพ่อของผมก็ป่วยเป็นอัมมพฤกษ์ครึ่งซีก ทางซีกขวา ความรู้สึกผิดเหมือนทวีคูณ "คิดเสมอว่าที่พ่อเป็นแบบนี้เป็นเพราะเราแน่ๆ คิดเสมอว่าพ่อเราจะเป็นคนพิการหลอ พ่อจะเสียใจไหมที่ลูกตัวเองแย่ได้ถึงขนาดนี้+กับสิ่งที่พ่อเป็นอยู่ พ่อจะมีกำลังใจไหม"
#ความรู้สึกมันแย่มากๆนะ
ติด0,ร,มส,มผ ทั้งหมดใน ม.ปลาย เกือบ20ตัว ใช้เวลาปีกว่าๆ วิ่งตามแก้0,ร,มส,มผ จนจบมาพร้อมรุ่น ในช่วงเวลาที่กำลังแก้0,ร,มส,มผ เพื่อนๆทั้งห้องก็คอยให้กำลังใจ คอยช่วย ก็ขอบคุณมากๆที่ทำให้มีกำลังใจแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำไว้
***ขอขอบคุณคนที่มาอ่านและก็อยากทราบความคิดเห็น
  -ว่าผมทำตัวดีแล้วหรือยังจากคนที่
เกเรมากๆ จนตอนนี้มาเรียนวิศวะ ผมควรจะประครองรักษาระดับของตัวเองไว้คือจะไม่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว สำหรับผมตอนนี้เหมือนผมอยู่ตรงกลาง
การกลับตัวกลับใจของผมมันเพียงพอหรือเปล่ากับสิ่งที่เป็นในปัจจุบัน?