สวัสดีค่ะ เราเมอายุ24ปี เราเรียนไม่จบแม่กระทั่งมา.3 เราเกเรพลาดจนได้แต่งงานตอนอายุ14ขวบใครพูดอะไรก็ไม่ฟังจนออกจากโรงเรียนตั้งแต่ม.2เพื่อไปแต่งงาน เราทำตัวเองค่ะ เราเป็นคนไม่มีเพื่อน เพราะเพื่อนไม่คบโดนเมินมาตลอดไม่มีใครเล่นด้วย เหตุผลเพราะตอนเด็กเราเป็นคนมีกลิ่นตัวแรง จึงทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนด้วย เลยทำให้เราไม่มีเพื่อนเลย แต่งงานกับแฟนได้แค่ปีเดียวก็เลิกกันตอนอายุ15 เอาล่ะทีนี้ชีวิตจะไปทางไหนต่อดี เลยเริ่มจากสมัครเรียนกศน. จนจบม.6ค่ะ ทำงานเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ14ปี พ่อกับแม่ตัดหางตั้งแต่ตอนนั้นแล้วค่ะ เรากลับไปอยู่บ้าน เราก็โดนเมินค่ะ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา ก็ไม่มีใครสนใจอยากชวนกินข้าวหรืออยากคุยด้วยแล้วค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราเรียนไม่จบเกเรมั้งค่ะ เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่หอ ตั้งแต่อายุ15 ก็กลับบ้านบ้างนะคะนานๆที แต่ก็ไม่มีใครสนใจหรอกค่ะ แม่ก็ด่าก็ไล่หนีประจำ ด่าบ้าง ไม่มีการศึกษาบ้าง ต่อให้หาเงินให้เท่าไหร่ก็ไม่สามารถทดแทนบุญคุณที่กูทำให้เกิดมาเลี้ยงมาไม่ได้หรอก มันจึงทำให้เราไม่อยากกลับบ้านในระยะเวลา10ปีที่ผ่านมา ช่วงระยะเวลา10ปีที่ผ่านมา เราดูแลตัวเองมาตลอด ไม่ว่าจะป่วยปวดหัวตัวร้อน ก็ไม่มีใครเป็นห่วง ต่อให้นอนโรงพยาบาลก็ไม่มีใครมาเยี่ยมสักครั้ง เราเป็นโควิด ทักไปบอกแม่ แม่อ่านแชทแล้วก็เงียบไป เราเหนื่อยจังเลยค่ะ ไม่มีครอบครัวให้คุยด้วยไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร  ท้อแท้เหลือเกิน