เมื่อวานขับรถอยู่บนถนนพระรามสอง  กำลังตัดสินใจว่าจะหาอะไรใส่ท้องสำหรับมื้อเที่ยง  ตกลงจะให้ไปลองร้านดังบนโซเชีบลเมื่อสามสี่อาทิตย์ที่ผ่านมา  นั่นคือร้าน  ใบไม้ชายคลอง  ขับจากรามสองเข้าสู่ถนนเทียนทะเล  วิ่งไปอีกสิบกว่ากิโล  ถึงร้านเสียที  ไกลพอควร  โอ้  รถจอดเต็มหน้าร้าน

เป็นเวลาบ่ายสองโมง  คนเต็มทุกโต๊ะ  รอสักครู่ใหญ่ๆก็ได้โต๊ะนั่ง  สั่งอาหารไปแปดอย่าง  ยี่สิบนาทีผ่านไป  จานแรกมา  จานต่อๆไปก็ทะยอยมาทุกสิบถึงสิบห้านาที   ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง  ได้อาหารมาห้าอย่าง  ก็ทานเท่าที่มี  ไม่อิ่มก็ไปหาอะไรอย่างอื่นที่ร้านเซเว่นประทังไปก็แล้วกัน

อาหารรสชาติดีครับ  ของสดไม่มีที่ติ  ยกเว้นข้าวผัดปู  กลับได้ข้าวผัดไข่มาแทน  ไม่มีเนื้อปูแม้แต่หนึ่งชิ้น (สาบานได้) แจ้งให้พนักงานทราบแล้วตอนเช็คบิล  แต่ก็คิดราคาข้าวผัดปูตามปกติ  คำทักท้วงไร้ผล

การบริการนั้น  พนักงานพูดจาดีสุภาพทุกคน  เห็นบอกหลายๆคนมาช่วยเพราะเป็นเพื่อนเจ้าของร้าน  เนืองจากพอดังบนโซเชียล  คนแห่มาอุดหนุนแน่นไปหมด  เลยต้องเกณฑ์พรรคพวกมาช่วยกัน  แต่คงช่วยได้แค่งานพื้นฐานหน้าร้าน  

การบริหารจัดการเรื่องอาหาร  ขอบอกว่ามั่วมากถึงมั่วที่สุด  อาหารกว่าจะัได้มาแต่ละจาน  ต้องตามแล้วตามอีก  สุดท้ายก็มาไม่ครบ  อาหารออกจากครัวแบบไม่มีระบบ  ถึงขนาดตั้งจานอาหารบนโต๊ะหน้าครัว  แล้วประกาศผ่านโทรโขงตลอดเวลาว่า ตอนนี้มีอาหารนี้ๆออกมากี่จาน  โต๊ะไหนต้องการยกมือขึน  หรือช่วยเดินมายกไปเลย  ก็เห็นหลายๆคนต้องวิ่งไปแย่งชิงอาหารกัน (รวมโต๊ะเราด้วย)  ไปช้าก็อดอีก  เออ  ไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้เลยมาก่อน  ซุฮกจริงๆ  

มื้อนี้ใช้เวลาไปชั่วโมงสี่สิบห้านาที  ค่าเสียหายพันกว่าบาท  ราคาปานกลาง  แต่ไม่ค่อยสบอารมณ์  ในฐานะลูกค้าขาจร  คิดว่าจะไม่กลับไปอีกในเร็ววัน  แต่ถ้าหากเคยเป็นขาประจำมาก่อน  แล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้  คิดว่าลูกค้าขาเก่าก็คงต้องถอย  ซึ่งไม่น่าเป็นผลดีต่อร้าน

ร้านอาหารที่มีลูกค้าเยาะกว่านี้ก็เจอมามากแล้ว  แต่เขาสามารถจัดการบริหารให้ลูกค้าพอใจได้  ลองไปศึกษาหรือวางระบบให้ดีกว่านี้  ร้านอาหารต้องขายทั้งอาหารที่อร่อยและการบริการที่มีมาตรฐาน  ขาดซึ่งอย่างใดอย่างหนึ่งก็คงไม่เป็นที่ยอมรับของลูกค้าแน่นอน