คืนนี้ซันรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ตอนแรกเขารู้สึกว่าเขากำลังจะจับไข้ แต่จริงๆแล้ว เขาก็ไม่ได้เป็นอะไร
การบ้านเคมีก็ยังทำไม่เสร็จ เคมี ม.5 ก็โคตรยาก ไหนจะหนังสืออีกหลายเล่มที่อยากจะอ่าน
คิดไปคิดมา ซันขอนอนพักสักแป๊ป แล้วค่อยตื่นมาว่ากันใหม่

ซันหลับยาว และแทบจะไม่ได้คิดอะไร เขาปล่อยกายและใจให้พักผ่อนอย่างเต็มที่
แต่สักพักเขาก็ตื่น เขารู้สึกว่าหลับไปไม่นาน แต่บรรยากาศรอบๆตัวกลับเปลี่ยนไปมาก
มากเกินกว่าที่เขาคิดว่าเขากำลังฝันอยู่

แสงสว่างนอกห้องดูจ้ากว่าปกติ และที่สำคัญไปกว่านั้น ข้าวของในห้องดูหลอกๆ
ดูเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่จริง

ไม่นานนัก มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ผีแน่ๆ” ซันคิดในใจ เพราะวันนี้ในบ้านไม่มีใครอยู่เลย เขาเองก็ล๊อคประตูบ้านชั้นล่างหมดแล้ว
ไม่มีใครจะสามารถเข้ามาที่นี่ได้ นอกจาก ...

“มันอาจจะไม่ใช่ผีก็ได้” เขาเริ่มสับสนกับชีวิต แต่เขาก็อยากรู้
ความอยากรู้ได้กลบความกลัวไปจนหมดสิ้น
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง และแสงที่ลอดมาตรงใต้ประตูดูสว่างมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ซันแข็งใจเดินไปเปิดประตู
เขาแทบช้อค เพราะคนที่อยู่ข้างนอกเป็นผู้ชายอายุประมาณ  30 ปี
แต่การแต่งกายดูประหลาดมาก มันเป็นเสื้อคลุมยาวสีขาวที่ยาวมากๆ

แต่ที่ประหลาดกว่านั้นคือพอเปิดประตูออก แทนที่จะเป็นทางเดินในบ้าน
แต่มันกลับเป็นทางเดินยาว   สุดลูกหูลูกตา
ขณะที่ซันกำลังงง ชายหนุ่มคนนั้นก็กล่าวขึ้น
“เจ้าไม่ต้องงงหรอกในเมื่อทฤษฏีของเจ้าถูก เราจึงมาหาเจ้า”

“ทฤษฏี” ซันยังคงคิดในใจ
“ทฤษฏีกำเนิดสรรพสิ่งน่ะเหรอ”
“ใช่แล้ว” ซันตกใจมากที่ชายหนุ่มสามารถอ่านใจเขาได้

“เราตัดสินใจติดต่อเจ้า เพราะคิดว่ามันน่าจะง่ายต่อการอธิบายที่สุดแล้ว”
หลังจากชายหนุ่มพูดจบ ซันก็ยังนิ่งอึ้งอยู่

“เอาล่ะ อย่ามัวงุนงงอยู่เลย เจ้าตามข้ามาดีกว่า”
ชายหนุ่มพูดจบ เขาก็เดินนำไปตามทางเดินยาวๆนั้น
ซันไม่มีทางเลือกจึงเดินตามไปจนสุดทาง

พอสุดทาง มันก็มีช่องต่อไปยังห้องกว้างที่เป็นวงกลม มีคนอยู่ที่นั่นหลายคน
ชายหนุ่มเชิญให้ซันนั่งตรงกลาง
พอซันนั่ง คนที่ดูอาวุโสที่สุดได้กล่าวขึ้น
“ขอต้อนรับเจ้าเข้าสู่นิวตรอน”

ซันยังเงียบอยู่ ผู้อาวุโสจึงพูดต่อว่า
“หรือที่โลกของเจ้ารู้จักในนาม ‘โลกของแบบ’ ไงล่ะ”
“โลกของแบบที่เพลโตบอกเหรอครับ”
“ใช่ มันก็คล้ายๆอย่างนั้น”

ถึงแม้ซันจะมีคำถามในหัวมากมาย แต่คำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจ
“แล้วพวกท่านพาผมมาที่นี่ทำไม ถ้าทฤษฏีเรื่องกำเนิดสรรพสิ่งของผมมีอยู่จริง พวกท่านไม่น่าที่จะติดต่อผมได้”
ผู้อาวุโสยิ้มอย่างเมตตา
“คราวนี้ เราต้องพึ่งเจ้าแล้วล่ะ”
“พึ่งผม”
“ใช่ เราคิดกันมาหลายรอบแล้ว การติดต่อเจ้าเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเราในตอนนี้”

ซันทำท่าครุ่นคิด
“ตามทฤษฏีของผม พวกท่านสร้างสรรพสิ่งขึ้นมาด้วยเหตุผลบางอย่าง”

ผู้อาวุโสพยักหน้า
“ใช่ เราต้องการดูพัฒนาการทางจริยธรรมของจิตจักรวาล เราจึงต้องสร้างสรรพสิ่งให้ดวงจิตมีชีวิตที่เป็นรูปธรรมและ
สามารถแสดงออกทางพฤติกรรมได้”

ซันเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสบอก เพราะเขาสนใจทั้งวิทยาศาสตร์ สังคมศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ศาสนา และปรัชญา
ทำให้เขาเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสบอกได้ไม่ยาก

“ท่านอยากให้ผมทำอะไรเหรอครับ”

“อืม สถานการณ์ตอนนี้คือมีผู้ก่อการร้ายกลุ่มหนึ่งที่เขามีทั้งเทคโนโลยีและผู้มีพลังจิต
เขาค้นพบว่าที่นิวตรอนเป็นผู้ออกแบบกฎแห่งกรรม ถ้าทำลายนิวตรอนได้ ความดีความชั่วก็จะไม่มีอีกต่อไป
และพวกเขาจะฆ่าใครก็ไม่ผิด ถ้านิวตรอนถูกทำลาย ถึงแม้จะยังมีนรกอยู่ ก็ไม่มีใครจะมาบอกว่าใครจะต้องตกนรกบ้าง
งานของพวกมันในปัจจุบันคือการมุ่งทำลายนิวตรอน ถึงแม้จะยาก ทางเราก็ไม่อยากประมาท  เราจึงอยากให้เจ้าช่วย”

ซันกำลังใช้ความคิด

“ถึงผมจะสนใจสิ่งที่ท่านเสนอ แต่ผมมีเวลาไม่มาก การบ้านเคมีของผมก็ยังไม่ได้ทำเลย
และผมยังไม่เห็นเลยว่างานที่ท่านเสนอจะสำคัญไปกว่าการสอบโอเน็ตของผม”

ท่านผู้อาวุโสยิ้มอย่างมีเมตตาอีกครั้ง

“เอาเป็นว่าเราได้หยุดเวลาในโลกของเจ้าไว้แล้ว ส่วนการบ้านเคมี โจชัวที่พาเจ้ามา
จะทำให้เจ้าจนเสร็จ แต่อย่าลืมกลับไปทบทวนด้วยนะ ส่วนการสอบโอเน็ต เราคงช่วยเจ้าไม่ได้
เพราะเราก็ไม่รู้เหตุผลว่าข้อสอบบางข้อถามไปเพื่ออะไร เอาเป็นว่าเจ้ามีเวลาที่จะฟังรายละเอียดของสิ่งที่เจ้าอยากจะรู้ทั้งหมด
เอาเท่าที่เราบอกเจ้าได้นะ เรื่องเวลาไม่ต้องห่วง เพราะเราหยุดเวลาให้เจ้าได้”

ซันยิ้มแล้วถามคำถามแรกที่เขาอยากรู้

“ท่านจะไม่แนะนำตัวเองหน่อยเหรอครับ”

ท่านอาวุโสยิ้มอย่างเมตตาอีกครั้ง

“เจ้าเรียกข้าว่า จีโอดีก็แล้วกัน”

โปรดติดตามตอนต่อไป